Motor dersinde hayat dersi vermek
İnsanlık dersi motor dersinden çok daha önemlidir. Daha da önemlisi bir öğretmenin böylesine bir onurla karşılaşmasıdır.
O gün okula geldiğimde posta kutumu açtım. İçinde bir not vardı ve notta ‘şu numarayı arayın” yazısı ile beraber bir telefon numarası vardı. İmside numarayı da tanımıyordum ama Meslek lisesinde otomotiv öğretmeni olduğum için bu tarz notlar alıyordum. Bir öğrencim yada arabasını tamir ettirmek isteyen birisidir diye düşündüğüm için numarayı aradım. Karşımdaki kişi ne benim öğrencim nede arabasını tamir ettirmek isteyen birsiydi. ‘Aramanıza sevindim beyefendi. Bana birkaç dakikanızı ayırırsanız, size ilginç bir şey anlatmak istiyorum” dedi. ‘Dinliyorum” deyip saatime baktım. Beş dakika sonra derse girmem gerekiyordu. ‘Ben hemşireyim. Dün evime giderken arabam teklemeye başladı”. Yeniden saatime bakıp ‘evet” dedim. ‘Gece geç bir saatti ve yalnızdım. Arabayı durdurmayı korkuyordum, ama sonunda arabanın daha fazla gitmeyeceğini anlayıp hemen kenara çektim. Birkaç dakika oturup ne yapabileceğimi düşündüm.” Sabırsız gibi görünmek istemedim ama derse gitmem gerekiyordu. Dayanamayıp ‘Arabanıza bakmamı mı istiyorsunuz?” diye sordum. Kadın ‘İzin verirseniz sözümü bitireyim” dedi. ‘Korkuyla beklerken arabamın arkasında bir araba durdu ve içinden yirmi yaşlarında iki delikanlı indi. Neden durduklarını anlamadım. Çok korkmuştum. Bana ne olduğunu sordular. Arabayı yeniden çalıştırabileceklerini söylediler. Bende çaresiz razı oldum ve kaputu açtım. Arabanın içinde oturmuş, niyetlerinin kötü olmaması için dua ediyordum. Birkaç dakika sonra bana seslenip arabayı çalıştırabileceğimi söylediler.” ‘Siz de arabanızı tamir ettirmek için beni aradınız değil mi?” diye sordum. Kadın ‘Hayır hayır, dinleyin lütfen” diye söze devam etti. ‘O gençlere minnettardım, defalarca teşekkür ettim. Para vermek istedim ama kabul etmediler. Sonra bana sizin eski öğrencileriniz olduklarını söylediler.” şaşırmıştım, ‘Benim öğrencilerim mi? İsimleri neymiş?” diye sordum. ‘İsimlerini vermediler. Yalnız bana sizin isminizi ve okulun numarasını verdiler. Sizi arayıp teşekkür edeceğime dair onlara söz verdim.”şaşılacak şeydi doğrusu. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Öğrencilerime araba tamiri hakkında ders vermenin yanı sıra, hayat hakkında da bir şeyler öğretmeye çalışmışımdır; zahmete girmekten kaçınmamak, dürüst olmak, bildikleriyle insanlara yardıma koşmak gibi şeyler. Ama öğrencilerimin bu nasihatlerimin herhangi birini akıllarında tuttuklarını hiç sanmıyordum. Dersle hiç alakası olmayan bu ‘hayat dersleri” sayesinde öğrencilerimin hiç tanımadıkları birine yardım ettiklerini bilmenin verdiği moralle sınıfa gittim. Bir öğretmenin alabileceği en güzel hediyelerden birini almıştım.
alıntı
İnsanlık dersi motor dersinden çok daha önemlidir. Daha da önemlisi bir öğretmenin böylesine bir onurla karşılaşmasıdır.
O gün okula geldiğimde posta kutumu açtım. İçinde bir not vardı ve notta ‘şu numarayı arayın” yazısı ile beraber bir telefon numarası vardı. İmside numarayı da tanımıyordum ama Meslek lisesinde otomotiv öğretmeni olduğum için bu tarz notlar alıyordum. Bir öğrencim yada arabasını tamir ettirmek isteyen birisidir diye düşündüğüm için numarayı aradım. Karşımdaki kişi ne benim öğrencim nede arabasını tamir ettirmek isteyen birsiydi. ‘Aramanıza sevindim beyefendi. Bana birkaç dakikanızı ayırırsanız, size ilginç bir şey anlatmak istiyorum” dedi. ‘Dinliyorum” deyip saatime baktım. Beş dakika sonra derse girmem gerekiyordu. ‘Ben hemşireyim. Dün evime giderken arabam teklemeye başladı”. Yeniden saatime bakıp ‘evet” dedim. ‘Gece geç bir saatti ve yalnızdım. Arabayı durdurmayı korkuyordum, ama sonunda arabanın daha fazla gitmeyeceğini anlayıp hemen kenara çektim. Birkaç dakika oturup ne yapabileceğimi düşündüm.” Sabırsız gibi görünmek istemedim ama derse gitmem gerekiyordu. Dayanamayıp ‘Arabanıza bakmamı mı istiyorsunuz?” diye sordum. Kadın ‘İzin verirseniz sözümü bitireyim” dedi. ‘Korkuyla beklerken arabamın arkasında bir araba durdu ve içinden yirmi yaşlarında iki delikanlı indi. Neden durduklarını anlamadım. Çok korkmuştum. Bana ne olduğunu sordular. Arabayı yeniden çalıştırabileceklerini söylediler. Bende çaresiz razı oldum ve kaputu açtım. Arabanın içinde oturmuş, niyetlerinin kötü olmaması için dua ediyordum. Birkaç dakika sonra bana seslenip arabayı çalıştırabileceğimi söylediler.” ‘Siz de arabanızı tamir ettirmek için beni aradınız değil mi?” diye sordum. Kadın ‘Hayır hayır, dinleyin lütfen” diye söze devam etti. ‘O gençlere minnettardım, defalarca teşekkür ettim. Para vermek istedim ama kabul etmediler. Sonra bana sizin eski öğrencileriniz olduklarını söylediler.” şaşırmıştım, ‘Benim öğrencilerim mi? İsimleri neymiş?” diye sordum. ‘İsimlerini vermediler. Yalnız bana sizin isminizi ve okulun numarasını verdiler. Sizi arayıp teşekkür edeceğime dair onlara söz verdim.”şaşılacak şeydi doğrusu. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Öğrencilerime araba tamiri hakkında ders vermenin yanı sıra, hayat hakkında da bir şeyler öğretmeye çalışmışımdır; zahmete girmekten kaçınmamak, dürüst olmak, bildikleriyle insanlara yardıma koşmak gibi şeyler. Ama öğrencilerimin bu nasihatlerimin herhangi birini akıllarında tuttuklarını hiç sanmıyordum. Dersle hiç alakası olmayan bu ‘hayat dersleri” sayesinde öğrencilerimin hiç tanımadıkları birine yardım ettiklerini bilmenin verdiği moralle sınıfa gittim. Bir öğretmenin alabileceği en güzel hediyelerden birini almıştım.
alıntı
