Tarifsiz bir acı içerisine girdim
Yerde cansız yatan bedenimden ruhum ayrılırken,
Tarifsiz bir acı içerisine girdim...
Etin tırnaktan ayrılmasından da zor bir durumdu bu...
Hiç bir lugatta da tarifi yoktu açıkçası...
Ruhum iyice ayrıştırdıktan sonra kendini bedenden,
Yarı ayık, yarı sarhoş bir şekilde ayakta durmaya çalıştı....
Kendine gelmiş olacak ki, saatlerce cansız ve solgun bedenimi izledi...
Yerde bir beden vardı ama kime aitti,ruhu nerdeydi hiç bir fikri yoktu...
Kendi bedeni olduğunu anlamayacak kadar yarası yeni ve sıcak haldeydi...
Acımaklı baktığı bu bedenimi kim bilir ne zaman farkedecekti de
Kendine ait olduğunu çözecekti....
Sonsuzluğun ardında ki uçuruma doğru korkusuzca yürümeye başladı...
Yüreğini semaya doğru doğrulttu ve geçmişini sorguladı...
Neden buradaydı ve böyle olmasına kim sebepti...
Rüzgar esmeye başladı hafif sıcaklık veren türden...
Aldı götürdü ruhumu tekrar cansız ve solgun yerde yatan bedenimin yanına...
Anlam veremedi ruhum da rüzgara seslendi basiretsizce;
"Bu kim, ben neden burdayım " diye...
Rüzgar tüm sessizliğini üzerine misyon olarak aldı
Ve onu sen bulacaksın dercesine gözden kayboldu....
Bedenime doğru yaklaştı ürpererek, oturdu hemen yanı başıma...
Düşündü durdu olanları en başından itibaren...
O da biliyordu bulacağını, o da biliyordu bu bedenimin ona ait olduğunu...
Ama bir türlü kendine itiraf edemiyordu,
Belki de bu hale geldiğini içine yediremiyordu...
Sonun da kendine itiraf etti ve düşünmeye başladı....
Ruhum bedenimi bulmuştu, ya peki bunu bana yapan kimdi...
"Tabi ya nasıl atladım bu ayrıntıyı ben"
"Bu sevdasına kendimi adadığım
Ve uğrunda ölümü göze aldığım kişiden başkası değildi"
Dedi ruhum, kendinden emin bir şekilde...
Geçmişin uzun bir muhasebesini hesapladı,
Tüm makbuzları bir araya getirdi...
Tanıştığından bu yana olan faturaları karşılaştırdı...
"Peki suçum neydi ki benim hepsinin faturasını ödetti" dedi kısık bir tonla...
Demeleri yalnız ve yalnız kendin de kaldı...
Ona hiç bir zaman böyle diyemedim ve diyemezdim de....
Çünkü bizde olmayan bir parça eksikti...
Kalbim ona çoktan kaçmıştı, hem de bize hiç sormadan...
Aşk böyle bir şey olmalıydı...
Hesapsızca, korkusuzca ve tüm çılgınlığıyla
Sevdiğine yol almaktı...
Peki ya geri de kalanlar, onlar ne olacaktı...
Aşkın gözü de kördü, yalnız sevdiğini görürdü....
Geri de kalanları açıkçası o anda görse de görmemezlikten gelirdi....
Aşk böyle bir şeydi, engelleri sevmezdi...
Çıkan engelleri de bir kalem de, gözünü kırpmadan silerdi....
Sanırım ruhum ve bedenim kalbime engel olarak göründü...
Sevdiği adamın onu sevmediğini göremedi...
Ama yakındır dönmesi, hissediyorum...
Çünkü yavaş yavaş ruhum bedenim ile birleşiyor sanki...
Ey deli gönül! Bir an önce gel de bu sancılar dinsin...
Gel de gurur dediğim üç kuruşluk şey, bir gün bizi de bulsun...
Gel de gerçek aşkı ve sevgiyi biz değil...
O bizi bulsun....
alinti
Tarifsiz bir acı içerisine girdim...
Etin tırnaktan ayrılmasından da zor bir durumdu bu...
Hiç bir lugatta da tarifi yoktu açıkçası...
Ruhum iyice ayrıştırdıktan sonra kendini bedenden,
Yarı ayık, yarı sarhoş bir şekilde ayakta durmaya çalıştı....
Kendine gelmiş olacak ki, saatlerce cansız ve solgun bedenimi izledi...
Yerde bir beden vardı ama kime aitti,ruhu nerdeydi hiç bir fikri yoktu...
Kendi bedeni olduğunu anlamayacak kadar yarası yeni ve sıcak haldeydi...
Acımaklı baktığı bu bedenimi kim bilir ne zaman farkedecekti de
Kendine ait olduğunu çözecekti....
Sonsuzluğun ardında ki uçuruma doğru korkusuzca yürümeye başladı...
Yüreğini semaya doğru doğrulttu ve geçmişini sorguladı...
Neden buradaydı ve böyle olmasına kim sebepti...
Rüzgar esmeye başladı hafif sıcaklık veren türden...
Aldı götürdü ruhumu tekrar cansız ve solgun yerde yatan bedenimin yanına...
Anlam veremedi ruhum da rüzgara seslendi basiretsizce;
"Bu kim, ben neden burdayım " diye...
Rüzgar tüm sessizliğini üzerine misyon olarak aldı
Ve onu sen bulacaksın dercesine gözden kayboldu....
Bedenime doğru yaklaştı ürpererek, oturdu hemen yanı başıma...
Düşündü durdu olanları en başından itibaren...
O da biliyordu bulacağını, o da biliyordu bu bedenimin ona ait olduğunu...
Ama bir türlü kendine itiraf edemiyordu,
Belki de bu hale geldiğini içine yediremiyordu...
Sonun da kendine itiraf etti ve düşünmeye başladı....
Ruhum bedenimi bulmuştu, ya peki bunu bana yapan kimdi...
"Tabi ya nasıl atladım bu ayrıntıyı ben"
"Bu sevdasına kendimi adadığım
Ve uğrunda ölümü göze aldığım kişiden başkası değildi"
Dedi ruhum, kendinden emin bir şekilde...
Geçmişin uzun bir muhasebesini hesapladı,
Tüm makbuzları bir araya getirdi...
Tanıştığından bu yana olan faturaları karşılaştırdı...
"Peki suçum neydi ki benim hepsinin faturasını ödetti" dedi kısık bir tonla...
Demeleri yalnız ve yalnız kendin de kaldı...
Ona hiç bir zaman böyle diyemedim ve diyemezdim de....
Çünkü bizde olmayan bir parça eksikti...
Kalbim ona çoktan kaçmıştı, hem de bize hiç sormadan...
Aşk böyle bir şey olmalıydı...
Hesapsızca, korkusuzca ve tüm çılgınlığıyla
Sevdiğine yol almaktı...
Peki ya geri de kalanlar, onlar ne olacaktı...
Aşkın gözü de kördü, yalnız sevdiğini görürdü....
Geri de kalanları açıkçası o anda görse de görmemezlikten gelirdi....
Aşk böyle bir şeydi, engelleri sevmezdi...
Çıkan engelleri de bir kalem de, gözünü kırpmadan silerdi....
Sanırım ruhum ve bedenim kalbime engel olarak göründü...
Sevdiği adamın onu sevmediğini göremedi...
Ama yakındır dönmesi, hissediyorum...
Çünkü yavaş yavaş ruhum bedenim ile birleşiyor sanki...
Ey deli gönül! Bir an önce gel de bu sancılar dinsin...
Gel de gurur dediğim üç kuruşluk şey, bir gün bizi de bulsun...
Gel de gerçek aşkı ve sevgiyi biz değil...
O bizi bulsun....
alinti
