Bir Ölüsün aslında, fakat, "Ölümsüzleşiyorsun" sayemde
ßir "Gidiş"in hikayesini yazıyorum... Okunduğunda , herşey için çok geç olacak...
Bu defa , sana isyan etmeyeceğim, korkma! Çünkü artık bir "gidişin" hikayesinden arta kalan , önsözü yırtılmış kitaplarız seninle. Zaman ne çabuk geçiyor diye hayıflanmıyorum. Zamanın geçmesiyle buz tutyor aklımın sokakları. Boş , tenha, keskin rüzgar var , benim ara sokaklarımda.
Yalan değil zaman zaman aklıma geldiğin. Ne kendimi, ne seni kandırmaya çalışmıyorum, çalışmadım.
Kendimle , üçüncü bir kişiymişim gibi , duvarlara dönük konuşmalarım devam ediyor senden önce olduğu gibi ve sen gittiğinden bu yana. Sırlarımı paylaşıyorum kendimle.
Pişmanlık, üzüntü , kaybediş.. Gülümsüyorum.. Ne çok şey sığdırdım şu çelimsiz bedenime, sen de dahil. Ama Gülümsüyorum, uyaksız mısraların son harfine astım umutları. Daha bir güçlü basıyorum yine de ayaklarımı toprağa.
ßir "Gidiş"in hikayesini yazıyorum... Okunduğunda , herşey için çok geç olacak...
Ne yazık... Sen bunları bilmeden, hatta hissedemeden öleceksin. Çünkü , bunları bilmek hakkın değil senin. Beddua etmediğim tüm ölümler gibisin. Yaprakları irin ve kan tarlası güllerden ibaret.
Beni anlamaya çalıştığını sanarak geçirdiğim o sıkıntılı dakikalara dönüyorum. Tekrar tekrar yaşamak, anımsamak için değil. Biraz yargılamak için seni ve "gidişini".
Görüyorum.
Cidden. Neler yaptığını izliyorum, senden habersiz. İstesen farkedersin. Umrumda değil. Değişen birşey olmayacak, bilsen de. Ama , gördükçe, tiksiniyorum. Aşk'ı yakıştırdığım, Aşk'ı "var" sandığım insan sen miydin?
Söylüyorum...
Fakat duyman imkansız, hem körsün , bir de üstüne sağırlaşmışsın. Bana acılarından bahsetme... "İnanmıyorum" Saatlerce konustuğumuz "acıların" çekmen gerekenden az olanlarmış. Söylüyorum...
Gidişini hikayeleştirdim... hikayeleştiriyorum...
Bir Ölüsün aslında, fakat, "Ölümsüzleşiyorsun" sayemde.
Bu defa , sana isyan etmeyeceğim, korkma! Çünkü artık bir "gidişin" hikayesinden arta kalan , önsözü yırtılmış kitaplarız seninle. Zaman ne çabuk geçiyor diye hayıflanmıyorum. Zamanın geçmesiyle buz tutyor aklımın sokakları. Boş , tenha, keskin rüzgar var , benim ara sokaklarımda.
Yalan değil zaman zaman aklıma geldiğin. Ne kendimi, ne seni kandırmaya çalışmıyorum, çalışmadım.
Kendimle , üçüncü bir kişiymişim gibi , duvarlara dönük konuşmalarım devam ediyor senden önce olduğu gibi ve sen gittiğinden bu yana. Sırlarımı paylaşıyorum kendimle.
Pişmanlık, üzüntü , kaybediş.. Gülümsüyorum.. Ne çok şey sığdırdım şu çelimsiz bedenime, sen de dahil. Ama Gülümsüyorum, uyaksız mısraların son harfine astım umutları. Daha bir güçlü basıyorum yine de ayaklarımı toprağa.
ßir "Gidiş"in hikayesini yazıyorum... Okunduğunda , herşey için çok geç olacak...
Ne yazık... Sen bunları bilmeden, hatta hissedemeden öleceksin. Çünkü , bunları bilmek hakkın değil senin. Beddua etmediğim tüm ölümler gibisin. Yaprakları irin ve kan tarlası güllerden ibaret.
Beni anlamaya çalıştığını sanarak geçirdiğim o sıkıntılı dakikalara dönüyorum. Tekrar tekrar yaşamak, anımsamak için değil. Biraz yargılamak için seni ve "gidişini".
Görüyorum.
Cidden. Neler yaptığını izliyorum, senden habersiz. İstesen farkedersin. Umrumda değil. Değişen birşey olmayacak, bilsen de. Ama , gördükçe, tiksiniyorum. Aşk'ı yakıştırdığım, Aşk'ı "var" sandığım insan sen miydin?
Söylüyorum...
Fakat duyman imkansız, hem körsün , bir de üstüne sağırlaşmışsın. Bana acılarından bahsetme... "İnanmıyorum" Saatlerce konustuğumuz "acıların" çekmen gerekenden az olanlarmış. Söylüyorum...
Gidişini hikayeleştirdim... hikayeleştiriyorum...
Bir Ölüsün aslında, fakat, "Ölümsüzleşiyorsun" sayemde.
