AtatüRk ve Ezan ..

[*MeleK*]

Dolmabahçe önünde demir atmış olan Savarona'nın güvertesinde,
hasır koltuğunda güneşin batışını seyrediyordu. ​

Ufuk, minarelerin
arkasında kıpkızıl bir renk almıştı. İstanbul, camileriyle ateşten bir
fona yaslanmış gibiydi. ​

Füreya, Atatürk'e son okuduğu kitabı
getirmiş, yanıbaşında oturtuyordu. ​

"Söyler misiniz, bana bir Münir çalsınlar," dedi Atatürk. ​

Yaveri koşup gramofona bir taş plak
koydu. ​

Az sonra, minarelerin birinde yanık sesli bir müezzinin
ezanı duyuldu. ​

Atatürk başıyla işaret verdi. Plağı susturdular. ​

Hepsi huşu içinde ezanı dinlediler. Füreya, başını öteye,
camilerden yana çevirmiş olan Ata'nın göz pınarlarında yaşların
biriktiğini gördü. ​

Bir damla süzülmüş, yanağından aşağı akıyordu. ​

Atatürk, uzun müddet yanındakilere doğru dönmedi. ​

Nihayet
başını çevirdiğinde, hem ezan bitmişti, hem o kendini toparlamıştı.​

"Ne yazık ki ezanı tekrar ettirmemize imkan yok, Füreyacım,"
dedi
yumuşak bir sesle. ​

"Sabah ezanını bekler, hep birlikte dinleriz
Paşam," dedi Füreya.

kaynak.özgürdünya
​