hayatınız kaç asır ?
Hayat kısadır denir ya hep. Bir asır yaşansa bile yaşam sevinci, yaşam amacı varsa bir asır daha yaşamak ister insan. Hayata bağlayacak ufacık bir şeyler varsa o umut hiç bitmez. Doksan yüz yaşına da gelinse beklentisi olur kişinin hayattan.
Tutunacak bir şey bulamayanlar, yaşam sebeplerinin olmadığını düşünenler dahi, ufak bir umut ışığı beklerler her şeye rağmen. Ruhların aydınlığı için ruhların olgunlaşması gerekir. İnsan olmanın ayrıcalığı olan akıl, vicdanla bağlantı kurmayı beceremedikçe ruhlar toyluklarını atamazlar üzerlerinden. Yüreklerle bakılmazsa dünyaya, çırpınıp durulur karanlıklarda.
Umut edilen bir şey varsa çok kısadır hayat. Belki bir sevgi, belki başarı, belki dostluklar hayata bağlar insanı. Akşam sevdiğini görme heyecanıyla geçen bir iş günü ne kadar yorucu ve stresli olursa olsun, çok fazla olumsuz etkilenilmez. Bir beklenti vardır çünki. Bir tarafınız umut doludur hala. Yaşam için de belirlenen hedefler olursa, o yoldaki taşları aşmak kolay olur.
Bir gün arkamıza baktığımızda onca senenin nasıl geçtiğini anlamayız. Çabucak geçivermiştir hayat. Arkamıza bakamadan göçmekte var tabi dünyadan. Kaybedince anlarız sevdiklerimizin kıymetini. Keşke deriz yaptıklarımız için bazen, bazen de yapamadıklarımız için pişman oluruz.
Elimizde hırslarımız, gururumuz, öfkemiz, bencilliğimiz, yalanlarımız, inatlarımız, nefretlerimiz kalır sadece. Onlar mı olmalıdır hazinemiz? Onları mı taşıyacağız bir ömür sırtımızda? Onları mı götüreceğiz öbür dünyaya, tatlı tatlı anılarla, gönül rahatlığıyla gitmek varken?
Hepimizin varış noktası belli. Zamanlar farklı sadece. Hayat umduğumuzdan da kısadır belki. Yapmak istediklerimizi ertelememeliyiz. Artık yapabilirim dendiğinde çok geç olabilir.
Tutunacak bir şey bulamayanlar, yaşam sebeplerinin olmadığını düşünenler dahi, ufak bir umut ışığı beklerler her şeye rağmen. Ruhların aydınlığı için ruhların olgunlaşması gerekir. İnsan olmanın ayrıcalığı olan akıl, vicdanla bağlantı kurmayı beceremedikçe ruhlar toyluklarını atamazlar üzerlerinden. Yüreklerle bakılmazsa dünyaya, çırpınıp durulur karanlıklarda.
Umut edilen bir şey varsa çok kısadır hayat. Belki bir sevgi, belki başarı, belki dostluklar hayata bağlar insanı. Akşam sevdiğini görme heyecanıyla geçen bir iş günü ne kadar yorucu ve stresli olursa olsun, çok fazla olumsuz etkilenilmez. Bir beklenti vardır çünki. Bir tarafınız umut doludur hala. Yaşam için de belirlenen hedefler olursa, o yoldaki taşları aşmak kolay olur.
Bir gün arkamıza baktığımızda onca senenin nasıl geçtiğini anlamayız. Çabucak geçivermiştir hayat. Arkamıza bakamadan göçmekte var tabi dünyadan. Kaybedince anlarız sevdiklerimizin kıymetini. Keşke deriz yaptıklarımız için bazen, bazen de yapamadıklarımız için pişman oluruz.
Elimizde hırslarımız, gururumuz, öfkemiz, bencilliğimiz, yalanlarımız, inatlarımız, nefretlerimiz kalır sadece. Onlar mı olmalıdır hazinemiz? Onları mı taşıyacağız bir ömür sırtımızda? Onları mı götüreceğiz öbür dünyaya, tatlı tatlı anılarla, gönül rahatlığıyla gitmek varken?
Hepimizin varış noktası belli. Zamanlar farklı sadece. Hayat umduğumuzdan da kısadır belki. Yapmak istediklerimizi ertelememeliyiz. Artık yapabilirim dendiğinde çok geç olabilir.
