umutlarımız vardı bizim...

[*MeleK*]

Son sözümdü, bir aLacakaranLık vakti söyLenen.
DinLemedin, dinLeyemedin!
Sen de Ben de tükenmiştik... Tıkamıştık kuLakLarımızı, ne duyabiLirdik ki?
Hiç… Koca bir hiç!

UmutLar, umutLarımız vardı bizim. OnLar bir pencereden qirip öbür pencereden kaçamak yapıyordu, yakaLayamadık umutLarımızın cereyanını...

Sen izin vermedin...
YaLvarmıştım sana, hatırLar mısın?
Hadi hatırLa !
Tut, tut onLarı, hadi sevqiLim!
Tutamadın! Bıraktın, üsteLik tam da yakaLamıştın ensesinden..

Uçtum! Uçurdun!
KanatLarım benden habersizdi, çırptı, çırpıLdı.. Hem de kara kışı biLe umursamadı. ÖyLe qüçLüydü, öyLe qururLuydu ki ve bir o kadar üzqündü.
En uzaqa çırpındı durdu.
Uçtum...

BeLki korku sinmişti, biLmiştin ama biLmemezLiqe qeLmiştin. BiLinç aLtına yerLeşmiş bir korkun var mıydı senin?
Hani ben qidersem, qidebiLirim, gittim işte!!!

BiLemedim...
BiLemedin...
BiLemedik...

Şaşkın, suskun öyLece daLdık derin suLara, deniz soquktu... Buz qibi.
Üzerimizden kayıyordu daLqaLar.

Titriyordum, titriyorduk!
Bütün duyquLarı saLdık, hatırLar mısın ?

Önce sen bırakmıştın, sonra da ben.
Senin bırakmanı bekLedim, sabırLıydım....
BeLki de haLa bir umut mu taşıyordum?
Bırakır mı?
Bıraktın!
Sonra;
Bende bıraktım!
Tek başıma sensiz umudu ne yapabiLirdim ki?
DaqıLdık koca denizin koLLarına. Her bir duyqumuzu aLdı qizemLi efsaneLerin baLıkLarı.
Bir seni yuttu bir beni…

Öncesi sonrası yoktu asLında bizi yutmaLarının... Eşit davrandı bize, hakkını yeme denizin. SırayLa yuttu, bir seni bir beni... Hem seni hem beni...
Bir senin duyqunu bir benim duyqumu…
Hem baLıkLar hem deniz,
ALdı bizi…

Sonra mı?

KesiLdik öLüme...
SözLeştik o bekLediqimiz an’a,
Bittik, Bitirdik.
Ama yine eL eLeydik
Sonsuzduk, artık o biLinmeyen yerde.
EL eLe...
...
UmutLar, umutLarımız vardı bizim​