Uzunca bir mektubu okur gibiydi gülüşünün rengi

[Mi'na57]

Uzunca bir mektubu okur gibiydi gülüşünün rengi..

özlemiştin ve gelmişti işte…

Postacının kutuya bıraktığı bir mutluluktu bu..



Büyüdüğün evin balkonunda izlerken eski sokağın, eskimeyen paket taşlarını,

ellerinde tuttuğun kitabın çok uzağına dalardı gözlerinin elası..

Bazen dolardı …

Bazen taşardı..

Elinin tersinde kalan gözyaşların küçük bir çocuk gibi kayardı avuç içine..

Bilemezdin bu halinle ne kadar güzel olduğunu..

Havada ince bir ağrı var ,
Her göz kırpışımda bana doğru akan..

Şu uçan martıların kanadı olsam diyorum,
Gri gökyüzünü içine almış pencereden ,
izlerken, beyaz uçuşlarını…
Diğer yanda,
Sahil boşalmış, yerler ıslak..
Uzakta duran deniz feneri ışıksız kalmış gibi,
Mahzun…

Şu koca dünya, nasıl sığıyor iki kirpik arasına?
Şu yollar, nasıl varıyor bir yerlere?
Ya ben? Nasıl özleyebiliyorum uzakları,
Hiç bilmezken…

İleride bir söğüt ağacı,
Bükmüş boynunu duruyor öylece...
Rüzgar okşuyor dallarını nazlı nazlı
Bir şeyler anlatır gibi, ara sıra duruyor söğüt,
Düşünüyor…
Bakar gibi rüzgara ,
Susar gibi sonra…

Sen gizlesen de,
Kısılan gözkapaklarının arasından ,
akıyor sözlerin…
Çevirsen de bakışlarını, yansıyor evrene,
Susuşların…

Hava soğuk,
Kar yağıyor ince ince….

Bu resim yeniden boyutlandırılmıştır. Resmin tam halini görmek için buraya tıklayın. Asıl resim 550x550 boyutlarındadır.

Şimdiyse,

Ne sen varsın
Ne ben..

Yazılan, çizilen onca söze rağmen…​