susmaliyim
Med-Cezir...
Elimde anahtar kapılar önündeyim şimdi. İsmim okunduğunda gelip tek tek açacağım kapıları.
İçeride seni bulurum umuduyla, üzerine kapıyı çekip çıkarkenki gibi çıkacağım karşına.
Eğer sen hala oradaysan, ki sen hiçbir yere gitmezsin hele de beni bırakıp, işte ben yine geldim der; noktalarım…
Nereye koyacağımı bilemediğim noktayı koyar bitiririm her şeyi…
Sende de bir ben varmı? Bir türlü üstüne kapıyı çekip çıkamadığın içinden…
Bilmiyorum neden ama sanki unuttuğum bir şey var içimde. Duruyorum kapının önünde öylece.
Acaba musluklarımı açık unuttum. Yoksa ütüyü fişte mi unuttum hatırlayamıyorum.
Bir şeyler eksik, nerde neyi bitireceğimi bilemiyorum.
Tekrar tekrar başa dönüp hep aynı sonları yaşıyorum. Ne bir arpa boyu; kıpırdayamıyorum bile.
Anahtarı yerleştiremiyorum hep bir şey oluyor. Ne unuttuğumu hatırlamıyor, neler oluyordu anlamıyorum.
Üstelik uymuyor da hiçbiri kapıya.
Bilmiyorum neden ama sanki unuttuğum bir şey var içimde. Duruyorum kapının önünde öylece.
Acaba musluklarımı açık unuttum. Yoksa ütüyü fişte mi unuttum hatırlayamıyorum.
Bir şeyler eksik, nerde neyi bitireceğimi bilemiyorum.
Tekrar tekrar başa dönüp hep aynı sonları yaşıyorum. Ne bir arpa boyu; kıpırdayamıyorum bile.
Anahtarı yerleştiremiyorum hep bir şey oluyor. Ne unuttuğumu hatırlamıyor, neler oluyordu anlamıyorum.
Üstelik uymuyor da hiçbiri kapıya.
Beni hiç gördüm mü ağlarken ya da karanlıkta yazı yazarken.
Ben kendimi gördüm öyle çaresiz ve yalnızdım ki. Sanki kimse görmüyordu beni.
Sesleri dinliyordum, hatta sessizliği, önce korkunçtu sonra müthiş bir alışkanlık oldu.
Son zamanlarda nerdeyse saati bile duymaz oldum. Öyle çabuk geçiyor ki; yetişemiyorum zamana.
Sahi koşmuyorum da zaten koşamam ki ayaklarım ağrıyor benim. Belki psikolojiktir diyorum.
Yaşlanınca hep böyle olmaz mı ? Büyüklerimizden biliyorum.
Aksi benim ayaklarım yaşlanmayınca ağrıyor ya oda bir garip.
Bu garipliklerimde olmasa hiç çekilmem hayatta.
Nasıl olsa zamana yenileceğim ve birgün zaman bende yenilecek, o zaman hesaplaşırız.
Ben kendimi gördüm öyle çaresiz ve yalnızdım ki. Sanki kimse görmüyordu beni.
Sesleri dinliyordum, hatta sessizliği, önce korkunçtu sonra müthiş bir alışkanlık oldu.
Son zamanlarda nerdeyse saati bile duymaz oldum. Öyle çabuk geçiyor ki; yetişemiyorum zamana.
Sahi koşmuyorum da zaten koşamam ki ayaklarım ağrıyor benim. Belki psikolojiktir diyorum.
Yaşlanınca hep böyle olmaz mı ? Büyüklerimizden biliyorum.
Aksi benim ayaklarım yaşlanmayınca ağrıyor ya oda bir garip.
Bu garipliklerimde olmasa hiç çekilmem hayatta.
Nasıl olsa zamana yenileceğim ve birgün zaman bende yenilecek, o zaman hesaplaşırız.
Kimseden alınacak bir hıncımda yok. Şimdi hatırlıyorum muslukları kapatmıştım.
Peki ya ütü galiba o hala fişte.
Ne zaman unuttuklarım yanar, eksikliklerim kül olursa o zaman kapıyı çekip çıkacağım, zaten kapıda kalmaz ya neyse.
Peki ya ütü galiba o hala fişte.
Ne zaman unuttuklarım yanar, eksikliklerim kül olursa o zaman kapıyı çekip çıkacağım, zaten kapıda kalmaz ya neyse.
İçeride seni bulurum umuduyla, üzerine kapıyı çekip çıkarkenki gibi çıkacağım karşına.
Eğer sen hala oradaysan, ki sen hiçbir yere gitmezsin hele de beni bırakıp, işte ben yine geldim der; noktalarım…
Nereye koyacağımı bilemediğim noktayı koyar bitiririm her şeyi…
Moderatör tarafında düzenlendi:
