Kalbinin içine bak da söyle: SENİN HİÇ HAYIRHAHIN YOK MU?
kalbim içine bak kalbin içine bak kalbimin kalbinin
Kalp Kardeşim Olur musun ?
Kehânet sevinçlerim yok benim. Yarın aydınlık da olabilir, zifiri karanlık da. Ne mutluluğum daim sürer gider, ne bu hüzün eleverir beni. Yitişler, yokoluşlar, kayboluşlar arasında nice boşlukları atlarım öteden bir nefhâ ile. Şimdi kasvet yüklü bulutlar gibiysem, az sonra mutlu-mesûd yayılabilirim mavi göklere.. Tutunacak dallar mı buldum acep?! Eskilerin diliyle bir "yâr-ı vefâdâr ", bir "hayırhah" ım var mı acep?!
Kör olası dünyada beraber ağlayabileceğin dostlar. Hey gidi günler.. Beraber gülmek değil ki marifet. Asıl beraber gözyaşlarını damla damla salabildiğin, kendini koyverebildiğin dostların olmalı. Hava gibi içine çekebileceğin dostlar. Ne demişti Tagore: "Zor olan dost uğruna ölebilmek değil, uğruna ölünebilecek dost bulmaktır."
Kelâm etmesi kolay tabii ama benim de can dostlarım var. Hayra götüren yolda can yoldaşlarım yani. İki kapılı handa, bu zorlu yolda reflektörlerim.. İşte bu yüzden sıcacıktır hayırhahlık. Kan değilse de, "kalp kardeşliği" dir. Sevdiklerinin ötesinde sever, saydıklarının ötesinde sayarsın onları...
Karanlık gecelerimi ve aydınlık sabahlarımı hatırlatıyorlar bana. Hep doğruyu söyleyerek, eğip bükmeden, gönül kırmadan... Pusulamız şaştığında ayar noktam oluyorlar. Akordumu onlara göre yapıyor, "karar sesi" mi onlardan alıyorum.
Kestirmeden bir soru tevcih edeyim o zaman: Sahî ya! Durmuş saatlerin bile günde iki kere doğru zamanı göstermesine mukabil, senin de günde birkaç defa doğruyu gösteren hayırhahın yok mu yoksa?! Kalbini kalbine yaklaştırıp, her atışında hayat pompalayacağın dostun.. Senin ağzından çıkanı can kulağıyla dinleyip, sînesinde büyütecek sırdaşın... Yattığında dualarının öznesi olabilecek, telefonu kulağına dayamadan da anlaşabileceğin, her gözyaşı tanesine bin tane kristal gül hazırlayan kardeşin...
Kalbinin içine bak da söyle: SENİN HİÇ HAYIRHAHIN YOK MU?
(alıntı)
Kehânet sevinçlerim yok benim. Yarın aydınlık da olabilir, zifiri karanlık da. Ne mutluluğum daim sürer gider, ne bu hüzün eleverir beni. Yitişler, yokoluşlar, kayboluşlar arasında nice boşlukları atlarım öteden bir nefhâ ile. Şimdi kasvet yüklü bulutlar gibiysem, az sonra mutlu-mesûd yayılabilirim mavi göklere.. Tutunacak dallar mı buldum acep?! Eskilerin diliyle bir "yâr-ı vefâdâr ", bir "hayırhah" ım var mı acep?!
Kör olası dünyada beraber ağlayabileceğin dostlar. Hey gidi günler.. Beraber gülmek değil ki marifet. Asıl beraber gözyaşlarını damla damla salabildiğin, kendini koyverebildiğin dostların olmalı. Hava gibi içine çekebileceğin dostlar. Ne demişti Tagore: "Zor olan dost uğruna ölebilmek değil, uğruna ölünebilecek dost bulmaktır."
Kelâm etmesi kolay tabii ama benim de can dostlarım var. Hayra götüren yolda can yoldaşlarım yani. İki kapılı handa, bu zorlu yolda reflektörlerim.. İşte bu yüzden sıcacıktır hayırhahlık. Kan değilse de, "kalp kardeşliği" dir. Sevdiklerinin ötesinde sever, saydıklarının ötesinde sayarsın onları...
Karanlık gecelerimi ve aydınlık sabahlarımı hatırlatıyorlar bana. Hep doğruyu söyleyerek, eğip bükmeden, gönül kırmadan... Pusulamız şaştığında ayar noktam oluyorlar. Akordumu onlara göre yapıyor, "karar sesi" mi onlardan alıyorum.
Kestirmeden bir soru tevcih edeyim o zaman: Sahî ya! Durmuş saatlerin bile günde iki kere doğru zamanı göstermesine mukabil, senin de günde birkaç defa doğruyu gösteren hayırhahın yok mu yoksa?! Kalbini kalbine yaklaştırıp, her atışında hayat pompalayacağın dostun.. Senin ağzından çıkanı can kulağıyla dinleyip, sînesinde büyütecek sırdaşın... Yattığında dualarının öznesi olabilecek, telefonu kulağına dayamadan da anlaşabileceğin, her gözyaşı tanesine bin tane kristal gül hazırlayan kardeşin...
Kalbinin içine bak da söyle: SENİN HİÇ HAYIRHAHIN YOK MU?
(alıntı)
