Bu kalp seni unutur mu?
bu kalp seni unutur mu resmi web sitesi bu kalp seni unuturmu resmi web sitesi unuturmu
Bugün diğer günlerden farklıydı benim için. Koca bir haftayı iple çekmiştim yine.
Bugün yeni bir güne gülücüklerle MERHABA dedim. Önce pencereyi açıp temiz havayı soludum ciğerlerime daha sonra ayaküstü bir kahvaltı, giyim, kuşam faslı derken saatler öğlen 12.00 çalmaya başladı. Koşarak evden çıktım, yolda yürürken ilk günden bu güne yaşamış olduğumuz hafta sonlarını düşündüm.
Yine her zaman ki gibi kitap-cafe de buluşacaktık ve ben yine geç kalacaktım. Beni beklerken çoktan kitap sayfalarını karıştırıyor olacaktın, yine Atilla İlhan’dan dizeler, Shakspeare’den unutulmaz soneler okuyacaktık birbirimize.
Yine gözlerimiz kenetlenecek saatler durup dünya olduğu yerde donup kalacaktı. Ta ki garson ‘ Ne alırdınız efendim’ diyene kadar.
O an içinde bulunmuş olduğumuz ortama geri dönüp kahkahalarla gülecektik halimize. Çoğu zamanda susar, hiç konuşmazdık. Çünkü sözcüklerin kifayetsiz kaldığı anlarda yüreğimiz konuşur biz susardık. Hatta hiç unutmam bir gün tam ayrılacağımız esnada bir melodi sesi yankılandı kulaklarımızda.
Çalınan şarkının dizeleri hayli anlamlıydı ‘Bu kalp seni unutur mu’ diyordu. İşte o günden beri bu şarkı bizim veda şarkımız olmuştu. Köşeyi dönmeme az kaldı ve sen tüm ihtişamınla oturuyor olacaksın fakat sen yoksun.
Bir kez olsun senden önce geldiğim için çok sevindim. Beklemenin ne denli zor olduğunu bugün bende anlayacağım. Saatler saatleri kovaladı ama sen hala yoksun. Hava ağır ağır kararmaya başladı, anladım gelmeyeceksin. Gizli gizli akan göz yaşlarım yanağımı ıslatırken yanıma yaklaşan garson’ Hanımefendi, bunlar size’ dedi.
Üzerine küçük bir zarf iliştirilmiş bir demet sarı gül. Ellerim tutmaz oldu ama zarfı açmaya mecburum. İçinden çıkan notta ‘Bu kalp seni asla unutmaz aşkım, elveda’ yazıyordu.
Yelda ADLEY
Bugün diğer günlerden farklıydı benim için. Koca bir haftayı iple çekmiştim yine.
Bugün yeni bir güne gülücüklerle MERHABA dedim. Önce pencereyi açıp temiz havayı soludum ciğerlerime daha sonra ayaküstü bir kahvaltı, giyim, kuşam faslı derken saatler öğlen 12.00 çalmaya başladı. Koşarak evden çıktım, yolda yürürken ilk günden bu güne yaşamış olduğumuz hafta sonlarını düşündüm.
Yine her zaman ki gibi kitap-cafe de buluşacaktık ve ben yine geç kalacaktım. Beni beklerken çoktan kitap sayfalarını karıştırıyor olacaktın, yine Atilla İlhan’dan dizeler, Shakspeare’den unutulmaz soneler okuyacaktık birbirimize.
Yine gözlerimiz kenetlenecek saatler durup dünya olduğu yerde donup kalacaktı. Ta ki garson ‘ Ne alırdınız efendim’ diyene kadar.
O an içinde bulunmuş olduğumuz ortama geri dönüp kahkahalarla gülecektik halimize. Çoğu zamanda susar, hiç konuşmazdık. Çünkü sözcüklerin kifayetsiz kaldığı anlarda yüreğimiz konuşur biz susardık. Hatta hiç unutmam bir gün tam ayrılacağımız esnada bir melodi sesi yankılandı kulaklarımızda.
Çalınan şarkının dizeleri hayli anlamlıydı ‘Bu kalp seni unutur mu’ diyordu. İşte o günden beri bu şarkı bizim veda şarkımız olmuştu. Köşeyi dönmeme az kaldı ve sen tüm ihtişamınla oturuyor olacaksın fakat sen yoksun.
Bir kez olsun senden önce geldiğim için çok sevindim. Beklemenin ne denli zor olduğunu bugün bende anlayacağım. Saatler saatleri kovaladı ama sen hala yoksun. Hava ağır ağır kararmaya başladı, anladım gelmeyeceksin. Gizli gizli akan göz yaşlarım yanağımı ıslatırken yanıma yaklaşan garson’ Hanımefendi, bunlar size’ dedi.
Üzerine küçük bir zarf iliştirilmiş bir demet sarı gül. Ellerim tutmaz oldu ama zarfı açmaya mecburum. İçinden çıkan notta ‘Bu kalp seni asla unutmaz aşkım, elveda’ yazıyordu.
Yelda ADLEY
