ilk kez bu kadar üşüyorum...

[*MeleK*]

öLüm Müdür YaŞamı Bunca SevdiRen


daha dün söz vermiştim
hiç gitmeyecektim kapından
özür dilerim aşkım
tutamadım sözümü
direnemedim gururuma
g i d i y o r u m



şimdi beni bekliyor
engebesi bol yollar
düşe kalka yürüyeceğim
basacağım bağrıma
o koca taşı
uzaklaşabildiğim kadar
uzaklara gideceğim



biliyor musun
ilk kez bu kadar üşüyorum
mevsim yaz
aylardan temmuz
ama üşüyorum işte



bir gökçe çiçek
bir gök rengi mavi
bir takvim semavi
düşürdü ayaza filizlerimi
ve kokusu gitti cesaretimin


bilemezdim ki
bir şarkının bu denli
solduracağını
bu denli sökeceğini
toprağından kökümü
b i l e m e z d i m


ah şaşkın ben
hadi bakalım iş başına
hadi acıyı tatlıya çeviren
suflör yeteneğim
göster kendini
sahnendeyim ey hayat



ölüm müdür yaşamı bunca sevdiren
yoksa doyasıya yaşayamamak mı
ölüme koşarcasına götüren


anladım ki
ben seni sevdiğim kadar
ömrümü bile sevmemişim


sabah uyandığında
korkmadan aç pencereni şimdi
bak olduğum yöne
y o k u m değil mi


budandı hanımeli kokulu düş ağacın
senli öteleri düşlemeyi çok gördüler bana


yüreği kara bir gökçe çiçek
yalan yüzünü derdi sana
uykunun gözlerine sarıldığı gibi
sardı seni
dillendi o suskun dudakların


biliyor musun
en çok buna üzülüyorum



ve tüm sessizliklerin koynumda
g i d i y o r u m.