Ne yani, bir daha dönmeyecek misin
DÖNMEYECEKSİN Soğumuştu mevsim ardından bakarken Soğuktu dilsiz duvarlar, içine kirli su birikmiş kaldırımlar Bulut perdelemişti mavi gökyüzünü
Ketumdu üstelik semalar Vermedi ödünç bir damla yaş bile Islak kaldırımlarda yankılandı ayak seslerin
Ve gittin
Yitirdim güneşimi, serin bir koyuluğa dönüştü gümüşten kumsallar Eteklerine tutunmuştu yeşil yapraklar, ağaçları çıplak kaldı yüreğimin
Gittin bereketini yitirdi, kurudu topraklar Yer değiştirdi mevsimler, umutsuzca kanat çırptı börtü böcek Gelmedi beklenen bahar
Kışı başlattı gidişin O kış ki, mutlak bir memnuniyetsizliği müjdeledi şeytani bir hazla insanlara
Çünkü gitmiştin
Yarım kalmıştı masal Boğucu bir nem tıkamaktaydı genizlerimizi Bir masal kahramanı gibi dalgalandırarak denizleri, silkeleyerek derin maviliği gitmiştin çünkü Okyanuslar takıldı gözbebeklerime Her gün bir damla alıp, her gün, her gece birer birer damlatıp Keder damıtarak baktım uzaklara
Ayrılığın soğuk yalnızlığı yapışıp kaldı sana hoşçakal diyen ellerimde Gittin, evlerin camları keder buharından oluşan şekillerle kirli artık Bacalarından kurum fışkıran kem ruhların ışıldayan gözleri karartıyor şehirleri
Bu şehirler ki, senin gülüşünle aydınlanırdı Şen şakrak türkülerin yankılanırdı taş duvarlarda Sıkılı değildi yumrukları insanların İçini titrettiğin gülüşlerini kimseden esirgemeyen sen, ardında somurtkan bakışlar bırakmıştın
Mahzun bir yetime dönüştü Atlanta çocukları Mahzun, boynu bükük ve sahipsiz Hatırlar mısın; okşardık başlarını her önlerine eğişlerinde yanaklarını onların? Şimdi o çocuklar, çakır gözlerini her sabah ufuklara dikip, yolunu gözlüyorlar Gördükleri her serapta sen varsın bu çölden şehirde!
Ve ben yüreğimin iç acılarının toplamını kaldıramayacak kadar bir sıkletin altında iki büklüm, ayrılıkların iç açısıyla bakıyorum denizlere
Denizler& Hatırladın mı, kıyısında ıslıklar çala çala yürüdüğümüz o kayalıkları? Geleceğe dair hayaller kurardık hani gümüş rengi kumsalında Sen ipince parmağınla şekiller çizerdin ve ben hayret ederdim bu kadar büyük olabilecek hayallere Parmakların kadar uzundu görebildiğin gelecek
Ama Ama benden gizlemiştin gidişini Belki de korkutmak, buruk bırakmak istememiştin yüreğimi Şimdi senin uzağa bakışın kadar yakına bakıyor gözlerim Bir güneş batışına bile tahammül edemiyorum bazen sensiz
Uzadıkça sensizlik, keskin bir öfke kaplıyor içimi Kızıyorum her şeye Önce bulutlara haykırıyorum öfkemi Ardından yere çeviriyorum kızgın bakışlarımı Şarkılara, şiirlere, şairlere öfkeleniyorum sonra
Nasıl da kandırmışlar beni bunca yıldır Nasıl da, aldanmışım kafiyelerin arasına gizlenen hayallere!
Bir tükenişe dönüştü beklemelerim sonra Buzdan bir camın çatlayışı gibi çatlaklar belirdi ümitlerimde Dokunmayı bırak, bakınca bile büyüyen kanı çekilmiş kılcal damarlar gibi sardı her yanımı çatlaklar
Yoruldum her sabah, dönüşüne dair düş görmüş olarak uyanmayı hayal etmekten Yoruldum sensiz rüzgara savurmaktan eteğinden aldığım yaprakları Biliyorum bilsen halimi, duysan sesimi kandıracaksın beni Kumsal bulamasan bile boşluğa çizeceksin yine pembe panjurlu hayaller Sonra bak diyeceksin, Burası sofa Bu merdivenlerden çıkacak yetimler Sonra şu odadan geçerek açılan geniş terastan yıldızlara dokunacaklar
Ben yalanına bile razıyım artık seninle ilgili her şeyin Bir umudun, bir güneşin& Üzerinde senden kokular kalan aynaya her bakışımda gerçeği fısıldıyor bana yansımalar
Çünkü gitmiştin Puslu bir zemheri soğuğu vardı havada
Kış sonuydu gittiğinde, şimdi yaz başı Bu kadar tirat yaktıktan sonra ardından, halâ merhamet etmeyecek misin?
Ne yani, bir daha dönmeyecek misin : (
Ketumdu üstelik semalar Vermedi ödünç bir damla yaş bile Islak kaldırımlarda yankılandı ayak seslerin
Ve gittin
Yitirdim güneşimi, serin bir koyuluğa dönüştü gümüşten kumsallar Eteklerine tutunmuştu yeşil yapraklar, ağaçları çıplak kaldı yüreğimin
Gittin bereketini yitirdi, kurudu topraklar Yer değiştirdi mevsimler, umutsuzca kanat çırptı börtü böcek Gelmedi beklenen bahar
Kışı başlattı gidişin O kış ki, mutlak bir memnuniyetsizliği müjdeledi şeytani bir hazla insanlara
Çünkü gitmiştin
Yarım kalmıştı masal Boğucu bir nem tıkamaktaydı genizlerimizi Bir masal kahramanı gibi dalgalandırarak denizleri, silkeleyerek derin maviliği gitmiştin çünkü Okyanuslar takıldı gözbebeklerime Her gün bir damla alıp, her gün, her gece birer birer damlatıp Keder damıtarak baktım uzaklara
Ayrılığın soğuk yalnızlığı yapışıp kaldı sana hoşçakal diyen ellerimde Gittin, evlerin camları keder buharından oluşan şekillerle kirli artık Bacalarından kurum fışkıran kem ruhların ışıldayan gözleri karartıyor şehirleri
Bu şehirler ki, senin gülüşünle aydınlanırdı Şen şakrak türkülerin yankılanırdı taş duvarlarda Sıkılı değildi yumrukları insanların İçini titrettiğin gülüşlerini kimseden esirgemeyen sen, ardında somurtkan bakışlar bırakmıştın
Mahzun bir yetime dönüştü Atlanta çocukları Mahzun, boynu bükük ve sahipsiz Hatırlar mısın; okşardık başlarını her önlerine eğişlerinde yanaklarını onların? Şimdi o çocuklar, çakır gözlerini her sabah ufuklara dikip, yolunu gözlüyorlar Gördükleri her serapta sen varsın bu çölden şehirde!
Ve ben yüreğimin iç acılarının toplamını kaldıramayacak kadar bir sıkletin altında iki büklüm, ayrılıkların iç açısıyla bakıyorum denizlere
Denizler& Hatırladın mı, kıyısında ıslıklar çala çala yürüdüğümüz o kayalıkları? Geleceğe dair hayaller kurardık hani gümüş rengi kumsalında Sen ipince parmağınla şekiller çizerdin ve ben hayret ederdim bu kadar büyük olabilecek hayallere Parmakların kadar uzundu görebildiğin gelecek
Ama Ama benden gizlemiştin gidişini Belki de korkutmak, buruk bırakmak istememiştin yüreğimi Şimdi senin uzağa bakışın kadar yakına bakıyor gözlerim Bir güneş batışına bile tahammül edemiyorum bazen sensiz
Uzadıkça sensizlik, keskin bir öfke kaplıyor içimi Kızıyorum her şeye Önce bulutlara haykırıyorum öfkemi Ardından yere çeviriyorum kızgın bakışlarımı Şarkılara, şiirlere, şairlere öfkeleniyorum sonra
Nasıl da kandırmışlar beni bunca yıldır Nasıl da, aldanmışım kafiyelerin arasına gizlenen hayallere!
Bir tükenişe dönüştü beklemelerim sonra Buzdan bir camın çatlayışı gibi çatlaklar belirdi ümitlerimde Dokunmayı bırak, bakınca bile büyüyen kanı çekilmiş kılcal damarlar gibi sardı her yanımı çatlaklar
Yoruldum her sabah, dönüşüne dair düş görmüş olarak uyanmayı hayal etmekten Yoruldum sensiz rüzgara savurmaktan eteğinden aldığım yaprakları Biliyorum bilsen halimi, duysan sesimi kandıracaksın beni Kumsal bulamasan bile boşluğa çizeceksin yine pembe panjurlu hayaller Sonra bak diyeceksin, Burası sofa Bu merdivenlerden çıkacak yetimler Sonra şu odadan geçerek açılan geniş terastan yıldızlara dokunacaklar
Ben yalanına bile razıyım artık seninle ilgili her şeyin Bir umudun, bir güneşin& Üzerinde senden kokular kalan aynaya her bakışımda gerçeği fısıldıyor bana yansımalar
Çünkü gitmiştin Puslu bir zemheri soğuğu vardı havada
Kış sonuydu gittiğinde, şimdi yaz başı Bu kadar tirat yaktıktan sonra ardından, halâ merhamet etmeyecek misin?
Ne yani, bir daha dönmeyecek misin : (
