serzeniş..
Hiç bir insanı unutmak, bir insandan vaz geçmek, Bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın mı?Hani ölmüş gibi, hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi, Her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip ama aslında Hiç gelmeyeceğini bilmen gibi.Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek, Ama ölmüş gibi ulaşılmaz olması artık o insanın sana, Ne kadar katlanılmaz bir gerçek değilmi, sen hala bu kadar sevgili iken?Özlemek, bu kadar özlemek, etini kemiğini yakarcasına özlemek.Çok kötü değil mi?Bu kadar özleyip onu görememek, ona dokunamamak onu işitememek, Artık sonunun "Pi" li hali değil mi?Biliyorsun değil mi? Ne kadar umutsuz bir arayıştır o, Kalabalık caddelerde geçen binlerce yüze bakmak.Belki bir kez daha görebilmek için o yüzü, Belki biraz önce geçti bu kaldırımdan diye düşünmek, Belki şu an arkamda yürüyen insanların içinde bir yerde demek, Belki şu an üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yaşamak ne zordur değil mi?Ne kadar eritir insanı farketmeden.Sen de biliyorsun değil mi bunları?Bir sinema koltuğunda sende iki kişi gibi oturdunmu hiç?Hiç iki kişi gibi zevk aldınmı bir konserden yalnız başına.Güzel bir kafe keşfettiğinde,Güzel bir film seyrettiğinde,Güzel bir şarkı dinlediğinde, güzellikleri oranında eksik kaldıklarını hissettinmi,Paylaşamadığın için onunla.Hiç iki kişilik beyninle yarım insan olabildinmi?Baktığında aynada yüzünün yarısını gördüğün oldumu hiç?Sana hayatındaki en büyük yoksunluğu yaşatandan Nefret edemediğin oldumu hiç?Gözünün içine baka baka kolunu bacağını kesen bir insanın yüzüne Sevgi dolu bir gülümseme ile bakabildiğin zamanlar oldumu hiç?Hayatta inandığın bütün değerleri alt üst eden birisine aşk şiirleri yazabildinmi?Onu içinde korumanın seni yok etmek olduğu zamanlaraFeda Oldunmu hiç?
Hiç bir insanı unutmak, bir insandan vaz geçmek, Bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın mı?Hani ölmüş gibi, hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi, Her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip ama aslında Hiç gelmeyeceğini bilmen gibi.Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek, Ama ölmüş gibi ulaşılmaz olması artık o insanın sana, Ne kadar katlanılmaz bir gerçek değilmi, sen hala bu kadar sevgili iken?Özlemek, bu kadar özlemek, etini kemiğini yakarcasına özlemek.Çok kötü değil mi?Bu kadar özleyip onu görememek, ona dokunamamak onu işitememek, Artık sonunun "Pi" li hali değil mi?Biliyorsun değil mi? Ne kadar umutsuz bir arayıştır o, Kalabalık caddelerde geçen binlerce yüze bakmak.Belki bir kez daha görebilmek için o yüzü, Belki biraz önce geçti bu kaldırımdan diye düşünmek, Belki şu an arkamda yürüyen insanların içinde bir yerde demek, Belki şu an üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yaşamak ne zordur değil mi?Ne kadar eritir insanı farketmeden.Sen de biliyorsun değil mi bunları?Bir sinema koltuğunda sende iki kişi gibi oturdunmu hiç?Hiç iki kişi gibi zevk aldınmı bir konserden yalnız başına.Güzel bir kafe keşfettiğinde,Güzel bir film seyrettiğinde,Güzel bir şarkı dinlediğinde, güzellikleri oranında eksik kaldıklarını hissettinmi,Paylaşamadığın için onunla.Hiç iki kişilik beyninle yarım insan olabildinmi?Baktığında aynada yüzünün yarısını gördüğün oldumu hiç?Sana hayatındaki en büyük yoksunluğu yaşatandan Nefret edemediğin oldumu hiç?Gözünün içine baka baka kolunu bacağını kesen bir insanın yüzüne Sevgi dolu bir gülümseme ile bakabildiğin zamanlar oldumu hiç?Hayatta inandığın bütün değerleri alt üst eden birisine aşk şiirleri yazabildinmi?Onu içinde korumanın seni yok etmek olduğu zamanlaraFeda Oldunmu hiç?
