Yalnızlığımızın Çığlığı...
İkili Bir Yalnızlığın Anlaşılmaz Çığlığı…
Beraberken yalnızlığı yaşamak bu olsa gerek...Sevmenin en acısını yaşattın bana...Mutluluğuma gölge düşürdün...Sessizliğinle kanattın yaraım...Şimdi artık bende susuyorum...
Evet ama bu konuşacak bir şey olmadığından değil.. Konuşmaya çalıştığımız şeylerin bizi alıştığımız yalnızlığımızdan uzaklaştırması aslında korktuğumuz…
İkimizde cesaret edemiyoruz
Öylesine alışmışız ki içimizde büyüttüğümüz yalnızlığımıza
Seviyoruz onu Bekli de...
Yaşandığında yok olacağı korkusu
Bizi tereddütte düşüren
Kaybetmekten korkacağımız
Bize ait bir şey oluşturma kaygısı…
Sen
Yapamadığın hamlenin,
Hayatın boyu inanmak istediğin
değerlere sahip gibi gördüğün düzeni yok etme girişiminden
Başka bir şey olmayacağını düşündün hep…
Ben ise yılların verdiği bir alışkanlık çerçevesi içinde var ettiğim varlığa daha fazla acı vermemek için tek yıkım çalışmasından sonra, susmayı tercih ettim…
İçimden çığlık atarak susuyorum…
Susuyorum…
İçimde o kadar güzelsin ki…
Sana susuyorum …
Demiştim ya yüreğim susmayı öğreniyor.. Aslı yok .. Sevdiğini anladığında içinde duyduğun çığlığın yankısı hiç bitmiyor…
O hiç susmayacak…
Her gün, her saat bana haykıracak, bağıracak , parçalayacak içimi,
benimse yüzümde o gülümsemem yer edinecek tekrar…
ona her şey yolundaymış gülücüğü atmaya devam edeceğim…
Sadece bundan sonra kimse onun sesini duymayacak ve bundan sonra kimse, onun tarafından sevildiğini öğrenemeyecek…
Her soğuk üşütemediği gibi ,her ateş de ısıtamazmış insanı …üşüyorum…alev alev üşüyorum…
Hani saatlerce sessiz,tek kelime etmeden sana bakışlarım var ya gözlerinde beni ısıtacak olan anlamları yakalamaya çalışma çabamdan başka bir şey değil…
Ve her yakaladığımda kaybettiğimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyişler…
Ve her kaybettiğimde yeniden yakalama çabam…
Beraberken yalnızlığı yaşamak bu olsa gerek...Sevmenin en acısını yaşattın bana...Mutluluğuma gölge düşürdün...Sessizliğinle kanattın yaraım...Şimdi artık bende susuyorum...
Evet ama bu konuşacak bir şey olmadığından değil.. Konuşmaya çalıştığımız şeylerin bizi alıştığımız yalnızlığımızdan uzaklaştırması aslında korktuğumuz…
İkimizde cesaret edemiyoruz
Öylesine alışmışız ki içimizde büyüttüğümüz yalnızlığımıza
Seviyoruz onu Bekli de...
Yaşandığında yok olacağı korkusu
Bizi tereddütte düşüren
Kaybetmekten korkacağımız
Bize ait bir şey oluşturma kaygısı…
Sen
Yapamadığın hamlenin,
Hayatın boyu inanmak istediğin
değerlere sahip gibi gördüğün düzeni yok etme girişiminden
Başka bir şey olmayacağını düşündün hep…
Ben ise yılların verdiği bir alışkanlık çerçevesi içinde var ettiğim varlığa daha fazla acı vermemek için tek yıkım çalışmasından sonra, susmayı tercih ettim…
İçimden çığlık atarak susuyorum…
Susuyorum…
İçimde o kadar güzelsin ki…
Sana susuyorum …
Demiştim ya yüreğim susmayı öğreniyor.. Aslı yok .. Sevdiğini anladığında içinde duyduğun çığlığın yankısı hiç bitmiyor…
O hiç susmayacak…
Her gün, her saat bana haykıracak, bağıracak , parçalayacak içimi,
benimse yüzümde o gülümsemem yer edinecek tekrar…
ona her şey yolundaymış gülücüğü atmaya devam edeceğim…
Sadece bundan sonra kimse onun sesini duymayacak ve bundan sonra kimse, onun tarafından sevildiğini öğrenemeyecek…
Her soğuk üşütemediği gibi ,her ateş de ısıtamazmış insanı …üşüyorum…alev alev üşüyorum…
Hani saatlerce sessiz,tek kelime etmeden sana bakışlarım var ya gözlerinde beni ısıtacak olan anlamları yakalamaya çalışma çabamdan başka bir şey değil…
Ve her yakaladığımda kaybettiğimi hissetmemden öteye gitmeyen bekleyişler…
Ve her kaybettiğimde yeniden yakalama çabam…
