Şehidin mektubu

[narçiçeğimm]

Anne bugün al bayrak oldu benim bedenim

Beyaz elbise içinde kanlı gömleğim…
...
Kahpe düşman kurşunu sırtımdan vurdu beni,

Göğsümü delip geçti çelik mermi…

Vurulduğum yerde yığılıp kaldım

Üzerime al bayrağı örttüler

Bayrakla bedenimi bütünleştirdiler

O an yaşamın bu olduğunu anladım…

Gözümü açtığımda cami avlusundaydım,

Etrafımda insanlar vardı,babam ön saflardaydı

Ve babam ağlıyordu Anne,

O dağ gibi adam,o sinirli adam ağlıyordu Anne…

İmamı gördüğümde öldüğümü anladım

Ölüm anlattıkları gibi değil Anne!...

Mutluluk,huzur,sevgi

Ölüm en kısa anlamıyla yaşamakmış Anne!...

Mezarım cennet gibi

Huzurum dünyadakinden daha iyi.

Toprak arkadaş,dost mezar taşıdır burada…

Neler öğrenmedim ki Anne!...

Ölümün yaşamak olduğunu,sevgi,şefkat olduğunu

Yolun sonu değil de başlangıcı olduğunu

Ben şimdi öğrendim Anne…

Evdeyken soba ısıtırdı bizi,

Burada sevgi ısıtıyor soğumuş bedenimizi.

Bilseydim ölümün bu derece güzel olduğunu

İnan şerbet gibi yudumlardım ben onu…

Ağlama Anne! Ağlama…

Göz yaşları yakışmıyor gözlerine,

Hüzünler girmesin dünyaları sığdırdığın yüreğine,

Sırtımdan vurulmuş olsam bile

Şehidim Anne! Şehidim ben…

Sanma kanım yerdedir diye

Kanım göklerde al yıldızla iç içe

Siz beni unutsanız bile

Bilin ki ben göklerde bakacağım sizlere…​