İnsanı en güzel bir şekilde yaratmış olan Yüce Allah, ona akıl denen nimeti vererek onu bütün yaratıklardan üstün kılmıştır. İnsanın mükemmel bir şekilde yaratılıp, diğer varlıklardan üstün kılınarak dünyaya gönderilmesinin bir gayesi vardır. İşte insanın bu gayeyi bilip o doğrultuda bu dünyada yaşaması gerekir.
İnsanın bu dünyaya gönderilmesinin hikmeti ve gayesi, kâinatın yaratıcısını tanımak ve O’na iman edip ibadet etmektir. Zira Yüce Allah “Cinleri ve insanları yalnızca (Beni tanımaları ve) Bana kulluk etmeleri için yarattım.” (Zariyat, 51/56) buyurmaktadır. Demek ki insanın yaratılış gayesi; Allah’ı tanımak, O’na iman edip kuvvetli iman ile varlığını ve birliğini tasdik etmektir. Bütün peygamberler, insanlara önce bu esası tebliğ etmişler ve bu inanç etrafında insanların birleşmeleri için uğraşmışlardır.
Allah’a kulluk ve ibadetten sonra insanın ikinci olarak, Allah'ın yaratıklarına karşı olan görev ve sorumluluklarını yerine getirmesi gerekir. Yaratıklar içinde insana en çok yakın olan ve insan üzerinde en çok hakkı bulunan, anne ve babadır. Çünkü Allah Teâlâ, onları insanın var olması için sebep kılmıştır. Bunun içindir ki, Allah Teâlâ kendisine ibadetten sonra ikinci derecede anne ve babaya iyilik yapılmasını emretmiş ve şöyle buyurmuştur:
“Rabbin sadece kendisine ibadet etmenizi, anne-babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi, sizin yanınızda yaşlanırsa kendilerine “öf” bile deme; onları azarlama, ikisine de güzel söz söyle. Onları esirgeyerek alçak gönüllülükle üzerlerine kanat ger ve: “Rabbim, küçüklüğümde onlar beni nasıl yetiştirmişlerse, şimdi de sen onlara (öyle) rahmet et, diyerek dua et” (İsra, 17/23-24)
Bu ayet-i kerimede Yüce Allah, anne-babaya iyilik ve ihsanda bulunmayı ve onlara iyi davranılması gerektiğini belirtmekle birlikte onlara nasıl dua edeceğimizi de bize öğretmektedir. Yine Yüce Allah, bir başka ayetinde bizleri, anne babaya saygı konusunda şöyle uyarmaktadır. “Biz insana, ‘anne ve babasına' iyilikle davranmasını tavsiye ettik…”(Ahkaf, 46/15)
İnsan, anne ve babasına karşı "öf" bile demeyecek kadar saygılı ve hürmetkâr bir üslup içerisinde olmalıdır. Alabildiğine alçakgönüllü, anlayışlı ve onlara daima güzel söz söylemelidir. Onlar kendisini yetiştirip büyütürken nasıl emek verdilerse, yaşlılığa eriştiklerinde de, kendisi onlara karşı aynı sabrı ve şefkati gösterebilmelidir.
Sevgili Peygamberimiz de anneye ve anne sevgisine özel bir önem vermiş, cenneti anaların ayaklarına sermiş, vaktinde kılınan namazdan sonra Allah’a en sevimli işin anneye iyilik etmek olduğunu; Allah'ın rızasını kazanmanın, cennete ulaşmanın en kestirme yolunun anaya hizmetten ve anneyi gereği gibi sevmekten geçtiğini bildirmiştir.
Anne sevgisi, sevgilerin en güzelidir. Anneler, ömür boyu sevgiye, saygıya, hizmete ve hürmete layık olan en yüce varlıklardır. Anne; bağlılığın, fedakârlığın, cömertliğin, karşılık beklemeden vermenin ve sevmenin sembolüdür. Anne ilahi rahmete benzer. Hep verir, fakat karşılık beklemez.
