Özlem Ve Sevgili..
Özlem, kasetçi önlerinde dinlemek üzere beklenen şarkılar gibiydi .Bir parça umuttu hasretle yolları gözlenen… O zamanlar heyecan saçlarını ortadan ikiye ayırmış bir çocuktu. Elinde ders kitapları, yüreğinde ağır aksak sevdaları ile yıpranmış sıralara isimler yazıyordu. Garın banklarında otururken katar katar trenler soğuk bir kış ayazı gibi yüzünü yalayıp geçiyordu.
Özlem, yarın öleceğini bile bile yeryüzünün tam ortasına zeytin ağaçları dikebilmekti. Bir gül dü ki insanlarca koparılan. Bir ağıttı tabutun üstünde annelerce yakılan… Sevmekti,sevilmekti
Sevgilinin resmi üzerine bırakılan birkaç damla gözyaşıydı… Ayrıldığında kadim bir dostun omzunda uzun uzadıya ağlamaktı… Yalvarmaktı Allah’a her seher vakti…Sabah çayının ince belli bardağından ciğerlere boşalan o kahır dolu demiydi…Kimi zaman sevgilin siluetinin ince belli bardağa yansımasıydı…Onu hatırlatmasıydı…Özlem, çok eskitilmiş bir yaranın hatırlanmasıydı…Çocuksu bir iç kanamasıydı…
Sen yoktun… Bunu ilkin bir çocuğun gözlerinden anladım. Oradan hatırladım benden çekip gittiğini…Oradan hatırladım çocukları sevdiğini…Onlara kanat geren anneliğini ilk o çocukta anladım.Nasıl da umarsızdın nasıl da asi…Hiç düşünmedin mi o beklemediğimiz karanlığın aniden geleceğini? Sensiz kalıpta bir ömür boyu pişmanlığın kıyılarında dolaşmaya mecbur olmak mıydı seni sevmenin bedeli? Hüzün denizlerinde boğulurcasına hiçliğe kulaç mı atmaktı? Yorulmak mıydı sebepli sebepsiz? Senden sonra gelenlere nedensiz vedalar mı serpiştirmekti? Sevmenin bir bedeli varken sevmemenin bir bedeli yoktu sevgili.Canavarlaşan bir dünyada sevmemeye,sevgisizliğe bir bedel biçilmiyordu.En az bedelsizliğim ve en ufak pişmanlığım seni sevmemek miydi?
Şimdi yorgun, tenha ve yapayalnız gecelerde bir öğlen vakti yüzünün masumluğunu,
gülüşünün çocukluğunu düşünüyorum. Biliyorum kulaklarına bensiz sevda sözleri yine
usul usul fısıldanmaktadır. Oysa benim gözbebeklerimden doğan bir sel gözpınarlarımdan sonsuzluğa geçit aramaktadır.Hayatında yoksam da,sana göre öylesine biriysem de seni özlemeyi de sevebilmişimdir.Anlamışımdır saadetimin sen kadar uzaklarda olduğunu…
Bir sevdanın kalabalık kavşağında yan yana iki yangın gibi fotoğrafları yakmışımdır. Üzülme ben yine o insanımdır. Vurulmuş,dağıtılmış kalmamışımdır.
Ey sevgili; kalmamışımdır…
Özlem, yarın öleceğini bile bile yeryüzünün tam ortasına zeytin ağaçları dikebilmekti. Bir gül dü ki insanlarca koparılan. Bir ağıttı tabutun üstünde annelerce yakılan… Sevmekti,sevilmekti
Sevgilinin resmi üzerine bırakılan birkaç damla gözyaşıydı… Ayrıldığında kadim bir dostun omzunda uzun uzadıya ağlamaktı… Yalvarmaktı Allah’a her seher vakti…Sabah çayının ince belli bardağından ciğerlere boşalan o kahır dolu demiydi…Kimi zaman sevgilin siluetinin ince belli bardağa yansımasıydı…Onu hatırlatmasıydı…Özlem, çok eskitilmiş bir yaranın hatırlanmasıydı…Çocuksu bir iç kanamasıydı…
Sen yoktun… Bunu ilkin bir çocuğun gözlerinden anladım. Oradan hatırladım benden çekip gittiğini…Oradan hatırladım çocukları sevdiğini…Onlara kanat geren anneliğini ilk o çocukta anladım.Nasıl da umarsızdın nasıl da asi…Hiç düşünmedin mi o beklemediğimiz karanlığın aniden geleceğini? Sensiz kalıpta bir ömür boyu pişmanlığın kıyılarında dolaşmaya mecbur olmak mıydı seni sevmenin bedeli? Hüzün denizlerinde boğulurcasına hiçliğe kulaç mı atmaktı? Yorulmak mıydı sebepli sebepsiz? Senden sonra gelenlere nedensiz vedalar mı serpiştirmekti? Sevmenin bir bedeli varken sevmemenin bir bedeli yoktu sevgili.Canavarlaşan bir dünyada sevmemeye,sevgisizliğe bir bedel biçilmiyordu.En az bedelsizliğim ve en ufak pişmanlığım seni sevmemek miydi?
Şimdi yorgun, tenha ve yapayalnız gecelerde bir öğlen vakti yüzünün masumluğunu,
gülüşünün çocukluğunu düşünüyorum. Biliyorum kulaklarına bensiz sevda sözleri yine
usul usul fısıldanmaktadır. Oysa benim gözbebeklerimden doğan bir sel gözpınarlarımdan sonsuzluğa geçit aramaktadır.Hayatında yoksam da,sana göre öylesine biriysem de seni özlemeyi de sevebilmişimdir.Anlamışımdır saadetimin sen kadar uzaklarda olduğunu…
Bir sevdanın kalabalık kavşağında yan yana iki yangın gibi fotoğrafları yakmışımdır. Üzülme ben yine o insanımdır. Vurulmuş,dağıtılmış kalmamışımdır.
Ey sevgili; kalmamışımdır…
