Yanlızken ben

PaSikA

Yeni Üye
Üye
Yanlızken ben


Özneler yüklemlerle uyumsuz…
Kim ne anlar söylenilenlerden?
Yaşamaya dair kim ne söyler?





Yorulmadan tükenmeden koşuyorum her atılan adımla geleceğe.
Ve geçmişim beynimi buğulaştırırken
Soruyorum sorgusuz şafağa:
- Aydınlattın mı aydınlığı?
- Karanlık bir damla mıydım ufkunda?
“ Sevdin mi ? “ diyorum kendi kendime.
“ Yaşadın mı? Yaşattın mı? “
Susuyorum…




O an’ı yaşamak isterdim oysa.
Yakalamak isterdim “ Güneş’i “ yeniden.
Ve varım demeye zaman – kollamak.
Yıldızların uykusunda
Toplamak sevinçleri…
Ve bir iş çıkışı yorgunluğunda
Akşamla yankılanıyordu ayak seslerim.
Anlam veremiyordum bazen bu gidişe.
Çekip – Gitme ‘ler anlamsızlığıyla yoğurmuştu hayatı.
Ne “ Güneş “ sadık kalmıştı geceye
Ne de “ Ay “ bir mısra olabilmişti şairin kaleminde…
Yine karanlıklar bekleyişlerde!
Sahilin uzanışında bir sitem!





Yine de matem dağılmıyordu etrafa.
Karamsarlığım
Hafiften titretiyordu kalemimi.
Nedenim yoktu artık hayatta.
Ölmek için;
Ya hayat sonunu bekleyecektim
Ya da intihar suyunu…
Kayıp her gecede kaybediyorum buğulu benliğimi.
Ve de ben yalnızken;
Kalabalık caddeler…
alıntı
 
Geri
Üst