öldürecektim seni bende
Meleklerim ; Hayatta vazgeçilmezler var....
ÖLDÜRECEKTİM SENİ BENDE...
Kendimde o gücü bulabilseydim eğer...
Sindiremeyecektim senden kalanları benden
uzak mezarlara koymaya!!!
Diyar diyar dolaşıp yine içime gömecektim
seni en sonunda...
”Ben demiştim” diyenlere, üzüntümü belli
etmemek için kuşandığım
mekanik tebessümlerimin ardındaki yaşlarla
sulayacaktım taze mezar toprağına ektiğim çiçekleri...
Ama ben seni içimde öldürmeye kıyamadım....
Başarabilseydim incitecektim seni...
incinmişliğimin verdiği cahil cesaretle...
Ne var ne yok sayıp dökecektim karşına geçip...
Kendimi hayrete düşürürcesine birer tokat gibi
vuracaktım hiç kullanmadığım o ağır lafları...
Kıracaktım seni binbir parçaya ayırana kadar...
Duvardan duvara fırlatacaktım sevgi diye önüme
sunduğun hastalıklı duygularını...
Ama ben seni incitmeye de kıyamadım...
Elimden gelseydi unutacaktım seni...
Gözlerimden silecektim hayalini ve
dilimden adını...
Duman duman atacaktım seni bu şehirdeki
tüm bacalardan;
ama soluduğum havaya karışıp yine
dolacaktın ciğerlerime...
Onlarca damla döküp göz pınarlarımdan
akıtacaktım seni sevgimin atığı diye
ama ıslaklığın kalacaktı elmacık kemiklerimde...
Bu kez de tenimin tuzuna karışacaktın...
“Sözümü tutacağım ,adını anmayacağım”nağmelerini
dinleyip neyi unutacağımı unutacaktım
seni unutayım derken...
Zaten ben seni unutmaya da kıyamadım...
Ne kadar çabuk geldi ayrılık...
Oysa daha yeni başlamıştık birbirimize
ayak uydurmaya,
daha doğrusu ayak uyduramamaya...
Nedensizliklerin iç çekişlerini dinlerken vedalar
bozdu suskunluğumuzu...
Bana mıydı kızgınlığın yoksa
kendine mi anlamadım...
Kaçar gibi veda ettin...
Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!
Öldürecektim seni...
İncitecektim seni...
Unutacaktım seni....
Ama lanet olsun!!!
Kı-ya-ma-dım!!!
Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!
ÖLDÜRECEKTİM SENİ BENDE...
Kendimde o gücü bulabilseydim eğer...
Sindiremeyecektim senden kalanları benden
uzak mezarlara koymaya!!!
Diyar diyar dolaşıp yine içime gömecektim
seni en sonunda...
”Ben demiştim” diyenlere, üzüntümü belli
etmemek için kuşandığım
mekanik tebessümlerimin ardındaki yaşlarla
sulayacaktım taze mezar toprağına ektiğim çiçekleri...
Ama ben seni içimde öldürmeye kıyamadım....
Başarabilseydim incitecektim seni...
incinmişliğimin verdiği cahil cesaretle...
Ne var ne yok sayıp dökecektim karşına geçip...
Kendimi hayrete düşürürcesine birer tokat gibi
vuracaktım hiç kullanmadığım o ağır lafları...
Kıracaktım seni binbir parçaya ayırana kadar...
Duvardan duvara fırlatacaktım sevgi diye önüme
sunduğun hastalıklı duygularını...
Ama ben seni incitmeye de kıyamadım...
Elimden gelseydi unutacaktım seni...
Gözlerimden silecektim hayalini ve
dilimden adını...
Duman duman atacaktım seni bu şehirdeki
tüm bacalardan;
ama soluduğum havaya karışıp yine
dolacaktın ciğerlerime...
Onlarca damla döküp göz pınarlarımdan
akıtacaktım seni sevgimin atığı diye
ama ıslaklığın kalacaktı elmacık kemiklerimde...
Bu kez de tenimin tuzuna karışacaktın...
“Sözümü tutacağım ,adını anmayacağım”nağmelerini
dinleyip neyi unutacağımı unutacaktım
seni unutayım derken...
Zaten ben seni unutmaya da kıyamadım...
Ne kadar çabuk geldi ayrılık...
Oysa daha yeni başlamıştık birbirimize
ayak uydurmaya,
daha doğrusu ayak uyduramamaya...
Nedensizliklerin iç çekişlerini dinlerken vedalar
bozdu suskunluğumuzu...
Bana mıydı kızgınlığın yoksa
kendine mi anlamadım...
Kaçar gibi veda ettin...
Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!
Öldürecektim seni...
İncitecektim seni...
Unutacaktım seni....
Ama lanet olsun!!!
Kı-ya-ma-dım!!!
Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!
