Ömür varken, ölüm dedik!
O kahreden utancı ve neden-siz sancıları silkeledim üzerinden. Avuçların üstüne temiz çıkmaya ikna ettim seni. Kanatılmış ve kanatılmamış manzarandaki özgürlüğünü geri verdim sana ve senin bildiğin gibi başka kim bilebilir ki gelecekteki vahşetini?
Sana aşağılamayı öğrettim ve kendini! Santim hesabıyla alçalmayı değil, en şaşalı olması gereken yerde belki en zeminde; sayki büyük, sanki yüce, hani şefkat dolu bir aşağılamayı öğrettim. İkna etmeyi ve denizleri kendine gelmeye zorlayan güneş gibi, nedenleri, sebepsizce hayatına girmeye ikna etmeyi öğrettim. Hayata karşı boyun eğmeyi yasakladım, diz çökmeyi sildim senden ve efendi demeyi aldım sözlerinden.
Bizzat ruhumdan ekledim sana iman ve tefekkür harflerini. Şizofrenik hesabımla -hayır, bağımlılığı ispatlanmış duygu yumağımla -evet deme hakkını aldın benden. Su gibi sakin duruyorsun artık ve yalanlayan yangınların içinden tutuşmadan geçiyorsun şimdi. En kuytu zulalardan arındırmayı seçtim ve belki bu yüzden; mazisi derininde küf tutmuş örümcek ağlarını, hatırası dağılmış geçmiş tozlarını ve zifiri karanlığı sildim üzerinden. Dünü; bu günü kaybettikçe istemeyi... Şimdiyi; dünleri kaybettikçe özlemeyi...
Ve yarını; bu günü kirlettikçe beklemeyi... Bu hayaldekilerin, o rüyadakilerin ve şu manasından yoksun gerçektekilerin sahte inancını çiğneyerek sabretmeyi öğrettim. Lakin aşk derken mahvettik! Beklide bu yüzden her şeyimi verdim sana, hislerim sende boşalsın istedim! Ben düşerken neden susuşların hep gülümseyerek: oysa hüzün dedik! Ve söylesene artık bana; karşılıklı kırılmışken, hangimiz daha fazla teşekkürü hak ettik?
Ey kalbim! Ne bulunmaz ve ulaşılmaz sevinçleri beklettik. Olacakları sayarken; günleri, geceleri, haftaları, ayları ve yılları eksilttim senle. Ben küçüldükçe tersim kadar yüceldin. Vakit yeminlere geldikçe, şaşkınlığında kaldım çoğu zaman. Zili çaldıkça gerçeklerin, yeni masallar ve desen desen hikayeler düşlettim. Belki bu yüzden sana; önce kader, sonra keder, baştan yalan, dıştan gerçek, derken anlam ve derken hayat... Ömür varken, ölüm dedik!
O kahreden utancı ve neden-siz sancıları silkeledim üzerinden. Avuçların üstüne temiz çıkmaya ikna ettim seni. Kanatılmış ve kanatılmamış manzarandaki özgürlüğünü geri verdim sana ve senin bildiğin gibi başka kim bilebilir ki gelecekteki vahşetini?
Sana aşağılamayı öğrettim ve kendini! Santim hesabıyla alçalmayı değil, en şaşalı olması gereken yerde belki en zeminde; sayki büyük, sanki yüce, hani şefkat dolu bir aşağılamayı öğrettim. İkna etmeyi ve denizleri kendine gelmeye zorlayan güneş gibi, nedenleri, sebepsizce hayatına girmeye ikna etmeyi öğrettim. Hayata karşı boyun eğmeyi yasakladım, diz çökmeyi sildim senden ve efendi demeyi aldım sözlerinden.
Bizzat ruhumdan ekledim sana iman ve tefekkür harflerini. Şizofrenik hesabımla -hayır, bağımlılığı ispatlanmış duygu yumağımla -evet deme hakkını aldın benden. Su gibi sakin duruyorsun artık ve yalanlayan yangınların içinden tutuşmadan geçiyorsun şimdi. En kuytu zulalardan arındırmayı seçtim ve belki bu yüzden; mazisi derininde küf tutmuş örümcek ağlarını, hatırası dağılmış geçmiş tozlarını ve zifiri karanlığı sildim üzerinden. Dünü; bu günü kaybettikçe istemeyi... Şimdiyi; dünleri kaybettikçe özlemeyi...
Ve yarını; bu günü kirlettikçe beklemeyi... Bu hayaldekilerin, o rüyadakilerin ve şu manasından yoksun gerçektekilerin sahte inancını çiğneyerek sabretmeyi öğrettim. Lakin aşk derken mahvettik! Beklide bu yüzden her şeyimi verdim sana, hislerim sende boşalsın istedim! Ben düşerken neden susuşların hep gülümseyerek: oysa hüzün dedik! Ve söylesene artık bana; karşılıklı kırılmışken, hangimiz daha fazla teşekkürü hak ettik?
Ey kalbim! Ne bulunmaz ve ulaşılmaz sevinçleri beklettik. Olacakları sayarken; günleri, geceleri, haftaları, ayları ve yılları eksilttim senle. Ben küçüldükçe tersim kadar yüceldin. Vakit yeminlere geldikçe, şaşkınlığında kaldım çoğu zaman. Zili çaldıkça gerçeklerin, yeni masallar ve desen desen hikayeler düşlettim. Belki bu yüzden sana; önce kader, sonra keder, baştan yalan, dıştan gerçek, derken anlam ve derken hayat... Ömür varken, ölüm dedik!
