**aşk konuşabilmektir**
Aşk denen efsunlu hâli başlatan gözse; onu görünür kılan, yaşatan,
büyüten de sözdür. Söz hem örter aşkı hem gösterir.
Aşk dile gelmek ister, söylenmek ister.
Platon tam olarak ne demek istemiştir bilmiyorum ama platonik aşktan
anlaşılan 'sevdiğini söylememek'se buna itirazım var benim.
Yeryüzünde söylenmemiş, sevgilin ve dahi hiç kimsenin haberi olmamış
bir aşk var mıdır ? Yahut ona aşk denir mi ?
Aşk, bir çift göz, zifir saçlar, içli bir bakış mıdır ?
Yahut güzel BİR VÜCUT, ince bel midir ?
İnsan bunlar için mi âşık olur ?
Size bir sır vereyim mi ? İnsan konuşabileceği birine âşık olur.
Aşk fena hâlde konuşma arzusudur. Sevgililer durmaksızın konuşmak,
isterler. Heyecanla, coşkuyla, gözlerini yıldız yapıp nehir gibi,
Irmak gibi konuşurlar, anlatırlar.
Konuşacak bir şey kalmadığında, aşk biter !
Eğer sevgililerin konuşacak bir şeyleri yoksa ortada aşk da yoktur.
Yalnlızlığı gidermek değil midir bir yerde aşk dedikleri şey ?
Herkes bir başına olmayı ister çoğu zaman ama kapıyı anahtarla açmak koyar
herkese. Konuşacak birini arar.
O bazı başlangıçlarda olan susup bir şey diyememe donakalma durumu da
gelecekteki nice konuşmalar için bir 'es'tir sanki.
Söylenmeyen şey unutulur. Üç beş yaşlarında yaptığınız yaramazlıkları anneniz,
babanız, halanız, dedeniz o kadar çok anlatmıştır ki aklınıza kazınmıştır artık,
yetmiş yaşına da gelseniz unutmazsınız.
Oysa kimseye -kendinize bile- anlatmadığınız çok değil birkaç önceki bir olayı
belleğinizin anımsaması çok zor olacaktır.
Aşk, söylenmezse yalan olur, söner alevi.
Almodovar'ın çok güzel bir filmi var: Konuş Onunla. Benim söyleyip isteyip de
beceremediğimi sinemanın eşsiz diliyle anlatır o filmde usta yönetmen.
Söz yoksa, kelimeler yoksa aşkdan söz edemezsiniz.
Aşkla olmadı mı evren, kelimelerle yaratmadı mı herşeyi Tanrı ?
" Kûn " demedi mi ?
Adem'e en başta sözcükler öğretilmedi mi ?
Aşk kelimelerle yaşar, kelimelerle doğar, kelimelerdir aşk..
büyüten de sözdür. Söz hem örter aşkı hem gösterir.
Aşk dile gelmek ister, söylenmek ister.
Platon tam olarak ne demek istemiştir bilmiyorum ama platonik aşktan
anlaşılan 'sevdiğini söylememek'se buna itirazım var benim.
Yeryüzünde söylenmemiş, sevgilin ve dahi hiç kimsenin haberi olmamış
bir aşk var mıdır ? Yahut ona aşk denir mi ?
Aşk, bir çift göz, zifir saçlar, içli bir bakış mıdır ?
Yahut güzel BİR VÜCUT, ince bel midir ?
İnsan bunlar için mi âşık olur ?
Size bir sır vereyim mi ? İnsan konuşabileceği birine âşık olur.
Aşk fena hâlde konuşma arzusudur. Sevgililer durmaksızın konuşmak,
isterler. Heyecanla, coşkuyla, gözlerini yıldız yapıp nehir gibi,
Irmak gibi konuşurlar, anlatırlar.
Konuşacak bir şey kalmadığında, aşk biter !
Eğer sevgililerin konuşacak bir şeyleri yoksa ortada aşk da yoktur.
Yalnlızlığı gidermek değil midir bir yerde aşk dedikleri şey ?
Herkes bir başına olmayı ister çoğu zaman ama kapıyı anahtarla açmak koyar
herkese. Konuşacak birini arar.
O bazı başlangıçlarda olan susup bir şey diyememe donakalma durumu da
gelecekteki nice konuşmalar için bir 'es'tir sanki.
Söylenmeyen şey unutulur. Üç beş yaşlarında yaptığınız yaramazlıkları anneniz,
babanız, halanız, dedeniz o kadar çok anlatmıştır ki aklınıza kazınmıştır artık,
yetmiş yaşına da gelseniz unutmazsınız.
Oysa kimseye -kendinize bile- anlatmadığınız çok değil birkaç önceki bir olayı
belleğinizin anımsaması çok zor olacaktır.
Aşk, söylenmezse yalan olur, söner alevi.
Almodovar'ın çok güzel bir filmi var: Konuş Onunla. Benim söyleyip isteyip de
beceremediğimi sinemanın eşsiz diliyle anlatır o filmde usta yönetmen.
Söz yoksa, kelimeler yoksa aşkdan söz edemezsiniz.
Aşkla olmadı mı evren, kelimelerle yaratmadı mı herşeyi Tanrı ?
" Kûn " demedi mi ?
Adem'e en başta sözcükler öğretilmedi mi ?
Aşk kelimelerle yaşar, kelimelerle doğar, kelimelerdir aşk..
