Yoksun...

[Misafir]

Yoksun...
Bu, sensiz eşlik ettiğim kaçıncı şarkı bilmiyorum.
'Söz vermiştin bana... yanıbaşımda yaşlanmaya...'
Ve kaçıncı sayfamdır yazıp yırtıp attığım, saymadım.
Yoksun... kelimesi kağıdımda nasıl da solgun.
Ne zamandır o satırda yalnız, hatırlamıyorum...
Ve ne zamandır ağlıyorum, saatim yok, kaybettim...
Sabah oluyor...
Yoksun...

Nasıl da içimi parçalıyor bu yokluk!
Nasıl da susamışım dudaklarına!
Nasıl da isterim ellerini!

Bulmacalarda adını hatırlayamadığım,
Fotoğraftaki sanatçımız oluyor yokluğun.
Bir türlü adını koyamıyorum...
Eksik yanım oluyorsun.
Özlüyorum hem de çok...
Bulamadığım sanatçıları bana gülümseyerek söylemeni.

Yoksun...
Hani düşler vardı bilirsin;
Sen gazeteci olacaktın,
Ben ilk kitabımı sana imzalayacaktım...
Ve sonra kazandığımız paralardan arttırıp,
Bir karavan kiralayıp, gecelerce aşk yapacaktık.

Yoksun...
Ne acı bir kelime ki,
Ve ne kadar inatçı ki, gitmiyor sayfamdan...
Harf harf tutunmuş sanki.

Islak bir kedinin çığlığı damlıyor pencereme,
Ve gel gör nasıl da üşüyor saçlarım soğuk camda...
Ellerim nasıl titriyor seni yazarken, gel gör.
İnanmazsın;
Nasıl da derimi parçalıyor bu yokluk!

Alıştığım an yokluğuna, katili olacaksın kendinin.
Ekmek parası ölümdür kimilerinin...
Sen de bir gün herkes gibi öleceksin...
Ama;
Şimdi yoksun...

Ben sensiz bu soğuk evde, biraz avunmak için,
Hani asla;
Ev işleriyle uğraşmamı izlemeyi sevdiğinden değil,
Biraz içim ısınsın diye,
Sıcak, demli bir çay hazırlıyorum kendime...
Çünkü yoksun.

Belki diyorum, bir gün kapı çalar tam yatmaya
hazırlanırken...
Önce kokun girer, sonra sen gelirsin içeri...
Nefes gelir, aşk gelir yeniden.
Olmaz ya, olsun.
Çalan her kapı benim umudum,
Ama yoksun...

Çarelerin zincire vurulduğu gecelerde,
Seninle konuşuyorum sanki varmışsın gibi.
Bazen öyle zamanlar oluyor ki,
Sana şarkılar söylüyorum;
'Düşer zindanlara gözyaşlarım...'
Oysa yoksun...

Ve isyan oluyor yokluğun,
Ben de yokluğunda;
İntihar seferberi geceler biriktiriyorum.
Bir gün öleceğim ben de herkes gibi,
Olmayacaksın.