Herşeyimi yanlızlığımla öğreniyorum
Geride bıraktığım bir gün vardı hala aklımda...Bugüne benzer,yarın gibi belirsiz...Hayal meyal hatırlardım.Beynimi işgal eden düşünceler içerisinde ben güçsüzlüğümle savaşırken etrafıma baktığımda uzanan elleri görür gibiydim oysa.Ama ben her zamanki gibi kendimi seçerdim.Belki böyle alışmış,belki de artık korkar olmuştum insanlardan.Yalnızlıktı adı biliyorum ve ben mutluydum yalnızlığımla...
Öğreniyorum çünkü tek başıma...Çocukluğumun simdi yetişkinliğe yenik düştüğünü ve her çiklet çalışımda bakkal amcadan bu gün kalbimin biraz daha yaralandığını.Benden bir şeyleri alıp götürdüğünü birilerinin...Otobüs duraklarındaki sefaletimi ve en anlamsız bekleyişimin kaybettiklerimi beklemek olduğunu öğreniyorum.Sevdaların gece başladığını ve en acımasız gündüzlerde sona erdiğini öğreniyorum.Tek başıma yürümek olduğunu huzurun ve en zayıf yağmur damlasının bile kalbimi ıslattığını öğreniyorum.Kayıplar sonrasında kazanılanların eskisi gibi bir anlamı olmadığını ve her kazandığımda biraz daha bıktığımı nefes almaktan,her nefes alışımda öncekinden daha fazla zorlandığımı,her zorlanışımda biraz daha güçsüz olduğumu,güçsüzlüğümü fark ettiğimde yaşamak istemediğimi,ben istemeden sona varacağımı öğreniyorum...Ve gözlerimi kapadığımda bir gün hiç açılmayacağını biliyorum...
Ama tüm bunlara rağmen zamanlama hatası olarak değerlendirilen olgular hiç bir zaman geç kalınmış duygusu yaratmadı ruhumda.Aksine her seferinde yaptığım her hamlenin tam zamanı olduğunu düşünürken ben,hiç pişman olmadım aldığım soluktan.Kış ortasında ne kadar tüttüyse bacam o kadar haz aldım yazın kavuran ışıltısından.Ellerimin uzandığı yerlerdeki tüm meyveleri toplarken bir de baktım ki şimdi biraz daha yaklaşmışım en şehvetli bitişe.Arkama dönüp bakmadım hiç bir zaman çünkü attığım her adım biraz daha oynattı yeri yerinden ve o çatlaklar pis tebessümlerle bakıp duruyorlardı arkamdan.Aramızda tek fark vardı,onlar varoldukları yerlerde çakılı kalmış bense varoluşuma doğru her geçen gün daha hızlı ve emin adımlarla ilerliyordum...Öğrendim ki,kendi kendimi var ettim,varolanı ise hep en güzel armağan olarak verdim başka canlara...
Düşünsene bir cana can katıyorsun göz yaşlarınla,sen yok olurken var ediyorsun tüm gerçekleri…İşte ondan sonra kendin için yaşamanın tam zamanı,sadece kendin için ölmenin vakti geldi de geçiyor,fark ediyorsun..Artık bırak tüm mevsimler senin olsun ve sen sadece kendi istediğine göster çiçeklerini…Kaldır başını yukarı ve düşün,tek’sin…Bir sen daha yok..Sahip çık kendine,koru yalnızlığını...Unutma ki; isteklerini gerçekleştirdiğin taktirde 'yaşadım' diyebilirsin!
Öğreniyorum çünkü tek başıma...Çocukluğumun simdi yetişkinliğe yenik düştüğünü ve her çiklet çalışımda bakkal amcadan bu gün kalbimin biraz daha yaralandığını.Benden bir şeyleri alıp götürdüğünü birilerinin...Otobüs duraklarındaki sefaletimi ve en anlamsız bekleyişimin kaybettiklerimi beklemek olduğunu öğreniyorum.Sevdaların gece başladığını ve en acımasız gündüzlerde sona erdiğini öğreniyorum.Tek başıma yürümek olduğunu huzurun ve en zayıf yağmur damlasının bile kalbimi ıslattığını öğreniyorum.Kayıplar sonrasında kazanılanların eskisi gibi bir anlamı olmadığını ve her kazandığımda biraz daha bıktığımı nefes almaktan,her nefes alışımda öncekinden daha fazla zorlandığımı,her zorlanışımda biraz daha güçsüz olduğumu,güçsüzlüğümü fark ettiğimde yaşamak istemediğimi,ben istemeden sona varacağımı öğreniyorum...Ve gözlerimi kapadığımda bir gün hiç açılmayacağını biliyorum...
Ama tüm bunlara rağmen zamanlama hatası olarak değerlendirilen olgular hiç bir zaman geç kalınmış duygusu yaratmadı ruhumda.Aksine her seferinde yaptığım her hamlenin tam zamanı olduğunu düşünürken ben,hiç pişman olmadım aldığım soluktan.Kış ortasında ne kadar tüttüyse bacam o kadar haz aldım yazın kavuran ışıltısından.Ellerimin uzandığı yerlerdeki tüm meyveleri toplarken bir de baktım ki şimdi biraz daha yaklaşmışım en şehvetli bitişe.Arkama dönüp bakmadım hiç bir zaman çünkü attığım her adım biraz daha oynattı yeri yerinden ve o çatlaklar pis tebessümlerle bakıp duruyorlardı arkamdan.Aramızda tek fark vardı,onlar varoldukları yerlerde çakılı kalmış bense varoluşuma doğru her geçen gün daha hızlı ve emin adımlarla ilerliyordum...Öğrendim ki,kendi kendimi var ettim,varolanı ise hep en güzel armağan olarak verdim başka canlara...
Düşünsene bir cana can katıyorsun göz yaşlarınla,sen yok olurken var ediyorsun tüm gerçekleri…İşte ondan sonra kendin için yaşamanın tam zamanı,sadece kendin için ölmenin vakti geldi de geçiyor,fark ediyorsun..Artık bırak tüm mevsimler senin olsun ve sen sadece kendi istediğine göster çiçeklerini…Kaldır başını yukarı ve düşün,tek’sin…Bir sen daha yok..Sahip çık kendine,koru yalnızlığını...Unutma ki; isteklerini gerçekleştirdiğin taktirde 'yaşadım' diyebilirsin!
