ayrılık ötesi yok bunun...
Özlemlerim oluyorsun bütün saatlerde,zihnimde yuvarlanan bir anı..Bu kadar acıtır mı yokluğun içimdeki çocuğu?
Göz yaşlarım bu kadar sen demezdi,yükledim tüm yalnızlığı omzuma ve cebime bir düş koydum,olurda bir gün bu düşü görmek istersen…
Senin gidişin aramızdaki bu uçurumu iyice açtı,korkuyorum gözlerimi kapatmaktan,sanki açınca kaybolacaksın.
Senin gitmelerine alıştım ben ama dönmeyeceğini bilsem gitmene izin verir miydim?
Ellerimden kayarken ellerin,bu yıkılışı göz göre kabullenir miydim?Çok büyük yaralar sahiplendim ve çok büyük yalnızlıklarla beraber…Sebebi var mı ? Yoksa yaşamam gerektiği için mi bütün bu olanlar?
Gözlerime çığ düşüyor,ayrılığın esintisiyle savrulurken, üşüyen dallarım kırılıyor,tek bir gövde ve büsbütün acılar…
Belki de acıları giydiriyorum sessizlik çökünce sendeki ize.Duyamaz oldum artık tanıdık sesleri,göremez oldum bildiğim o yüzleri.Ya senin yüzün,özledin mi beni?Ayrılık diyip de senin yüzünden deme bana.Ayrılık işte ötesi yok bunun varlığın, yokluğun ,hepsi birbirine karışmış,hangisini ayırt edeceğimi şaşıyorum bu karanlık yer yüzünde…
İster miydi yüreğim bu devrilişi? Kabullenir mi sanıyorsun seven bu gidişi?Sadece ihanet mi tüm sevgileri yıkık bir enkaza çeviren?
Göz yaşlarını mı koruyorsun benden,yoksa sessizliği sevdiğin için bu usulca ağlama?.
Bir gün diyordun hani hatırlar mısın “ben seni ....” Bende seni özledim ama kavuşmak için değil özlemine hasret kaldığım için...
Şimdi pervanesiz bir uçak olduk, birbirimizden ayrı rotalara uçan,çabuk hasar gördük ve çabuk param parça oldu bedenlerimiz.Gövdemiz en hassas yerinden vuruldu.Kara kutumuz kayıp... Yaşananlar,söylenenler o son saniyede ki çırpınışlar…
Bu saatten sonra neyi değiştirebiliriz ki,biten aşkımızı mı yoksa ağlamaya yakın gözlerimizle baktığımız özlemi mi? Kırıldım, senide buraya kadar yordum,üzülmeni istemem...
Ayrılık ötesi yok bunun,almaya çalıştığım nefesim, yokluğun…
Göz yaşlarım bu kadar sen demezdi,yükledim tüm yalnızlığı omzuma ve cebime bir düş koydum,olurda bir gün bu düşü görmek istersen…
Senin gidişin aramızdaki bu uçurumu iyice açtı,korkuyorum gözlerimi kapatmaktan,sanki açınca kaybolacaksın.
Senin gitmelerine alıştım ben ama dönmeyeceğini bilsem gitmene izin verir miydim?
Ellerimden kayarken ellerin,bu yıkılışı göz göre kabullenir miydim?Çok büyük yaralar sahiplendim ve çok büyük yalnızlıklarla beraber…Sebebi var mı ? Yoksa yaşamam gerektiği için mi bütün bu olanlar?
Gözlerime çığ düşüyor,ayrılığın esintisiyle savrulurken, üşüyen dallarım kırılıyor,tek bir gövde ve büsbütün acılar…
Belki de acıları giydiriyorum sessizlik çökünce sendeki ize.Duyamaz oldum artık tanıdık sesleri,göremez oldum bildiğim o yüzleri.Ya senin yüzün,özledin mi beni?Ayrılık diyip de senin yüzünden deme bana.Ayrılık işte ötesi yok bunun varlığın, yokluğun ,hepsi birbirine karışmış,hangisini ayırt edeceğimi şaşıyorum bu karanlık yer yüzünde…
İster miydi yüreğim bu devrilişi? Kabullenir mi sanıyorsun seven bu gidişi?Sadece ihanet mi tüm sevgileri yıkık bir enkaza çeviren?
Göz yaşlarını mı koruyorsun benden,yoksa sessizliği sevdiğin için bu usulca ağlama?.
Bir gün diyordun hani hatırlar mısın “ben seni ....” Bende seni özledim ama kavuşmak için değil özlemine hasret kaldığım için...
Şimdi pervanesiz bir uçak olduk, birbirimizden ayrı rotalara uçan,çabuk hasar gördük ve çabuk param parça oldu bedenlerimiz.Gövdemiz en hassas yerinden vuruldu.Kara kutumuz kayıp... Yaşananlar,söylenenler o son saniyede ki çırpınışlar…
Bu saatten sonra neyi değiştirebiliriz ki,biten aşkımızı mı yoksa ağlamaya yakın gözlerimizle baktığımız özlemi mi? Kırıldım, senide buraya kadar yordum,üzülmeni istemem...
Ayrılık ötesi yok bunun,almaya çalıştığım nefesim, yokluğun…
