hayatımın hatasını yaptım, imdattt!
merhaba kızlar. hayatımın hatası dedim, okuyunca anlayacaksınız. lütfen bana bir akıl verin
kimseyi kolay kolay sevmememe rağmen işyerinde amirime deli gibi aşık oldum, üstelik evli. zaten hata da burda başlıyor. aramızda uzun uzadıya hiç konuşmamış olsak da evliliği bitmk üzere idi ve çocuğu için bu zamana kadar katlandığından bahsetmişti. ben de nasıl oldu bilmiyorum ama gerçekten elimde olmayarak çok çok sevdim. aramızda herhangi bir tensel yakınlaşma olmadı. bana çok değer verdiğini, sevdiğini, saygı duyduğunu, beni kötü pozisyona düşürmemek için hep kendine engel olmaya çalıştığını söylüyordu. aramızda hep bi mesafe, saygı oldu. ne o beni, ne ben onu zor duruma sokacak, pişman edecek bişey yapmadık. tabi yaklaşımı bu olunca benim de sevgim hayranlığım arttı. kendini iyiden iyiye sevdirdi yani. sonra bir gün, benim o zavallı aşkım tavandayken bu konunun kapanması gerektiğini, bana yazık etmekten korktuğunu, böyle belirsiz, kötü sonuçlanabilecek bi ilişki yaşamaya layık biri olmadığımı, hiç başlamadan bitmesi gerektiğini söyledi. ya ayrılamazsam senin yüzüne nasıl bakarım o zaman dedi.tut ki herşeyi bırakıp sana gelemedim o zaman ne olacak dedi. (karısı ruhsal hasta bu arada, intihara defalarca teşebbüs etmiş bir kadın, korkuyor yani) beni ne yapacaksın, gençsin güzelsin sana daha iyileri layık dedi yani kısaca.ben tabi üzüntüden şok oldum, salya sümük ağladım vs.berbattı. önce gurur yaptım konuşmadım. ama iş yerinde o kadar dipdibeyiz ki iletişim kurmamak imkansız. sonra her fırsatta laf soktum, iğneledim. bi gün iyi davransam 5 gün burnundan getirdim.hazmedemedim.o aşkı yok da edemedim. onun aniden benden uzaklaşması canımı yaktıkça saldırganlaştım. bir yandan aramızın bozulması demek işimi kaybetmem ya da iş yerindeki yetkinliğimi kaybedeceğim anlamına geleceği için (malesef böyle bir işyeri. amirin seni tuttuğu kolladığı sürece varsın) etrafa karşı uzaklaştığımızın da belli olmasını istemiyordum. tam bir bocalama, iki ucu pis değnek yani.çok yıprandım, onu da yıprattım. beni tekrar sevmesi için dualar ederken iyice kaybettim.tam bir aptal gibi kendimden iyice soğuttum. hatta ağlayarak boynuna bile sarıldım, kendime inanamıyorum ve inanılmaz utanmış gururu incinmiş hissediyorum. öyle soğuktu ki. o an iyice mahfoldum. en son hakaretli konuştuğum, kontrolü kaybettiğim için özür diledim. (ikiyüzlü yalancı demediğimi bırakmadım tabi) hepsi geçti bir daha olmayacak dedim. o da beni insan olaak hala sevip saydığını anlayışla karşıladığını aramızda problem olmadığını vs söyledi. ama ben eminm ki içten içe yanmaya devam edeceğim. hazmedemeyeceğim. yine patlayacağım. ben kahrolurken onun o rahatlığı gülüp konuşması vs beni bitirmeye devam edece. gururu da ayaklar altına serdim. şimdi ben kendimi düşürdüğüm bu durumdan nasıl çıkacağım?
kimseyi kolay kolay sevmememe rağmen işyerinde amirime deli gibi aşık oldum, üstelik evli. zaten hata da burda başlıyor. aramızda uzun uzadıya hiç konuşmamış olsak da evliliği bitmk üzere idi ve çocuğu için bu zamana kadar katlandığından bahsetmişti. ben de nasıl oldu bilmiyorum ama gerçekten elimde olmayarak çok çok sevdim. aramızda herhangi bir tensel yakınlaşma olmadı. bana çok değer verdiğini, sevdiğini, saygı duyduğunu, beni kötü pozisyona düşürmemek için hep kendine engel olmaya çalıştığını söylüyordu. aramızda hep bi mesafe, saygı oldu. ne o beni, ne ben onu zor duruma sokacak, pişman edecek bişey yapmadık. tabi yaklaşımı bu olunca benim de sevgim hayranlığım arttı. kendini iyiden iyiye sevdirdi yani. sonra bir gün, benim o zavallı aşkım tavandayken bu konunun kapanması gerektiğini, bana yazık etmekten korktuğunu, böyle belirsiz, kötü sonuçlanabilecek bi ilişki yaşamaya layık biri olmadığımı, hiç başlamadan bitmesi gerektiğini söyledi. ya ayrılamazsam senin yüzüne nasıl bakarım o zaman dedi.tut ki herşeyi bırakıp sana gelemedim o zaman ne olacak dedi. (karısı ruhsal hasta bu arada, intihara defalarca teşebbüs etmiş bir kadın, korkuyor yani) beni ne yapacaksın, gençsin güzelsin sana daha iyileri layık dedi yani kısaca.ben tabi üzüntüden şok oldum, salya sümük ağladım vs.berbattı. önce gurur yaptım konuşmadım. ama iş yerinde o kadar dipdibeyiz ki iletişim kurmamak imkansız. sonra her fırsatta laf soktum, iğneledim. bi gün iyi davransam 5 gün burnundan getirdim.hazmedemedim.o aşkı yok da edemedim. onun aniden benden uzaklaşması canımı yaktıkça saldırganlaştım. bir yandan aramızın bozulması demek işimi kaybetmem ya da iş yerindeki yetkinliğimi kaybedeceğim anlamına geleceği için (malesef böyle bir işyeri. amirin seni tuttuğu kolladığı sürece varsın) etrafa karşı uzaklaştığımızın da belli olmasını istemiyordum. tam bir bocalama, iki ucu pis değnek yani.çok yıprandım, onu da yıprattım. beni tekrar sevmesi için dualar ederken iyice kaybettim.tam bir aptal gibi kendimden iyice soğuttum. hatta ağlayarak boynuna bile sarıldım, kendime inanamıyorum ve inanılmaz utanmış gururu incinmiş hissediyorum. öyle soğuktu ki. o an iyice mahfoldum. en son hakaretli konuştuğum, kontrolü kaybettiğim için özür diledim. (ikiyüzlü yalancı demediğimi bırakmadım tabi) hepsi geçti bir daha olmayacak dedim. o da beni insan olaak hala sevip saydığını anlayışla karşıladığını aramızda problem olmadığını vs söyledi. ama ben eminm ki içten içe yanmaya devam edeceğim. hazmedemeyeceğim. yine patlayacağım. ben kahrolurken onun o rahatlığı gülüp konuşması vs beni bitirmeye devam edece. gururu da ayaklar altına serdim. şimdi ben kendimi düşürdüğüm bu durumdan nasıl çıkacağım?
