Tek bir yolcu...

[Angel_tears]

Bahar gelmiş. Parmak uçlarımdan anlıyorum. Rengini bilmediğim çiçeklere tomurcuklanmış.​

Hayata kalmaya dair, ölüme teğet çığlıklarla şarkılar söylüyor Latin bir kadın. Anneme inat şarkılar söylüyorum. Ölseydim diye geçiriyorum aklımdan, mezarıma diktikleri fidan da tomurcuklanır mıydı? Müziğin sesini daha da açıyorum. Babama inat eteklerimi savurup dans ediyorum.​

Kelebekler konuyor yitik saçlarıma. Renk renk oluyorum. Umulmadık bir şeklide ıhlamur sarısına dönüyorum... Mimoza sarısına… Beklemiyorum bunu kendimden ama bahar gelmiş damarlarıma. Kaç salgından şerbetli damarlarıma… Kendimi tutamıyorum gökkuşağına dönüyorum ya, sarıyı ne kadar sevdiğimi unutmaktan sanık oluveriyorum. Sonra kimse için bir şey yapmadan öylece duruyorum. Rüzgârların esmesini, çiğlerin ıslatmasını, sislerin gizlemesini umarak duruyorum. Durduğum yerin hep bir “gitme” hali olduğunu bağırarak. Kim tutsa ellerimi onula gideceğim sanki. Kimse tutmuyor ellerimi. Şaşırıyorum.​

Kendimi ütü tutmaz, işaretli yerlerimden katlayıp kâğıttan bir gemi yapıyorum.​

Tek bir yolcu...
Son bir yolcu bekliyorum.
Vakit geç oluyor onu da almadan gidiyorum.​