Kadın...
Kadın...
Her hali var.
Her rengi var.
Anlayamazsın.
Aklın ermez.
Bakarsın...
Çok ciddi, yanına yanaşılmıyor.
Bakarsın...
Minicik bir çocuğun coşkusuyla karşında.
Bakarsın...
Soğuk.
Dokunuşların, öpücüklerin kafi gelmez buzunu çözdürmeye.
Bakarsın...
Alev alev volkan olmuş, nasıl yakar ateşinde anlayamazsın.
Soluk soluğa erir bitersin onda.
Bakarsın...
Hanım hanımcık, başı yerde.
Bakarsın...
Şuh kahkasınına esir etmiş adamı.
Bakarsın...
Aylardır berber yüzü görmemiş paspallıkta.
Bakarsın...
Tanıyamazsın, kamaşır gözlerin parıltısından.
Bakarsın...
Çaresiz, gözü yaşlı tükenmiş hayatın yüküyle.
Bakarsın...
Bir anda dikilmiş kaderinin önüne, tak demiş canına.
Şaşırma!
Kadın bu.
Su gibi.
Bazen derin derin usulcana akar yatağında.
Bazen değişir yatağını, girer başka kaba.
''O'' aynı, değişmez.
Canı isterse değiştirir kabını.
Bazen bir erkek sebep olur buna.
Bazen aynada ona bakan bakışların derin hüznü.
Sen...
Anlamazsın ama.
Aklın ermez.
Kıyısında dinlendiğin...
Kana kana serinlediğin...
İçinde keyiflendiğin...
Sakin akan suyun, o kadının nasıl birden değiştiğini çözemezsin.
Korkutur belki.
Korkarsın gerçekten de çağıldamaya başlamasından.
Alır götürür seni de hoyratça diye çekinirsin bu zamanda.
Bilirsin, suya gücü yetmez hiç kimsenin.
Kadına da yetmez.
Suyun içinden seni kimse çekip alamaz.
Kadının elinden de.
Su nasıl aynıysa...
Kadın da aynıdır.
Su nasıl değişmezse kapta.
Kadın da değişmez aslında.
Sadece...
Kadına dair hallerden bir başka halidir gördüğün.
Suya dair haller gibi hani.
Sükuneti...
Dinginliği...
Masumluğu...
Saflığı...
Teslimiyeti...
Hayatı...
Gücü...
Kudreti...
Asilliği...
Cesareti...
Hepsini içine alır kadın da.
Su gibi.
Hayat gibi.
Bu nedenle, şaşırma!
Korkma!
''Neden değişti?'' deme!
Aklın ermez o kadarına
Her hali var.
Her rengi var.
Anlayamazsın.
Aklın ermez.
Bakarsın...
Çok ciddi, yanına yanaşılmıyor.
Bakarsın...
Minicik bir çocuğun coşkusuyla karşında.
Bakarsın...
Soğuk.
Dokunuşların, öpücüklerin kafi gelmez buzunu çözdürmeye.
Bakarsın...
Alev alev volkan olmuş, nasıl yakar ateşinde anlayamazsın.
Soluk soluğa erir bitersin onda.
Bakarsın...
Hanım hanımcık, başı yerde.
Bakarsın...
Şuh kahkasınına esir etmiş adamı.
Bakarsın...
Aylardır berber yüzü görmemiş paspallıkta.
Bakarsın...
Tanıyamazsın, kamaşır gözlerin parıltısından.
Bakarsın...
Çaresiz, gözü yaşlı tükenmiş hayatın yüküyle.
Bakarsın...
Bir anda dikilmiş kaderinin önüne, tak demiş canına.
Şaşırma!
Kadın bu.
Su gibi.
Bazen derin derin usulcana akar yatağında.
Bazen değişir yatağını, girer başka kaba.
''O'' aynı, değişmez.
Canı isterse değiştirir kabını.
Bazen bir erkek sebep olur buna.
Bazen aynada ona bakan bakışların derin hüznü.
Sen...
Anlamazsın ama.
Aklın ermez.
Kıyısında dinlendiğin...
Kana kana serinlediğin...
İçinde keyiflendiğin...
Sakin akan suyun, o kadının nasıl birden değiştiğini çözemezsin.
Korkutur belki.
Korkarsın gerçekten de çağıldamaya başlamasından.
Alır götürür seni de hoyratça diye çekinirsin bu zamanda.
Bilirsin, suya gücü yetmez hiç kimsenin.
Kadına da yetmez.
Suyun içinden seni kimse çekip alamaz.
Kadının elinden de.
Su nasıl aynıysa...
Kadın da aynıdır.
Su nasıl değişmezse kapta.
Kadın da değişmez aslında.
Sadece...
Kadına dair hallerden bir başka halidir gördüğün.
Suya dair haller gibi hani.
Sükuneti...
Dinginliği...
Masumluğu...
Saflığı...
Teslimiyeti...
Hayatı...
Gücü...
Kudreti...
Asilliği...
Cesareti...
Hepsini içine alır kadın da.
Su gibi.
Hayat gibi.
Bu nedenle, şaşırma!
Korkma!
''Neden değişti?'' deme!
Aklın ermez o kadarına
