Kül etme kendini sevgili
çimdeki acı bir anda katlanıp çıkıverdiğinde karşıma kelimelerin suskunlaşıp beni boğacağını düşünemezdim bile. Ama oluyormuş, bak işte nefes alamıyorum yavaş yavaş..Gitgide kesiliyor derinlerdeki sesim ve gitgide sıradanlaşıyorsun sende herkes gibi…
Unuttun mu dediğimi sana sevgili,
İzin verme demiştim unutmama seni…
İzin verme sıradanlaşmana,
İzin verme anılarımdaki yerini bozmaya….
Halbuki sen çoktan karar vermişsin sıradanlaşıp yok olmaya..
Halbuki sen istememişsin yüreğimdeki o yeri…
Ve çoktan kaybolup gitmişsin de ben bir hayalin peşinde dolanır olmuşum saf aşık misali…
Halbuki ben senin farklılığını sevmiştim , sebepsiz gülümsetmeni beni ve huzuru..
Gözlerinde yakaladığım ve avuçlarında hissettiğim o huzuru sevmiştim sevgili…
Hani demiş ya şairin biri…
Ben seni hiç sevmedim ki….
Gerçekten; ben seni hiç sevmedim ki sevgili,
Ben senin bana bağışladığın güzellikleri sevdim,
Ben senin anılarımda yer etmeni sevdim belki,
Belki de gökyüzünü ilk defa seninle bu kadar net görmemdi çeken sana…
Ne önemi var ki şu saatten sonra..
Ne önemi var ki sözlerin…
Susmak istiyorum ben, susmak ve bir daha hiç konuşmamak…
Kelimelerim boğarken beni, yardım bile istememek kimseden…
Ve sadece senin yardım edebileceğini bilerek suskunlaşmak gitgide…
Kalemimden damlayan kan damlalarında boğulmak belki de…
İçimin yırtıkları gün yüzüne çıkıyor yine derinden…
Görüyor musun yar, bir bir bıçaklar saplanıyor kalbime senin dilinden…
Ve bir bir yaralar açılıyor sebepsiz…
Yazmaya çalıştıkça saçmalıyor dilim sevgili…
Susmak yakışır diyorum ve susuyorum…
Gitgide güçsüzleşiyor nefesim…
Boğuluyorum…
Ve son kez tekrar ediyorum sana, o şairin diliyle sevgili…
Gerçektende ben seni hiç sevmedim ki,
Ben senin bana bağışladığın güzellikleri sevdim,
Ben senin anılarımda yer etmeni sevdim belki,
Belki de gökyüzünü ilk defa seninle bu kadar net görmemdi çeken sana…
Ve şimdi dilimde bir sus var çöreklenmiş…
Seçilmiş bir dilsizlik yaşıyor bedenim, korlaşan alevde gördükçe seni…
Unuttun mu dediğimi sana sevgili,
İzin verme demiştim unutmama seni…
İzin verme sıradanlaşmana,
İzin verme anılarımdaki yerini bozmaya….
Halbuki sen çoktan karar vermişsin sıradanlaşıp yok olmaya..
Halbuki sen istememişsin yüreğimdeki o yeri…
Ve çoktan kaybolup gitmişsin de ben bir hayalin peşinde dolanır olmuşum saf aşık misali…
Halbuki ben senin farklılığını sevmiştim , sebepsiz gülümsetmeni beni ve huzuru..
Gözlerinde yakaladığım ve avuçlarında hissettiğim o huzuru sevmiştim sevgili…
Hani demiş ya şairin biri…
Ben seni hiç sevmedim ki….
Gerçekten; ben seni hiç sevmedim ki sevgili,
Ben senin bana bağışladığın güzellikleri sevdim,
Ben senin anılarımda yer etmeni sevdim belki,
Belki de gökyüzünü ilk defa seninle bu kadar net görmemdi çeken sana…
Ne önemi var ki şu saatten sonra..
Ne önemi var ki sözlerin…
Susmak istiyorum ben, susmak ve bir daha hiç konuşmamak…
Kelimelerim boğarken beni, yardım bile istememek kimseden…
Ve sadece senin yardım edebileceğini bilerek suskunlaşmak gitgide…
Kalemimden damlayan kan damlalarında boğulmak belki de…
İçimin yırtıkları gün yüzüne çıkıyor yine derinden…
Görüyor musun yar, bir bir bıçaklar saplanıyor kalbime senin dilinden…
Ve bir bir yaralar açılıyor sebepsiz…
Yüreğim yangın yeri,
Yüreğimdeki sen alevlerde..
Yar uzat elini,
Uzat çıkarayım seni..
Kor etme kendini,
Küllendirme yüreğimdeki yerini…
Yar çık, çık yangınlardan..
Serin yağmurlar bekliyor ikimizi…
Yazmaya çalıştıkça saçmalıyor dilim sevgili…
Susmak yakışır diyorum ve susuyorum…
Gitgide güçsüzleşiyor nefesim…
Boğuluyorum…
Ve son kez tekrar ediyorum sana, o şairin diliyle sevgili…
Gerçektende ben seni hiç sevmedim ki,
Ben senin bana bağışladığın güzellikleri sevdim,
Ben senin anılarımda yer etmeni sevdim belki,
Belki de gökyüzünü ilk defa seninle bu kadar net görmemdi çeken sana…
Ve şimdi dilimde bir sus var çöreklenmiş…
Seçilmiş bir dilsizlik yaşıyor bedenim, korlaşan alevde gördükçe seni…
Moderatör tarafında düzenlendi:
