KÜÇÜĞÜM....
Aynı sokakta oturuyorduk.
Adı esrarengiz.
Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi,
Hepsi nedensiz, hepsi sebepsiz.
Kirli sakalları vardı, kahverengi gözlüğü, kumraldı...
Ben nefret ederdim ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı...
Birgün onunla yolda karşılaştık.
Çok güzel bir yüzü vardı.
O an kalbimi söküp atasım geldi,
Çünkü deli gönlüm o an onun aşkıyla alevlendi
Artık uyumak yerine sürekli onun evini izliyordum.
Onunla karşılaşabilmek için akşam saatlerce kapılarda duruyordum.
Bir akşam onu yolda gördüm.
"Bir dakika bakar mısın?" dedim,
"Acelem var Küçüğüm" dedi.
Sanki bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı.
Eve gidip ağladım.
Ertesi gün eve girdiğini gördüm.
Hemen gittim ve kapıyı çaldım.
Açtı, "Ne var Küçüğüm?" dedi.
Adımı bile söyleyemedim.
Sadece "Seni SEVİYORUM" dedim.
Gülümsedi cevap bile vermedi.
"Evet?" dedim, "Ne evet?" dedi.
Konuşmadım ve koşarak dışarı çıktım.
Daha sonra da bir ay boyunca evden çıkmadım.
Birgün arkadaşlarla evde otururken,
Mahalleye sirenler içinde bir ambulans geldi.
O günü hiç unutmam...
Ambulanstan alalacele inenler hızla onun evine girdi.
Bütün mahalle aşağı indik ve seyre daldık.
Birkaç dakika sonra onu sedye ile dışarı çıkardılar.
Önümden geçerken "Ben de seni Küçüğüm." dedi
Ve gözlerini yumdu.
Donup kaldım, çünkü herkes bana bakıyordu.
Eve doğru koşmaya başladım.
Gözyaşlarım durmadan akıyordu.
Eve vardım, annemler ondan bahsediyordu.
Ailesi yokmuş.
Kendi gayretiyle bu yaşa gelmiş, okumuş.
Sevdiği bir kız varmış,
Ailesi vermeyince kız kaçmış
Ama kaçtığı gün ölmüş.
Bir süre sonra yine sevmiş
Ama ne yazık, o da ölmüş.
Kimi sevdiğise ölüm ayırmış.
Sanki onun sevgisi,
Azrail'in ölüm fermanıymış
Bazen hiç nedensiz, durup dururken ağlıyormuş.
Uyurken, baş ucunda bir kağıt, bir kalem, bir de fotoğraf duruyormuş.
Biran önce ölebilmek için sanki dua ediyormuş.
İntihar edip, hastaneyi aramış.
Polisler evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar.
Polisler, evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar.
"Küçüğüm, sen de ölme, Küçüğüm sen de ölme" yazıyormuş
Aynı sokakta oturuyorduk.Adı esrarengiz.
Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi,
Hepsi nedensiz, hepsi sebepsiz.
Kirli sakalları vardı, kahverengi gözlüğü, kumraldı...
Ben nefret ederdim ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı...
Birgün onunla yolda karşılaştık.
Çok güzel bir yüzü vardı.
O an kalbimi söküp atasım geldi,
Çünkü deli gönlüm o an onun aşkıyla alevlendi
Artık uyumak yerine sürekli onun evini izliyordum.
Onunla karşılaşabilmek için akşam saatlerce kapılarda duruyordum.
Bir akşam onu yolda gördüm.
"Bir dakika bakar mısın?" dedim,
"Acelem var Küçüğüm" dedi.
Sanki bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı.
Eve gidip ağladım.
Ertesi gün eve girdiğini gördüm.
Hemen gittim ve kapıyı çaldım.
Açtı, "Ne var Küçüğüm?" dedi.
Adımı bile söyleyemedim.
Sadece "Seni SEVİYORUM" dedim.
Gülümsedi cevap bile vermedi.
"Evet?" dedim, "Ne evet?" dedi.
Konuşmadım ve koşarak dışarı çıktım.
Daha sonra da bir ay boyunca evden çıkmadım.
Birgün arkadaşlarla evde otururken,
Mahalleye sirenler içinde bir ambulans geldi.
O günü hiç unutmam...
Ambulanstan alalacele inenler hızla onun evine girdi.
Bütün mahalle aşağı indik ve seyre daldık.
Birkaç dakika sonra onu sedye ile dışarı çıkardılar.
Önümden geçerken "Ben de seni Küçüğüm." dedi
Ve gözlerini yumdu.
Donup kaldım, çünkü herkes bana bakıyordu.
Eve doğru koşmaya başladım.
Gözyaşlarım durmadan akıyordu.
Eve vardım, annemler ondan bahsediyordu.
Ailesi yokmuş.
Kendi gayretiyle bu yaşa gelmiş, okumuş.
Sevdiği bir kız varmış,
Ailesi vermeyince kız kaçmış
Ama kaçtığı gün ölmüş.
Bir süre sonra yine sevmiş
Ama ne yazık, o da ölmüş.
Kimi sevdiğise ölüm ayırmış.
Sanki onun sevgisi,
Azrail'in ölüm fermanıymış
Bazen hiç nedensiz, durup dururken ağlıyormuş.
Uyurken, baş ucunda bir kağıt, bir kalem, bir de fotoğraf duruyormuş.
Biran önce ölebilmek için sanki dua ediyormuş.
İntihar edip, hastaneyi aramış.
Polisler evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar.
Polisler, evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar.
"Küçüğüm, sen de ölme, Küçüğüm sen de ölme" yazıyormuş
