Yeniden Oynarmısın Benimle?
Yeniden Oynarmısın Benimle?
Şimdi... Hayatı bir ölü gibi yaşıyorsun!
Bir zamanlar; yaşanana zamanları, diğer bir çok insan gibi yaşamadıysan eğer; mutlaka tanışmışızdır seninle. Dostlarımdan birisin mutlaka... hatta beni benden daha iyi tanıyan dostlarımdan biri. Belki, bir denizin maviliğine aynı anda baktık. Ya da martıları izledik birlikte, gök teslim almışken gözlerimizi. Yürürken boş sokaklarda, seninle geçtiğin her yere adım adım hüzünlerini bırakan bendim. Gölgen suya düştüğünde ıslanan... toprağa düşen bir yağmur damlasına aynı anda aşık olmuşuzdur belkide...
Aynada bakarken gözlerinin derininden içine, oradan sana yansıyan bendim. Yaşanan zamanları, diğer insanlardan farklı yaşadıysan eğer; mutlaka tanışmışızdır seninle...
Ben... şey... hani... çıkaramandın mı halen? Anlayamadın mı? Çözemedin mi kim olduğumu?
İçindeki çocuğum ben!
Her sustuğunda senin yerine konuşan. Gülümseyen, gözlerin yağmur sağnağına teslim olduğunda. Adım atmayı unuttuğunda hayata, omuzuna dokunup; yola çık... diyen. En acı sözler dökülürken yüzüne, kulaklarını tıkayıp, dudaklarını mühürleyen... Sus... diyen. İNSAN' sın sen... insan değil!
Yeniden oynar mısın benimle?
Hadi, tut elimden beraber yaşayalım hayatı... demezsen eğer; hep o ölünün, giderek hayatın içinde moraran yüreği olacağım.
Yeniden gülümsemek istemiyor musun? Yeniden koşmak sokaklarda? Yeniden pamuk şekeri yemek, her yerini şekere boyayarak? Yeniden konuşmak istemiyor musun? Gecenin bir vakti kaçıp, salıncakta sallanmak? Gözlerinden hüzünler bir bir çapalarını çekip giderken bile tebessüm edebilmek? Bulutlara bakıp bakıp hayaller kurmak?
Yeniden oynar mısın benimle?
Üzgünüm ÇOCUK!
Hayatı, maviliğimi, martı kanatlarına taktığım özgürlüğü... çok gördüler.
Seni bana çok gördüler ÇOCUK
Şimdi... Hayatı bir ölü gibi yaşıyorsun!
Bir zamanlar; yaşanana zamanları, diğer bir çok insan gibi yaşamadıysan eğer; mutlaka tanışmışızdır seninle. Dostlarımdan birisin mutlaka... hatta beni benden daha iyi tanıyan dostlarımdan biri. Belki, bir denizin maviliğine aynı anda baktık. Ya da martıları izledik birlikte, gök teslim almışken gözlerimizi. Yürürken boş sokaklarda, seninle geçtiğin her yere adım adım hüzünlerini bırakan bendim. Gölgen suya düştüğünde ıslanan... toprağa düşen bir yağmur damlasına aynı anda aşık olmuşuzdur belkide...
Aynada bakarken gözlerinin derininden içine, oradan sana yansıyan bendim. Yaşanan zamanları, diğer insanlardan farklı yaşadıysan eğer; mutlaka tanışmışızdır seninle...
Ben... şey... hani... çıkaramandın mı halen? Anlayamadın mı? Çözemedin mi kim olduğumu?
İçindeki çocuğum ben!
Her sustuğunda senin yerine konuşan. Gülümseyen, gözlerin yağmur sağnağına teslim olduğunda. Adım atmayı unuttuğunda hayata, omuzuna dokunup; yola çık... diyen. En acı sözler dökülürken yüzüne, kulaklarını tıkayıp, dudaklarını mühürleyen... Sus... diyen. İNSAN' sın sen... insan değil!
Yeniden oynar mısın benimle?
Hadi, tut elimden beraber yaşayalım hayatı... demezsen eğer; hep o ölünün, giderek hayatın içinde moraran yüreği olacağım.
Yeniden gülümsemek istemiyor musun? Yeniden koşmak sokaklarda? Yeniden pamuk şekeri yemek, her yerini şekere boyayarak? Yeniden konuşmak istemiyor musun? Gecenin bir vakti kaçıp, salıncakta sallanmak? Gözlerinden hüzünler bir bir çapalarını çekip giderken bile tebessüm edebilmek? Bulutlara bakıp bakıp hayaller kurmak?
Yeniden oynar mısın benimle?
Üzgünüm ÇOCUK!
Hayatı, maviliğimi, martı kanatlarına taktığım özgürlüğü... çok gördüler.
Seni bana çok gördüler ÇOCUK
