...Bütün Kalpler...
Bütün kalpler bir kutuya doldurulsa kendi kalbinizi kolayca bulabilir miydiniz?
-İşte bu benim kalbim, şuradaki kırıklıktan bildim? En yaralı, en yorgun olan kalp benimdir.
-Bak, nasıl da heyecanla atıyor, başkasının olamaz. Kıpır kıpır, yerinde duramıyor.
-İçindeki aşktan, üstündeki pişmanlıktan anladım. Benim kalbim bu.
-Şuradaki sıcak kalp benim olmalı, şu kocaman olan. Şu hiçbir yere sığmayan.
-Kalbim burada, ben ne kadar büyüsem de o hâlâ bir çocuk kalbi. Bakmayın yüzümdeki kırışıklara, saçımdaki aklara, benim kalbim işte bu.
Kalbiniz binlerce kalple tıpatıp aynı mı olurdu? Kimisi hayranı olduğunuz şöhretlere, kimisi düşmanınıza, kimisi oturup hiçbir ortak nokta bulamayıp karşılıklı susacağınız insanlara ait.
Binlerce birbirine benzeyen kalp. Sadece kan pompalayan, sadece kasılıp gerilen, sevgi sözcüklerinin arasına sadece bir sembol olarak yerleştirilen kalp.
Kalbiniz yerinde değilken, hayat sizin için ne kadar çekilir olurdu?
Aklınız yeter miydi, mutluluğa?
Herşeyi iki kere ikinin dört etmesi keskinliğinde değerlendirirken göğüs kafesinizin altındaki boşluğu daha fazla hisseder miydiniz?
Gülümsemeyince dudaklarınız, hüzünlenip uzaklara dalmayınca gözleriniz, bir dosta ulaşmak üzere yorulmayınca ayaklarınız, bir hasret mektubunu yazıp yorulmayınca elleriniz, bir kavuşmada yahut ayrılıkta sarılmayınca kollarınız, kalbinizi aramaya başlamaz mıydınız?
Kalp koleksiyonu arasında kendi kalbini arayan binlerce ‘kalpsiz’ insanla aranızda ne fark olurdu?
Kalbiniz çıktıktan sonra onlarla aynîleşir miydiniz?
Düşmanınızla dost olur muydunuz?
Oturup hiçbir ortak nokta bulamayıp karşılıklı sustuğunuz insanlarla sohbet edebilir miydiniz?
Hayran olduğunuz şöhretlere karşı hayranlığınız biter miydi?
Kalbiniz geri alınca, dünyalar sizin olur muydu?
Yoksa ha kalpli, ha kalpsiz mi?
-İşte bu benim kalbim, şuradaki kırıklıktan bildim? En yaralı, en yorgun olan kalp benimdir.
-Bak, nasıl da heyecanla atıyor, başkasının olamaz. Kıpır kıpır, yerinde duramıyor.
-İçindeki aşktan, üstündeki pişmanlıktan anladım. Benim kalbim bu.
-Şuradaki sıcak kalp benim olmalı, şu kocaman olan. Şu hiçbir yere sığmayan.
-Kalbim burada, ben ne kadar büyüsem de o hâlâ bir çocuk kalbi. Bakmayın yüzümdeki kırışıklara, saçımdaki aklara, benim kalbim işte bu.
Kalbiniz binlerce kalple tıpatıp aynı mı olurdu? Kimisi hayranı olduğunuz şöhretlere, kimisi düşmanınıza, kimisi oturup hiçbir ortak nokta bulamayıp karşılıklı susacağınız insanlara ait.
Binlerce birbirine benzeyen kalp. Sadece kan pompalayan, sadece kasılıp gerilen, sevgi sözcüklerinin arasına sadece bir sembol olarak yerleştirilen kalp.
Kalbiniz yerinde değilken, hayat sizin için ne kadar çekilir olurdu?
Aklınız yeter miydi, mutluluğa?
Herşeyi iki kere ikinin dört etmesi keskinliğinde değerlendirirken göğüs kafesinizin altındaki boşluğu daha fazla hisseder miydiniz?
Gülümsemeyince dudaklarınız, hüzünlenip uzaklara dalmayınca gözleriniz, bir dosta ulaşmak üzere yorulmayınca ayaklarınız, bir hasret mektubunu yazıp yorulmayınca elleriniz, bir kavuşmada yahut ayrılıkta sarılmayınca kollarınız, kalbinizi aramaya başlamaz mıydınız?
Kalp koleksiyonu arasında kendi kalbini arayan binlerce ‘kalpsiz’ insanla aranızda ne fark olurdu?
Kalbiniz çıktıktan sonra onlarla aynîleşir miydiniz?
Düşmanınızla dost olur muydunuz?
Oturup hiçbir ortak nokta bulamayıp karşılıklı sustuğunuz insanlarla sohbet edebilir miydiniz?
Hayran olduğunuz şöhretlere karşı hayranlığınız biter miydi?
Kalbiniz geri alınca, dünyalar sizin olur muydu?
Yoksa ha kalpli, ha kalpsiz mi?
