Ketçaplı Mı Ketçapsız Mı?
Her canlı kendine münhasır bir varlıktır… Aslanların kendilerine has, Kedilerin kendilerine has davranış biçimleri vardır. Bir fareye kedi muamelesi yapamayacağınız gibi, bir tavuktan da at gibi koşmasını bekleyemezsiniz… Ama genel olarak aynı cins mahlûklar, çok benzer hatta aynı davranış özelliklerini gösterirler. İnsanlar istisna…!
“Her insan bir âlemdir!”
“Her insanın kendi içinde kendince bir dünyası vardır!
”Ve yaşı başı ne olursa olsun her insan değer görmek ister.Fark edilmek ve değerli olduğunun, kâle alındığının bilinmesini ister.
İki Olay:
Birincisi;
Yaşı henüz yedi… Sevimli mi sevimli bir kız çocuğu. Tam esmer sayılmaz, biraz kumral. İstemese de vakti geldiği için düşen ön süt dişlerinin yerine yenileri henüz gelmemiş…
İstem dışı davranışlarında (mesela istem dışı gaz kaçırmalarda) elini ağzına götürüp kapatan, başını çevirip gözlerini saklayan ve utandığını yüzündeki sevimliliğiyle ifade eden bir yaşta… Çoğumuzun nazarında çocuk…
Henüz ne söylediğini ve kendisine söylenenleri tam olarak anlayamadığını düşündüğümüz bir yaşta. “Onun fikirlerinin ne önemi var canım! Ben ne dersem onu yapar, ya da yapmak zorunda!” diye düşündüğümüz bir yaşta…
Ama insan! Küçük de olsa bir bedeni ve aklı var. Hisleri ve duyguları var. Kızabiliyor, darılabiliyor ve sevinebiliyor. Olayları kendince yorumlayabiliyor.
Ve en önemlisi kendisine değer verip vermediğinizi davranışlarınızdan ayırabiliyor. Yani, kendince bir dünyası var. Yani, o da bir âlem!
Yani kendince bir insan!Geçen gün bir ara öğünde, (oburluğumuzun tuttuğu bir zamanda) tost yapma ihtiyacı hissettik.
Tost hazırlıklarını yaparken seslendim: “Kızım!” “Efendim babaaa!” “Tostunun içine ketçap da ister misin?” “Eveeeettt babaaaa!” Birkaç saniye sonra koşarak yanıma geldi.
“Eğil baba!” dedi… Nedenini sormadan eğildim. Yanağıma bir öpücük kondurdu ve “Teşekkürler babaaaa!” dedi kelimeleri sündürerek.
“Neden?” diye sorduğumda. “Ketçaplı mı ketçapsız mı olsun diye sordun ya!” dedi… “Ketçaplı mı ketçapsız mı? ” Ne kadar önemli değil mi?
İkincisi;
Okulda önemli bir organizasyon var.
Aylardır buna hazırlanıyoruz. Hemen hemen her şey hazır gibi. Kıyafetler seçilmiş, malzemeler alınmış, ezberler yapılmış. Ve sahneleyeceğimiz oyunun (tiyatronun) son günleri.
Birkaç öğrencinin kıyafetleri tam istenilen gibi değil. Aslında büyük bir problem yok ama biraz, çocuklar oyundan ziyade kendi tarzlarına göre giyinmişler. Gençlik işte!
Güzel görünmek her şeyden önemli! “Oyun bile olsa güzel görünmeliyim!” düşüncesi hâkim. İlk tepki: “Olmaaazzzz! Bu şekilde giyinemezsiniz! ”Cevap yok!Sadece sukut ve sert bakışlar.
Asık suratlar ve kırılmalar. Yüzünüze söyleyemiyorlar ama içlerinden kızıyorlar. “Bunu giymezsem oynamayacağım işte!” diyorlar birbirlerine. Ve
"Biz de insanız daha güzel anlatılabilirdi ve fikrimiz sorulabilirdi!” Evet, daha güzel anlatılabilirdi ve fikirleri sorulabilirdi.
Sonra çağırdım. Beraber kahve içtik ve oyunun öneminden bahsettim. Sonra da “Siz bilirsiniz ama bu oyun için şu şu tarz giyinmek çok önemli ne dersiniz?” diye sorduğumda; “Evet!” dediler…
“Haklısınız! Biz sadece bizim de bir insan olduğumuzu görmenizi istedik!” “Ve bizim de fikirlerimiz var. Biz de değerliyiz! ”Evet…Her insan kendince bir âlem!Her insanın yaşı kaç olursa olsun kendince bir fikri var! Ve her insan aslında çok önemli bir “İNSAN!”
“Her insan bir âlemdir!”
“Her insanın kendi içinde kendince bir dünyası vardır!
”Ve yaşı başı ne olursa olsun her insan değer görmek ister.Fark edilmek ve değerli olduğunun, kâle alındığının bilinmesini ister.
İki Olay:
Birincisi;
Yaşı henüz yedi… Sevimli mi sevimli bir kız çocuğu. Tam esmer sayılmaz, biraz kumral. İstemese de vakti geldiği için düşen ön süt dişlerinin yerine yenileri henüz gelmemiş…
İstem dışı davranışlarında (mesela istem dışı gaz kaçırmalarda) elini ağzına götürüp kapatan, başını çevirip gözlerini saklayan ve utandığını yüzündeki sevimliliğiyle ifade eden bir yaşta… Çoğumuzun nazarında çocuk…
Henüz ne söylediğini ve kendisine söylenenleri tam olarak anlayamadığını düşündüğümüz bir yaşta. “Onun fikirlerinin ne önemi var canım! Ben ne dersem onu yapar, ya da yapmak zorunda!” diye düşündüğümüz bir yaşta…
Ama insan! Küçük de olsa bir bedeni ve aklı var. Hisleri ve duyguları var. Kızabiliyor, darılabiliyor ve sevinebiliyor. Olayları kendince yorumlayabiliyor.
Ve en önemlisi kendisine değer verip vermediğinizi davranışlarınızdan ayırabiliyor. Yani, kendince bir dünyası var. Yani, o da bir âlem!
Yani kendince bir insan!Geçen gün bir ara öğünde, (oburluğumuzun tuttuğu bir zamanda) tost yapma ihtiyacı hissettik.
Tost hazırlıklarını yaparken seslendim: “Kızım!” “Efendim babaaa!” “Tostunun içine ketçap da ister misin?” “Eveeeettt babaaaa!” Birkaç saniye sonra koşarak yanıma geldi.
“Eğil baba!” dedi… Nedenini sormadan eğildim. Yanağıma bir öpücük kondurdu ve “Teşekkürler babaaaa!” dedi kelimeleri sündürerek.
“Neden?” diye sorduğumda. “Ketçaplı mı ketçapsız mı olsun diye sordun ya!” dedi… “Ketçaplı mı ketçapsız mı? ” Ne kadar önemli değil mi?
İkincisi;
Okulda önemli bir organizasyon var.
Aylardır buna hazırlanıyoruz. Hemen hemen her şey hazır gibi. Kıyafetler seçilmiş, malzemeler alınmış, ezberler yapılmış. Ve sahneleyeceğimiz oyunun (tiyatronun) son günleri.
Birkaç öğrencinin kıyafetleri tam istenilen gibi değil. Aslında büyük bir problem yok ama biraz, çocuklar oyundan ziyade kendi tarzlarına göre giyinmişler. Gençlik işte!
Güzel görünmek her şeyden önemli! “Oyun bile olsa güzel görünmeliyim!” düşüncesi hâkim. İlk tepki: “Olmaaazzzz! Bu şekilde giyinemezsiniz! ”Cevap yok!Sadece sukut ve sert bakışlar.
Asık suratlar ve kırılmalar. Yüzünüze söyleyemiyorlar ama içlerinden kızıyorlar. “Bunu giymezsem oynamayacağım işte!” diyorlar birbirlerine. Ve
"Biz de insanız daha güzel anlatılabilirdi ve fikrimiz sorulabilirdi!” Evet, daha güzel anlatılabilirdi ve fikirleri sorulabilirdi.
Sonra çağırdım. Beraber kahve içtik ve oyunun öneminden bahsettim. Sonra da “Siz bilirsiniz ama bu oyun için şu şu tarz giyinmek çok önemli ne dersiniz?” diye sorduğumda; “Evet!” dediler…
“Haklısınız! Biz sadece bizim de bir insan olduğumuzu görmenizi istedik!” “Ve bizim de fikirlerimiz var. Biz de değerliyiz! ”Evet…Her insan kendince bir âlem!Her insanın yaşı kaç olursa olsun kendince bir fikri var! Ve her insan aslında çok önemli bir “İNSAN!”
