Tutsana ellerİmİ, gÖrmÜyor musun?
Tutsana ellerİmİ, gÖrmÜyor musun?
Seyretmediğim ve belkide seyredip acı çekmekten korktuğum bir filmin müziklerini dinliyorum şimdi. Aslında yıllardır orada duran bu müzikler şimdi bir film ile yeniden buradalar. Ara sıra geçmişten duyduğumuz bir kaç melodi ile iç geçirip sonra onları hafızamızdaki kuytu köşelerde tutuyoruz demek ki. Ama bir şarkının bir de hikayesi olursa daha bir güzel oluyor sanırım. Seyretmedim dedim ya hikayesini, fragmanlarını izledim, insanlardan dinlendim. Kendi hikayemi yazdım ben kafamın içinde. Kahramanları filmin afişinden çaldım bu hikayede müzikleri albümünden. Ama yine de bana ait bir hikaye, kimsenin sonunu bilmediği yepyeni bir senaryo yazdım yeniden. Filmlerde ağlama fobim var benim sanırım. Yutkunmaktan ağrıyan boğazımla, en sonunda tutamadığım gözyaşlarım sanki yanaklarımdan değil yüreğimden süzülüyorlarmışcasına yakıyorlar içimi. Bu nedenle sevmiyorum ağlatan filmleri. Çok kolay ağlarım ben zaten, bunu daha da kolay hale getirip, göz göre göre ateşe yürümek anlamsız.
Belki filmleri izlemeyip içine girdiğimden oluyordur kim bilir, belki bir seyirciden fazlası oluyorum ekranın karşısında, belki kahramanı oluyorum her öykünün ondan böyle bilemiyorum. Kendi kahramanı olmak istediğim öyküler yazamasam da bu ara, belki de olamadığım kahramanlar için üzülüyorumdur. Belki hatırlamak istemediklerimi hatırlatıyor bana böyle filmler. Belki korkuyorum bunları yaşamaktan kim bilir?
Ama izlemediklerimin müziklerini dinliyorum. Onlar bana anlatıyorlar yeni bir hikaye daha. Müzik dinlemeyi seviyor olmam, müziğin işlediği ruhumdan mı, yoksa anlatılanlara kapılıyor olmamdan mı bilmiyorum bu yüzden, seyrettiğim ve dinlediğim herşeyin bir parçası mı olabiliyor yüreğim kestiremiyorum gerçekten. İlk dinlediğimde sevmediğim halde zaman içinde kapılıp gittiğim çok şarkı vardır benim sanırım bu sebeple. Filmleri daha jenerikleri başlarken hatırlar, sonuna kadar anlatabilirim bu sayede. Ama sevmem ikinci kez izlemeyi aynı filmi yine de. Görülebilecek kadarını görmüş, hissedilebilecek her duyguyu tatmışımdır zaten o hikayede. Tekrarlamak sadece damağımda kalan izini bozmak olur diye düşünürüm.
Havadan sudan bahsetmeye çalışsamda, başlıktaki şarkıyı mırıldanıyor dudaklarım. Tutsana ellerimi görmüyor musun? Görmüyor musun ne kadar istediğimi bu hikayenin kahramanı olmayı? Söylesene neyi bekliyorsun? Buradayım ve bekliyorum hissedebiliyor musun?
AlıntıSeyretmediğim ve belkide seyredip acı çekmekten korktuğum bir filmin müziklerini dinliyorum şimdi. Aslında yıllardır orada duran bu müzikler şimdi bir film ile yeniden buradalar. Ara sıra geçmişten duyduğumuz bir kaç melodi ile iç geçirip sonra onları hafızamızdaki kuytu köşelerde tutuyoruz demek ki. Ama bir şarkının bir de hikayesi olursa daha bir güzel oluyor sanırım. Seyretmedim dedim ya hikayesini, fragmanlarını izledim, insanlardan dinlendim. Kendi hikayemi yazdım ben kafamın içinde. Kahramanları filmin afişinden çaldım bu hikayede müzikleri albümünden. Ama yine de bana ait bir hikaye, kimsenin sonunu bilmediği yepyeni bir senaryo yazdım yeniden. Filmlerde ağlama fobim var benim sanırım. Yutkunmaktan ağrıyan boğazımla, en sonunda tutamadığım gözyaşlarım sanki yanaklarımdan değil yüreğimden süzülüyorlarmışcasına yakıyorlar içimi. Bu nedenle sevmiyorum ağlatan filmleri. Çok kolay ağlarım ben zaten, bunu daha da kolay hale getirip, göz göre göre ateşe yürümek anlamsız.
Belki filmleri izlemeyip içine girdiğimden oluyordur kim bilir, belki bir seyirciden fazlası oluyorum ekranın karşısında, belki kahramanı oluyorum her öykünün ondan böyle bilemiyorum. Kendi kahramanı olmak istediğim öyküler yazamasam da bu ara, belki de olamadığım kahramanlar için üzülüyorumdur. Belki hatırlamak istemediklerimi hatırlatıyor bana böyle filmler. Belki korkuyorum bunları yaşamaktan kim bilir?
Ama izlemediklerimin müziklerini dinliyorum. Onlar bana anlatıyorlar yeni bir hikaye daha. Müzik dinlemeyi seviyor olmam, müziğin işlediği ruhumdan mı, yoksa anlatılanlara kapılıyor olmamdan mı bilmiyorum bu yüzden, seyrettiğim ve dinlediğim herşeyin bir parçası mı olabiliyor yüreğim kestiremiyorum gerçekten. İlk dinlediğimde sevmediğim halde zaman içinde kapılıp gittiğim çok şarkı vardır benim sanırım bu sebeple. Filmleri daha jenerikleri başlarken hatırlar, sonuna kadar anlatabilirim bu sayede. Ama sevmem ikinci kez izlemeyi aynı filmi yine de. Görülebilecek kadarını görmüş, hissedilebilecek her duyguyu tatmışımdır zaten o hikayede. Tekrarlamak sadece damağımda kalan izini bozmak olur diye düşünürüm.
Havadan sudan bahsetmeye çalışsamda, başlıktaki şarkıyı mırıldanıyor dudaklarım. Tutsana ellerimi görmüyor musun? Görmüyor musun ne kadar istediğimi bu hikayenin kahramanı olmayı? Söylesene neyi bekliyorsun? Buradayım ve bekliyorum hissedebiliyor musun?
