Son Bir Nefes Hakkım Var Sende

[*MeleK*]

Aldanarak büyütülmüş bir hevesle,yalancı renklere boyamaktansa hayatı, gerçek bir siyahlıkta kaybolmanın arefesindeyim bugün.Bunca zaman sonra anlıyorum,seni büyüten acı beni eksiltmiş. Aşk çoğaldıkça, umudum azaldı. Ve uzayıp giden çaresizlikle törpülenmiş,bir avuç gülüş kaldı elimde. Senden önce yaşananların tortusu bu. Yerleşik korkularımın oyunu. İşte bundan dolayı en başından beri hep kendimi suçlamam. İşte bundan bir adım atmadan, bir el uzatmadan bekleyişim. Dışardan sakin gibi görünen,ama aslında içimi kanatan bu suskunuğa katlanışım.Kuru bir aşkla başbaşa bırakıyorum kendimi hep. Yetmez biliyorum. Ama bilmek tahammül etmeye yetmiyor.Kırılgan yüreğimi yoran, gururlu bir duruş benim ki. Ve bu duruşun sana yansıması, dağ gibi bir aşktan habersiz olmanın şanssızlığı.
Kolunu kanadını kırıp,yokmuş gibi davrandığım duygularım ayaklandıkça, onları susturmak için özgür bırakıyorum,vurdumduymazlığını taşıyan düşüncelerimi. Sen umursamadıkça varlığımı, katlanıyor yüküm. Bildiğim bütün kapıları kapatmak sana haksızlık belki de.Ya da senin kapalı kapılarında bekleyen bana yazık.
Benim aşkım sana nimet ya da sen benim ömrüme armağan.Kıymeti yok artık süslü anlatıların.Mutluluğu kendine konduramamış iki yürek,beraber bir hüzün yaratabildi ancak.Ben seni ne kadar sevdim? Sen beni ne kadar anlayabildin? Bir ömür yetecek mi kendi yüreklerimize bu kaçışın hesabını vermeye?
Davetsiz gelen bir aşk, giden bir adam ve kadının payına düşen ağır bir acı.Çaresiz noktalanan zaten umutsuz başlamış bir cümle olarak hayatın kıyısında yitirilmiş duygular.
Ama son bir nefes hakkım var sende. Son kez bak giderken bana,doldurup yüreğime gözlerinin rengini, atayım kendimi sensizliğin ortasına ve sana suskun kalbim pişmanlığında parçalasın kendini.
Git...
​

Bir kilit daha ekleyip dudaklarıma,çoğaltayım sessizliği. Bir bende kalsın adın.Bir perde daha indirip gözlerime, saklayım gözyaşlarımı.Bir beni yüceltsin acın.