Duygularım, Sen, Sevda...
Bir agacin kökleri ne kadar kuvvetliyse ve ne kadar topraga sarildiysa eger, agac da o kadar güclü ve sebatli olur! Firtinalar kopsa bile agac sarsilmaz! Sonbaharlarda yapraklar yere düsse bile, ilk baharin baslamasi ile agac yesillenir yine! Yapraklarin yere düsmesi bir eksilme olarak görülür bazen, ama aslinda bir yenileme, bir degisim, olarak görülmeli! Hayatta da öyle degilmidir, neler yasanir, neler görülür, nelerle karsilasilir, kimler gelir, gelenlerden kimler kalir?! Bazen en cok deger verdigin kisiler gider! Karlar kislar sadece bir iki agaci etkilemez onun disinda herseyi etkiler! Durmadan bir degisim icinde yasanir! Insan bazi seyleri elde etmek icin, bazi seylerden vazgecmek zorunda kalir!
Ne sevgiler büyütür insan icinde! Kimi zaman sevgisine karsilik bulur, kimi zaman yalnizlikla bogusur! Hayat kim icin kolayki? Herkese!!! farkli sekillerde sunuyor zorluklarini!...
Sen,....
Tohumlari gönlüme ekerken, köklerinin bu kadar kuvvetli ve saglam olacagini düsünmezdim!
Öyle bir Sevgi ile büyümüski bu agac gönlümde, kökleri topraktan ayiramadim! Siddetle esen rüzgarlarin gücü bile sadece bir kac dali kirmaya yetti! Onlarin acisi da cogu zaman hemen geci verdi!...
Sen,..
Bir kirilmis ayna gibisin! Kirilmis parcalari zorlukla birlestirdigim! Bana verdigin acilar her aynaya bakisimda yüzüme vursa bile, kendime engel olamayip yinede her zaman baktigim!...
Sen,...
O kadar büyük bir yer kaplamisin ki kalbimde, kimse onun büyüklügüne herhangi bir sekilde yaklasamadi! Dokunulmayan derinliklere saklanmis bir sarki gibisin! Yalniz kaldigimda, kendi kendime mirildadigim...Hic kimse farkina varip ayni sarkiyi söylemesin diye, bana soruldugunda sözlerini ve melodisini unuttugum bir sarki, dedigim...
Gurur, Korku ve Kararsizlik!...
Zaman zaman, en cok istedigim seylere engel oldu!
Ben elimi kolumu sana dogru uzatirken, kollarim hep boslugu sardi! Bir adim sana attayim derken, sana ulasmak icin, kosmam gerektigini anladim! Kostum, yoruldum, ama yetisemedim! Ben daha yorgunlugumu üstümden atmadan, sen bana elini uzattin! Bu sefer ise ben, seninde kollarinin boslugu sarmasini istedim! Kactim, saklandim! Bir rüya olmasindan korktum! Gercek oldugunu anladigimda, kendime kizdim, sinirlendim! Bir rüya olsaydida ve uyanmak aci olsa bile, o rüya cok sürmeze bile görmeye degmezmiydi?!?!
Bizim bir noktada bulusamamiz senin nasil hissettigini bilemememden doguyordu! Aslinda sende neler hissettiklerini bilmiyordun... Kimi zaman hic kimsenin yakin olmadigi kadar yakin oluyordun bana, kimi zamanda aramizda ucurumlar olusuyordu!
Sonunda karanligin icinde kaybolup gittin, ardinda biraktiklarinin farkinda olmadan! Sen herseyi cözmeden kacmayi tercih ettin! Sana giden köprüyü yikmadan! Ben ise bu köprünün üstünde kali verdim...Ne geriye nede ileri gidebildim...
Sevgi&Ask!
Bu duyguyu sende tanidim, ve bu duyguyla beraber olgunlastim, büyüdüm! Simdi geriye baktigimda ve bir kac yil öncesini düsündügümde, hic bir seyin icimde eksilmedigini anliyorum. Sadece düsüncelerim degisti, beklemekten vazgectim! Gelsen belki yine dayanamaz kalbim, akar tüm duygularim sevginin seline, ve düsünmeden ve ayni sevgiyle dönerim, ama tutuklu degilim artik sana! Tutuklu olmam sevgimin ispati degildi, sadece degisikliklerden korktugumun ve herseyin oldugu gibi kalmasini istedigimin ispatiydi! Nasil bir sevgidir bu diyebilirsin belki! Ama benim icimden gecenleri ve hayattan beklentilerimi anlatsam bile anlayamazsin ki sen!
Ayri dünyalarin insanlari derler ya... Bizde aslinda öyleydik! Ben beyaz oldugumda sen siyah oldun! Ben siyaha dönüstügümde ise sen beyaza karistin! Karma karisik bir dünya icinde, karma karisik bir sevgi iste! Demek ki biz sevgi altinda farkli seyler anladik!
Farkli seyler anlasak bile ben seni sevebilcegim, verebilcegim, hissedebilcegim en büyük sevgiyle sevdim...Bu sevgiyi disa vurmaktan daha cok icimde yasadim! Bu sevgiyi seninle yasamaktan daha cok kendi basima yasattim! Ben sensiz seninle yasamaya alistim...
Deger!...
Sevmek bence kendinden vazgecip, sevdigine degeri oldugundan daha cok deger vermek degildir! Karsilikli bir sevgi yasaniyorsa eger, hem degeri oldugu kadar deger vermektir, hemde deger verildigi kadar degerli olmak yada olmaya calismaktir! Sevgine karsilik bulunmayinca, ve kendinden vazgecildiginde, insan hayatinda önemli olan diger seyleri de unutuyor...yada önemsememeye basliyor...Buda yanlis! Herseyden önemli insanin kendisi degilmidir! Herkesden önemli...Aynen öyledir!
Fikrimce, karanliga bir günes dogmasini isteyen, bir kiprit yaksa karanligina, günesi bekliyecegine, zaten bi sekilde günese varir...Cünkü kiprit yakmasiyla birlikte, karanligi aydinliga dönüsür ve bu sekilde yolunu görebilir ve yürümeye basliyabilir...
Dostlar sagolsun, yalniz degilim... Yürümeye senden uzaklasmaya basladim,
Karanliga sürüklemeseydin beni, belki isiga varmak icin, tek basima bir yol bulmazdim,
Zarardan daha cok yarar gördüm, acilarin yasamaya dahil ve gerekli oldugunu anladim,
BeN kaFeSte oLaN BiR KuStuM, SiMdI KaFesTe CüRüYeCeGiMe, UcMa KaRaRi aLdIm!
alıntı
Ne sevgiler büyütür insan icinde! Kimi zaman sevgisine karsilik bulur, kimi zaman yalnizlikla bogusur! Hayat kim icin kolayki? Herkese!!! farkli sekillerde sunuyor zorluklarini!...
Sen,....
Tohumlari gönlüme ekerken, köklerinin bu kadar kuvvetli ve saglam olacagini düsünmezdim!
Öyle bir Sevgi ile büyümüski bu agac gönlümde, kökleri topraktan ayiramadim! Siddetle esen rüzgarlarin gücü bile sadece bir kac dali kirmaya yetti! Onlarin acisi da cogu zaman hemen geci verdi!...
Sen,..
Bir kirilmis ayna gibisin! Kirilmis parcalari zorlukla birlestirdigim! Bana verdigin acilar her aynaya bakisimda yüzüme vursa bile, kendime engel olamayip yinede her zaman baktigim!...
Sen,...
O kadar büyük bir yer kaplamisin ki kalbimde, kimse onun büyüklügüne herhangi bir sekilde yaklasamadi! Dokunulmayan derinliklere saklanmis bir sarki gibisin! Yalniz kaldigimda, kendi kendime mirildadigim...Hic kimse farkina varip ayni sarkiyi söylemesin diye, bana soruldugunda sözlerini ve melodisini unuttugum bir sarki, dedigim...
Gurur, Korku ve Kararsizlik!...
Zaman zaman, en cok istedigim seylere engel oldu!
Ben elimi kolumu sana dogru uzatirken, kollarim hep boslugu sardi! Bir adim sana attayim derken, sana ulasmak icin, kosmam gerektigini anladim! Kostum, yoruldum, ama yetisemedim! Ben daha yorgunlugumu üstümden atmadan, sen bana elini uzattin! Bu sefer ise ben, seninde kollarinin boslugu sarmasini istedim! Kactim, saklandim! Bir rüya olmasindan korktum! Gercek oldugunu anladigimda, kendime kizdim, sinirlendim! Bir rüya olsaydida ve uyanmak aci olsa bile, o rüya cok sürmeze bile görmeye degmezmiydi?!?!
Bizim bir noktada bulusamamiz senin nasil hissettigini bilemememden doguyordu! Aslinda sende neler hissettiklerini bilmiyordun... Kimi zaman hic kimsenin yakin olmadigi kadar yakin oluyordun bana, kimi zamanda aramizda ucurumlar olusuyordu!
Sonunda karanligin icinde kaybolup gittin, ardinda biraktiklarinin farkinda olmadan! Sen herseyi cözmeden kacmayi tercih ettin! Sana giden köprüyü yikmadan! Ben ise bu köprünün üstünde kali verdim...Ne geriye nede ileri gidebildim...
Sevgi&Ask!
Bu duyguyu sende tanidim, ve bu duyguyla beraber olgunlastim, büyüdüm! Simdi geriye baktigimda ve bir kac yil öncesini düsündügümde, hic bir seyin icimde eksilmedigini anliyorum. Sadece düsüncelerim degisti, beklemekten vazgectim! Gelsen belki yine dayanamaz kalbim, akar tüm duygularim sevginin seline, ve düsünmeden ve ayni sevgiyle dönerim, ama tutuklu degilim artik sana! Tutuklu olmam sevgimin ispati degildi, sadece degisikliklerden korktugumun ve herseyin oldugu gibi kalmasini istedigimin ispatiydi! Nasil bir sevgidir bu diyebilirsin belki! Ama benim icimden gecenleri ve hayattan beklentilerimi anlatsam bile anlayamazsin ki sen!
Ayri dünyalarin insanlari derler ya... Bizde aslinda öyleydik! Ben beyaz oldugumda sen siyah oldun! Ben siyaha dönüstügümde ise sen beyaza karistin! Karma karisik bir dünya icinde, karma karisik bir sevgi iste! Demek ki biz sevgi altinda farkli seyler anladik!
Farkli seyler anlasak bile ben seni sevebilcegim, verebilcegim, hissedebilcegim en büyük sevgiyle sevdim...Bu sevgiyi disa vurmaktan daha cok icimde yasadim! Bu sevgiyi seninle yasamaktan daha cok kendi basima yasattim! Ben sensiz seninle yasamaya alistim...
Deger!...
Sevmek bence kendinden vazgecip, sevdigine degeri oldugundan daha cok deger vermek degildir! Karsilikli bir sevgi yasaniyorsa eger, hem degeri oldugu kadar deger vermektir, hemde deger verildigi kadar degerli olmak yada olmaya calismaktir! Sevgine karsilik bulunmayinca, ve kendinden vazgecildiginde, insan hayatinda önemli olan diger seyleri de unutuyor...yada önemsememeye basliyor...Buda yanlis! Herseyden önemli insanin kendisi degilmidir! Herkesden önemli...Aynen öyledir!
Fikrimce, karanliga bir günes dogmasini isteyen, bir kiprit yaksa karanligina, günesi bekliyecegine, zaten bi sekilde günese varir...Cünkü kiprit yakmasiyla birlikte, karanligi aydinliga dönüsür ve bu sekilde yolunu görebilir ve yürümeye basliyabilir...
Dostlar sagolsun, yalniz degilim... Yürümeye senden uzaklasmaya basladim,
Karanliga sürüklemeseydin beni, belki isiga varmak icin, tek basima bir yol bulmazdim,
Zarardan daha cok yarar gördüm, acilarin yasamaya dahil ve gerekli oldugunu anladim,
BeN kaFeSte oLaN BiR KuStuM, SiMdI KaFesTe CüRüYeCeGiMe, UcMa KaRaRi aLdIm!
alıntı
