вιя тυтαм ‘уαLηızLıк’ кαdαя αşιη

[esra]

вιя тυтαм ‘уαLηızLıк’ кαdαя αşιηαуıм уσкLυğυηα…

Susayım dinle
Bugünde yaşa(ya)masam öl(E)mem...
Sevdanın hükmü kesildi
Aşkın bozgununda yürek
Umutlarım yetim
İnleyen gözlerimden
Kanlı yaşlar akıtıyor hasretin
İçime firak dokunuşunla
Tek celsede sustur beni...
Cenazemin son gözyaşı da düşsün geceye
Sana en büyük mağlubiyetimi sakladım...
Herkes kendi uçurumunu sever ya!
Gecenin gözlerine mil çekmiş kalemimle
B(s)eni mısralarda öldür bu gece...

/Konuştur kalemimi
Mısraları Savururken yüreğime
Bilmez kimseler
Her kelimesinde aşk yazdığını.../


.
Bir umuda bağlı artık pamuk ipliği hayat
Bir umut ki adı konmamış...
Rüzgârın gamından bir ürperti sızıyor
Başucumda sayıklıyor sevda
Düşümden ince ince kan sızıyor
Kursağımda yarım kalmış küfürler
Diz çöküp ölüm mavisinin önünde
İnsafsız gecelerin kulağına
Sensizliğimi fısıldıyorum...
Ölüm işçisi haykırıyor artık adımı
Hoşça kal teni ihanet kokan sevgili
Seni bende yaşatabilmek için
Son kez ödüyorum bedelini...
/Mirastır artık gecelerim sana
Kefenini yırtmış karanlıklarda
İntihar ederken sevda
Bir şair seslenişinde kesilecek gece
Sus /ölüm.../

Şair ölür...
Zaman ölür...
Aşk ölür....