Nerde benim çocukluğum...!
mevlananın anıları mevlananın çocukluğu
Bir zamanlar, küçük tahta bir araba, hatta çirkin bez bir bebekle kesilirdi ayaklarımız yerden; dünyalar bizim olurdu; bakıp bakıp gülümserdik oyuncağımıza nedensiz sevinçlerimiz, numaradan göz yaşlarımız vardı.
Anında tepki verirdik, ertelemezdik. Yalanını yakaladığımızda büyüklerin, öfkelenirdik!
Zinde beyinlerimiz öğrenmeye, saf yüreklerimiz sevmeye hazırdı her şeyi Binlerce dolar sönük kalırdı, büyük, kırmızı bir uçurtmanın yanında; pamuk helva, elma şekeri, dondurma ziyafetti.
Yürekte değil tendeydi yaralarımız, çabucak kapanırdı.
En fazla mızıkçıydık, ihanetin karası sürülmemişti alınlarımıza Küstüğümüz olurdu da; bir öpücük, bir kucaklama, tatlı bir gülücükle unuturduk!
Nedenlere ihtiyacımız yoktu sarılmak için Aynı gün içinde hem kavga edip, hem ekmeğimizi bölüşebilirdik arkadaşımızla, nefreti bilmezdik.
Sevmek de, inanmak da çok kolaydı, riyayı tanımazdık! Masumluğumuzla emniyette, korunmasızlığımızla dokunulmazdık! Kötülük gelmezdi aklımıza, iyiydik!
Ne çok şey hayrete düşürürdü bizi; yıldızlar, çiçekler, böcekler, her şey ne kadar da gizemliydi!
Her yanıt, başka bir sorunun kapısını çalardı; her birimiz kaşif, her birimiz mucittik, asla yeterli gelmezdi öğrendiklerimiz… Hayat bir oyundu, belki saklambaç, biz ebeydik.
Ölüm, uzun bir yolculuğa çıkmasıydı sevdiklerimizin; dönecekleri günü iple çekerdik.
Aynı renkten, aynı ırktan olmamız, aynı dili konuşmamız gerekmezdi, yüreğimizle anlaşabilirdik.
İster köy yerinde çıplak ellerle, ister şehirde eldivenlerle yapalım kar toplarını, gülümserdik.
Ne kadar güzel” diyene, ellerimiz titremeden uzatabilirdik oyuncağımızı…
Belki sadece, anne ve babamızı paylaşmak istemezdik kimseyle, sürekli ilgi beklemek hakkımızdı, bilirdik!
Kimimiz babamız gibi araba kullanmayı, aile kurmayı; kimimiz annemiz gibi yemek yapmayı, süslenmeyi isterdik.
Marifet sanırdık bir an önce büyümeyi…
Nedense, ben hiç istemezdim; belki bu yüzden biraz çocuk kalmışımdır.
Belki, ta o zamanlar hissetmişimdir, benim kadar mutlu olmadıklarını büyüklerin…
Belki, özümüze dönmek içindir; çocukluk arkadaşlarımla, hala yakar top burjuva oynamamız…
Yeniden tertemiz olmak, nedensiz mutlu olmak içindir.
Kimsenin aklına gelmez bir çocuğa neden mutlu olduğunu sormak, oysa, yanıt isteriz büyüklerden,
Çünkü, delilik belirtisidir nedensiz mutlu olmak!
Bir zamanlar, küçük tahta bir araba, hatta çirkin bez bir bebekle kesilirdi ayaklarımız yerden; dünyalar bizim olurdu; bakıp bakıp gülümserdik oyuncağımıza nedensiz sevinçlerimiz, numaradan göz yaşlarımız vardı.
Anında tepki verirdik, ertelemezdik. Yalanını yakaladığımızda büyüklerin, öfkelenirdik!
Zinde beyinlerimiz öğrenmeye, saf yüreklerimiz sevmeye hazırdı her şeyi Binlerce dolar sönük kalırdı, büyük, kırmızı bir uçurtmanın yanında; pamuk helva, elma şekeri, dondurma ziyafetti.
Yürekte değil tendeydi yaralarımız, çabucak kapanırdı.
En fazla mızıkçıydık, ihanetin karası sürülmemişti alınlarımıza Küstüğümüz olurdu da; bir öpücük, bir kucaklama, tatlı bir gülücükle unuturduk!
Nedenlere ihtiyacımız yoktu sarılmak için Aynı gün içinde hem kavga edip, hem ekmeğimizi bölüşebilirdik arkadaşımızla, nefreti bilmezdik.
Sevmek de, inanmak da çok kolaydı, riyayı tanımazdık! Masumluğumuzla emniyette, korunmasızlığımızla dokunulmazdık! Kötülük gelmezdi aklımıza, iyiydik!
Ne çok şey hayrete düşürürdü bizi; yıldızlar, çiçekler, böcekler, her şey ne kadar da gizemliydi!
Her yanıt, başka bir sorunun kapısını çalardı; her birimiz kaşif, her birimiz mucittik, asla yeterli gelmezdi öğrendiklerimiz… Hayat bir oyundu, belki saklambaç, biz ebeydik.
Ölüm, uzun bir yolculuğa çıkmasıydı sevdiklerimizin; dönecekleri günü iple çekerdik.
Aynı renkten, aynı ırktan olmamız, aynı dili konuşmamız gerekmezdi, yüreğimizle anlaşabilirdik.
İster köy yerinde çıplak ellerle, ister şehirde eldivenlerle yapalım kar toplarını, gülümserdik.
Ne kadar güzel” diyene, ellerimiz titremeden uzatabilirdik oyuncağımızı…
Belki sadece, anne ve babamızı paylaşmak istemezdik kimseyle, sürekli ilgi beklemek hakkımızdı, bilirdik!
Kimimiz babamız gibi araba kullanmayı, aile kurmayı; kimimiz annemiz gibi yemek yapmayı, süslenmeyi isterdik.
Marifet sanırdık bir an önce büyümeyi…
Nedense, ben hiç istemezdim; belki bu yüzden biraz çocuk kalmışımdır.
Belki, ta o zamanlar hissetmişimdir, benim kadar mutlu olmadıklarını büyüklerin…
Belki, özümüze dönmek içindir; çocukluk arkadaşlarımla, hala yakar top burjuva oynamamız…
Yeniden tertemiz olmak, nedensiz mutlu olmak içindir.
Kimsenin aklına gelmez bir çocuğa neden mutlu olduğunu sormak, oysa, yanıt isteriz büyüklerden,
Çünkü, delilik belirtisidir nedensiz mutlu olmak!
