Hiç mor gece olur mu? Olur! Herkesin gecesi kendi
İnatla, ağlayarak ve isteyerek sevenlerin hikayesi
yolculuklarım hep aşkaydı benim
Mor bir gecede sevmiştim seni. Hiç mor gece olur mu? Olur! Herkesin gecesi kendi renginde; benimki biraz mor biraz kara…
Sevda uğruna çıktığım bütün yolculuklarda uslanmaz ve arsız bir çocuktum. İnatla ağlayarak ve isteyerek sevdim. Her limanda bir sevgilim olmadı ama uğradığım bütün limanlara izimi bıraktım.
Bir umuda kandım aslında. Aşk denilen o eşsiz büyüyü aradım durdum. Bulduğum da oldu ama en çok kaybettiklerim kaldı aklımda.
Türkü söyleyerek gezdiğim tozlu yollarda her yağmur yağdığında çamura bulandı üstüm başım. Kimsesizliğimle yaptığım seyahatlerde yıldızlara bakarak buldum yönümü. Çok kaybolduğum da doğrudur ama haritasız çıkılmış bir yolculuğun amacı da budur!
Bir köy kahvesinde sazın telinde ağladım. Ürkek bir çocuğun gözlerinde kayboldum. Her sevişimde ne kadar yabani olduğumu anladım ve ne kadar fazla insan…
Herkes kadar hoyrat herkes kadar bencil ve herkes kadar zalimdim. Anladıkça kendimi buldukça ezildim. Batık bir gemi yüküydü egom kendimi her değerli sanışıma içlendim.
Ben her yolculuğa aşkı aramak için çıktım. Zaman geçtikçe anladım gittiğim her şehri kirlettiğimi ve o ne büyük bir utançtı!
Bahanelerim vardı cebimde hazır duran en kolay yalanı kendime söylerdim. Gün geldi soyundum üstümdekileri gördüğümde içimi donup kaldım. Kendimden saklanamayınca yüz yüze geldim.
Zordu benim geçtiğim yollar hep yokuş ve engebeli! Üstelik kendi ellerimle serdiğim dikenli tellerde kanamıştı bacaklarım ellerim; çok geç fark ettim.
Çıktığım her yolculuk aşk içindi ya da ben öyle zannettim. Aşk zannettiğim yolculukları saymazsak sana gelene kadar çok gezdim. Mor bir gecede seni sevdim. O yüzden şimdi kıymetle sarıp sarmalıyorum yüreğimi yüreğini… O yüzdendir seni hiç sana haber vermeden sevişim…
yolculuklarım hep aşkaydı benim
Mor bir gecede sevmiştim seni. Hiç mor gece olur mu? Olur! Herkesin gecesi kendi renginde; benimki biraz mor biraz kara…
Sevda uğruna çıktığım bütün yolculuklarda uslanmaz ve arsız bir çocuktum. İnatla ağlayarak ve isteyerek sevdim. Her limanda bir sevgilim olmadı ama uğradığım bütün limanlara izimi bıraktım.
Bir umuda kandım aslında. Aşk denilen o eşsiz büyüyü aradım durdum. Bulduğum da oldu ama en çok kaybettiklerim kaldı aklımda.
Türkü söyleyerek gezdiğim tozlu yollarda her yağmur yağdığında çamura bulandı üstüm başım. Kimsesizliğimle yaptığım seyahatlerde yıldızlara bakarak buldum yönümü. Çok kaybolduğum da doğrudur ama haritasız çıkılmış bir yolculuğun amacı da budur!
Bir köy kahvesinde sazın telinde ağladım. Ürkek bir çocuğun gözlerinde kayboldum. Her sevişimde ne kadar yabani olduğumu anladım ve ne kadar fazla insan…
Herkes kadar hoyrat herkes kadar bencil ve herkes kadar zalimdim. Anladıkça kendimi buldukça ezildim. Batık bir gemi yüküydü egom kendimi her değerli sanışıma içlendim.
Ben her yolculuğa aşkı aramak için çıktım. Zaman geçtikçe anladım gittiğim her şehri kirlettiğimi ve o ne büyük bir utançtı!
Bahanelerim vardı cebimde hazır duran en kolay yalanı kendime söylerdim. Gün geldi soyundum üstümdekileri gördüğümde içimi donup kaldım. Kendimden saklanamayınca yüz yüze geldim.
Zordu benim geçtiğim yollar hep yokuş ve engebeli! Üstelik kendi ellerimle serdiğim dikenli tellerde kanamıştı bacaklarım ellerim; çok geç fark ettim.
Çıktığım her yolculuk aşk içindi ya da ben öyle zannettim. Aşk zannettiğim yolculukları saymazsak sana gelene kadar çok gezdim. Mor bir gecede seni sevdim. O yüzden şimdi kıymetle sarıp sarmalıyorum yüreğimi yüreğini… O yüzdendir seni hiç sana haber vermeden sevişim…
