Enkaz altında bırakır gibi gitmiştin ya sen...
Ömrüm boyunca böyle gözyaşı görmedi gözlerim.Senin için ağladığı kadarhiç kimse ya da hiçbirşey için böylesine dökülmedi gözlerimden yaşlar..
Acımadı canımsenin yokluğunda acıdığı kadar.Ne kadar alıştım desemdeher ayrılışımızda bir parçam kopuyor içimden.İnsan hiç kendi Can'ından vazgeçmek ister mi başka bir can yüzünden.? İstermişsen benim hayatımdan çıktığında öğrendim.
Senli günleri yitirmiş olsam da yine de kaybetmemiştim umudumu.Onca yaşanılan güzel anılardan sonra çok zordu başka biriyle olmak.
Denedim .! Yapamadım.
Yapmak istedim. ! Başaramadım.
Başarmak zorundayım dediğim her anda da tekrar girdin hayatıma.
Hiçbirşey olmamış gibi devam ettik herşeye.Sevgi denilen şey bu sanırım.
"Sevdiğini her türlü kabul etmekne olursa olsunne yaşanırsa yaşansın onunla var olmak istemek."
Yokluğunda en çok neyi düşündüm biliyor musun?
"Hiç kimseyle olmadığın kadar benimle mutlu olan sen .!"
"Beni kendi gözünden bile sakınarak seven sen .!"
"Bana en ufak bir zarar gelmemesi için herşeyi yapabilecek olan sen .!"
"Tek bir damla gözyaşıma kıyamayan sen .!"
Şimdi nasıl olur da itersin beni elinin tersiyle .?
Sensizken yağmur yağardı karanlık şehiregözlerim dolardı fakat ağlayamazdım.
Çünkü;damlaların cama düşüp süzülmelerini izlerkenyağmurun o içimi okşayan sesinde ağlamak bile seninle güzeldi.
Sensizliği ilk tadışımda yeri göğü inletmişti haykırışlarımferyatlarım.Benim o halimi bilen bir Allah'tı bir de canım Anacığım.Ne çok ağlamıştı benimle beraber.Bir yandan evladı gözünün önünde eriyip bitiyordudiğer yandan da senin gidişine üzülüyordu.
Anam kendi evladı gibi benimsemişti seni..
Babam "Ben kendimi görüyorum onda" demişti.
Herkes çok zor kabullenmişti bu ayrılığı.Zaman herşeyin ilacıdır derler ya bir nevi doğru galiba.Zamanla acın geçiyor hatta bitiyor fakat yaşanılan günleri unutmuyorsun.Kendine bir yön çizip hayata tutunmaya çalıştığında yada bir başkasıyla birlikte olduğunda aynı şeyleri onunla yaşadığın zaman işte insan o an anlıyor hiçbirşeyin unutulmadığını ve unutulmayacağını.İlkler unutulmazmış ya ben seni sanırım hiç unutmayacağım...İlklerimdin ve sonum olacaksın..Birlikte olduğumuz günlerde bazen hiç konuşmayıp sessizliğimizi dinlemek hoşumuza giderdidaha birçok huzur dolardı içimiz ya da ömrümüz boyunca hiç konuşmamışız gibi konuşurduk ordan burdan.
Saçma sapan konular olurdu fakat deli gibi de gülerdik.
Şimdi daha iyi anlıyorumbiz her halimizle birbirimizi tamamlardık.
Yazık ettiğin yeter .! Bırakta kavuşsun artık bedenler.!!!
alıntı
Acımadı canımsenin yokluğunda acıdığı kadar.Ne kadar alıştım desemdeher ayrılışımızda bir parçam kopuyor içimden.İnsan hiç kendi Can'ından vazgeçmek ister mi başka bir can yüzünden.? İstermişsen benim hayatımdan çıktığında öğrendim.
Senli günleri yitirmiş olsam da yine de kaybetmemiştim umudumu.Onca yaşanılan güzel anılardan sonra çok zordu başka biriyle olmak.
Denedim .! Yapamadım.
Yapmak istedim. ! Başaramadım.
Başarmak zorundayım dediğim her anda da tekrar girdin hayatıma.
Hiçbirşey olmamış gibi devam ettik herşeye.Sevgi denilen şey bu sanırım.
"Sevdiğini her türlü kabul etmekne olursa olsunne yaşanırsa yaşansın onunla var olmak istemek."
Yokluğunda en çok neyi düşündüm biliyor musun?
"Hiç kimseyle olmadığın kadar benimle mutlu olan sen .!"
"Beni kendi gözünden bile sakınarak seven sen .!"
"Bana en ufak bir zarar gelmemesi için herşeyi yapabilecek olan sen .!"
"Tek bir damla gözyaşıma kıyamayan sen .!"
Şimdi nasıl olur da itersin beni elinin tersiyle .?
Sensizken yağmur yağardı karanlık şehiregözlerim dolardı fakat ağlayamazdım.
Çünkü;damlaların cama düşüp süzülmelerini izlerkenyağmurun o içimi okşayan sesinde ağlamak bile seninle güzeldi.
Sensizliği ilk tadışımda yeri göğü inletmişti haykırışlarımferyatlarım.Benim o halimi bilen bir Allah'tı bir de canım Anacığım.Ne çok ağlamıştı benimle beraber.Bir yandan evladı gözünün önünde eriyip bitiyordudiğer yandan da senin gidişine üzülüyordu.
Anam kendi evladı gibi benimsemişti seni..
Babam "Ben kendimi görüyorum onda" demişti.
Herkes çok zor kabullenmişti bu ayrılığı.Zaman herşeyin ilacıdır derler ya bir nevi doğru galiba.Zamanla acın geçiyor hatta bitiyor fakat yaşanılan günleri unutmuyorsun.Kendine bir yön çizip hayata tutunmaya çalıştığında yada bir başkasıyla birlikte olduğunda aynı şeyleri onunla yaşadığın zaman işte insan o an anlıyor hiçbirşeyin unutulmadığını ve unutulmayacağını.İlkler unutulmazmış ya ben seni sanırım hiç unutmayacağım...İlklerimdin ve sonum olacaksın..Birlikte olduğumuz günlerde bazen hiç konuşmayıp sessizliğimizi dinlemek hoşumuza giderdidaha birçok huzur dolardı içimiz ya da ömrümüz boyunca hiç konuşmamışız gibi konuşurduk ordan burdan.
Saçma sapan konular olurdu fakat deli gibi de gülerdik.
Şimdi daha iyi anlıyorumbiz her halimizle birbirimizi tamamlardık.
Yazık ettiğin yeter .! Bırakta kavuşsun artık bedenler.!!!
alıntı
