nedenler
Küçük bir çocuk olmak isterdim öle hemen büyümekte istemezdim, sanki zaman durmuş gibi oyun oynarken her düştüğümde dizimdeki yaraları en büyük acı sansaydım keşke yine. Kavgalar, küslükler hep oyunlardaki gibi olsa oyun bitince yine barışsak küstüğümüz, kırdığımız kırıldığımız insanlarla. Hayat bazen bilgisayar oyunu gibi birileri bizi yönlendiriyor biz sadece onun tıkladığı seçeneği yapıyoruz, onun istediğini bazen kendi kararlarımızı bile kendimiz veremiyoruz, ama hata yapınca yanımızda o kararları vermemizi sağlayan insanlar olmaz tek suçlu bizizdir o zaman…
Neden peki? Neden iyi bir şeyler yapınca herkes ben yardım ettim, ben yardımcı oldum, ben destek verdim, ben güvendim diyor da hata yapınca kimse bunları söylemiyor hata tek bir kişiye mal oluyor?
Korkuyor muyuz acaba? Hatanın bedelini ödemekten hataların bedeli ne kadar büyük olsa da ödenir peki kaybedilen dostluklar onların bedeli nasıl ödenir? Belki bir özür dilemekle peki kişinin size olan güveni onu nasıl kazanırsınız eskisi gibi olur mu? Hiç sanmıyorum hep şüphe duyar sizden ne kadar her konuda yanındayım deseniz de onun size inanması zordur artık.
Çocukken bu yoktur oyunda onu ne kadar yenerseniz yenin hep sizin arkadaşınızdır kin gütmez, nefret etmez sizden. İnsanlar büyüdükçe değişir artık eskisi gibi oyunu her kazandığınızda olsun demez işin içine nefret, kin, intikamda girerse olay farklı olur daha da iğrenç insanlık için neden dostça yaşayamıyoruz? Hiç denemedik ki nasıl bulalım cevabı bazı insanlar vardır komşusunu çevresindekileri kıskanır bazı insanlar vardır kendi yakınlarını kıskanır bazı insanlarda dışardan kıskanıyor görünse de kıskanmaz, ama insanlar hep kötüyü bulmak ister ya inandıramazsın.
Kin, nefret, intikam, kötülük, şiddet, savaşlar bunlar olmadan yaşanmaz mı? Güldürme beni dediğinizi duyuyor gibiyim birilerine üstünlük sağlayacağız ya sözümüzü geçiremeyiz normal şartlarda doğru ya çocukken hiç bunlar yok düşünmüyoruz bile peki büyüdüklerinde bizim gibi büyüklerin kirlettiği bir dünyaya mı gelsinler bugün ne yaptık çocuklar için?
Sokakta o kadar çocuk var ki peki neden evlerini sıcak yataklarını bırakıp kendilerini sokaklara atmışlar hiç düşündük mü köprü altında yatanlarını, kendini bir anlık bile olsa tinerle uyuşturucuyla mutlu yapan ya da yaptığını sanan çocukları bizim yüzümüzden değil mi?
Peki, onlardan biri bizim çocuğumuz olsaydı ne yapardın “Allah korusun” demekle olmuyor o çocuklar kurtulmuyor erkek olsun diye sürekli çocuk yapmaktan vazgeçemedik hala bu kadar mı? Değerli erkek çocuğu altı yedi tane çocuk yapmaktansa bir ya da iki tane çocuk dünyaya getirmek daha iyi değil mi?
İşsiz baba gecekonduda yaşıyor yedi sekiz çocuk on kişilik bir aile peki kim bakıyor o çocuklara tamam kimse evlâdının bu durumda olmasını istemez, ama bakabileceksen çocuk dünyaya getirmelisin hiçbir şey çocukluğumuzdaki evcilik gibi değil annemiz çağırmıyor “hadi yemek hazır bırakın oyunu” diye.
Hiçbir şey çocukluğumuz gibi değil…
Neden peki? Neden iyi bir şeyler yapınca herkes ben yardım ettim, ben yardımcı oldum, ben destek verdim, ben güvendim diyor da hata yapınca kimse bunları söylemiyor hata tek bir kişiye mal oluyor?
Korkuyor muyuz acaba? Hatanın bedelini ödemekten hataların bedeli ne kadar büyük olsa da ödenir peki kaybedilen dostluklar onların bedeli nasıl ödenir? Belki bir özür dilemekle peki kişinin size olan güveni onu nasıl kazanırsınız eskisi gibi olur mu? Hiç sanmıyorum hep şüphe duyar sizden ne kadar her konuda yanındayım deseniz de onun size inanması zordur artık.
Çocukken bu yoktur oyunda onu ne kadar yenerseniz yenin hep sizin arkadaşınızdır kin gütmez, nefret etmez sizden. İnsanlar büyüdükçe değişir artık eskisi gibi oyunu her kazandığınızda olsun demez işin içine nefret, kin, intikamda girerse olay farklı olur daha da iğrenç insanlık için neden dostça yaşayamıyoruz? Hiç denemedik ki nasıl bulalım cevabı bazı insanlar vardır komşusunu çevresindekileri kıskanır bazı insanlar vardır kendi yakınlarını kıskanır bazı insanlarda dışardan kıskanıyor görünse de kıskanmaz, ama insanlar hep kötüyü bulmak ister ya inandıramazsın.
Kin, nefret, intikam, kötülük, şiddet, savaşlar bunlar olmadan yaşanmaz mı? Güldürme beni dediğinizi duyuyor gibiyim birilerine üstünlük sağlayacağız ya sözümüzü geçiremeyiz normal şartlarda doğru ya çocukken hiç bunlar yok düşünmüyoruz bile peki büyüdüklerinde bizim gibi büyüklerin kirlettiği bir dünyaya mı gelsinler bugün ne yaptık çocuklar için?
Sokakta o kadar çocuk var ki peki neden evlerini sıcak yataklarını bırakıp kendilerini sokaklara atmışlar hiç düşündük mü köprü altında yatanlarını, kendini bir anlık bile olsa tinerle uyuşturucuyla mutlu yapan ya da yaptığını sanan çocukları bizim yüzümüzden değil mi?
Peki, onlardan biri bizim çocuğumuz olsaydı ne yapardın “Allah korusun” demekle olmuyor o çocuklar kurtulmuyor erkek olsun diye sürekli çocuk yapmaktan vazgeçemedik hala bu kadar mı? Değerli erkek çocuğu altı yedi tane çocuk yapmaktansa bir ya da iki tane çocuk dünyaya getirmek daha iyi değil mi?
İşsiz baba gecekonduda yaşıyor yedi sekiz çocuk on kişilik bir aile peki kim bakıyor o çocuklara tamam kimse evlâdının bu durumda olmasını istemez, ama bakabileceksen çocuk dünyaya getirmelisin hiçbir şey çocukluğumuzdaki evcilik gibi değil annemiz çağırmıyor “hadi yemek hazır bırakın oyunu” diye.
Hiçbir şey çocukluğumuz gibi değil…
