ALLAH'IM... Ben üşüyorum Sen Dost’un gözleriyle ısıt beni. ..
allah ve ben
ALLAH'IM...
Ben üşüyorum Sen Dost’un gözleriyle ısıt beni.
Ben kanıyorum Sen dokunuşu merhamet olanlarla sar beni.
en korkuyorum Sen kalbime verdiğin îmanla koru beni.
Ben ağlıyorum Sen ülfetinle avut beni.
Ben savruluyorum bilinmezlere hazan yaprağı gibi… Sen tut beni.
Ben kayıyorum sırattan Sen bırakma beni.
Bende kimsenin uğramadığı izbe köşeler var karanlığın bile girmekten ürktüğü…
Bende açılıp kapanmayan yaralar rûhumu döven hırçın dalgalar var sonra…
Dönüşü olmayan yollar uzaklığım kadar uzayan; dinmeyen gözyaşları var içime kanayan…
Küçük bir kız çocuğu var yetim bayramlar yaşayan… Âhlar var geceleri uyku tutturmayan…
Soğuk kışlar var bir bakış olup gözümde donan… Yakan ateşler var öfkem olup çarpan…
Bende derin bir muhabbetin yok; ulvî kılan mümin yapan arıtan çoğaltan merhamet olup yetim başlar okşayan şefkat olup mâtemlerin civarında dolaşan fakir sofralarda zengin kılan cömertlik olup mahrumlara dağıtılan cesâret olup İslâm’a engelleri yıkan.
Bende derin bir muhabbetin yok; beni unutturup bana sadece Sen’i hatırlatan gündüz olup yüzler aydınlatan gece olup hataları örten kilit olup hayırlara açılan merhamet olup hasta ruhuma dokunan…
Bende derin bir muhabbetin; uzaklığıma rağmen bana şah damarımdan daha yakın olan…
Bende derin bir muhabbetin yok; edep edip başkalarını özlemekten Sen’i özlettiren…
Vefâ olup; hatırladıklarımı Seninle râbıtalı kılan…
Bende derin bir muhabbetin yok; rüzgâr olup çöllerde iz iz Nebî’yi arayan peyk olup bir Kutb’un etrafında dönen...
Bir derin muhabbetin yok bende; beni Sen’den kılan.
Sen varsan neyim yoktur ki;
Sen yoksan gönlümde neyim vardır ki...
....
ALLAH'IM...
Ben üşüyorum Sen Dost’un gözleriyle ısıt beni.
Ben kanıyorum Sen dokunuşu merhamet olanlarla sar beni.
en korkuyorum Sen kalbime verdiğin îmanla koru beni.
Ben ağlıyorum Sen ülfetinle avut beni.
Ben savruluyorum bilinmezlere hazan yaprağı gibi… Sen tut beni.
Ben kayıyorum sırattan Sen bırakma beni.
Bende kimsenin uğramadığı izbe köşeler var karanlığın bile girmekten ürktüğü…
Bende açılıp kapanmayan yaralar rûhumu döven hırçın dalgalar var sonra…
Dönüşü olmayan yollar uzaklığım kadar uzayan; dinmeyen gözyaşları var içime kanayan…
Küçük bir kız çocuğu var yetim bayramlar yaşayan… Âhlar var geceleri uyku tutturmayan…
Soğuk kışlar var bir bakış olup gözümde donan… Yakan ateşler var öfkem olup çarpan…
Bende derin bir muhabbetin yok; ulvî kılan mümin yapan arıtan çoğaltan merhamet olup yetim başlar okşayan şefkat olup mâtemlerin civarında dolaşan fakir sofralarda zengin kılan cömertlik olup mahrumlara dağıtılan cesâret olup İslâm’a engelleri yıkan.
Bende derin bir muhabbetin yok; beni unutturup bana sadece Sen’i hatırlatan gündüz olup yüzler aydınlatan gece olup hataları örten kilit olup hayırlara açılan merhamet olup hasta ruhuma dokunan…
Bende derin bir muhabbetin; uzaklığıma rağmen bana şah damarımdan daha yakın olan…
Bende derin bir muhabbetin yok; edep edip başkalarını özlemekten Sen’i özlettiren…
Vefâ olup; hatırladıklarımı Seninle râbıtalı kılan…
Bende derin bir muhabbetin yok; rüzgâr olup çöllerde iz iz Nebî’yi arayan peyk olup bir Kutb’un etrafında dönen...
Bir derin muhabbetin yok bende; beni Sen’den kılan.
Sen varsan neyim yoktur ki;
Sen yoksan gönlümde neyim vardır ki...
....
