zoraki aşk...
Yazıya başlarken garip bi tebessüm aldı yüzümü buda heralde yazacağım yazıda onun adının gecmesınden olacaktır. heralde bunu söylerken bile duyduğum sevgiyi anlayabiliyosunuz.
17 temmuz 2005: ankaradayım ve amcamın evini istanbula getirmem gerkiyo. arkadaşım aradı
-düğün var gelmek istermisin
-neden olmasın burda sıkıldım zaten habire eşya taşıyorum
... gibi konuşmalar ve ardından düğün saati geldi. bana verilen adrese gittim arkadaşımın sabahtan beri bakıyorum dedıği kızdan alamadım bi türlü gözümü. yıldırım aşkı bu olsa gerektı
ama biliyomusunuz o an kendımı okadar kotu hıssettimki anlatamam. Düşünsenıze en yakın arkadasınızın bakıyorum dedıgı kızla hep gözgözesınız. o anda arkadaşım geldı aklıma ve ne yapacagımı bilemedım. ben kara kara ne yapacagımı dusunurken arkadasım bana gelıp
-gel seni biriyle tanıstıracağım dedi
ve gittim. Adı ayşe ve benim gözumu alamadıgım kızdı tanısma sırasında bırbırınıze cok yakıstınız dedı. ama o bu lafı soylerken ıcımde oyle bısey oldukı anlatamam (mutluluk).
tanıstık telefon numarası falan derken ona istanbulda oturdugumu . soledım ve onunla cıddı konusmak ıstedıgımı soyledım garıp bı duraksamanın ardın tatlı bı tebessümle
-neden olmasın dedı
o gun düğünden sonra eve gittiğimde sabahı bulamadım çünkü onunla bulusacaktım. nitekim sabah oldu ve bulusma yerimize gittim o gun son gunumdu ben evime yanı istanbula donecektım. içimde uzun zamandır yaşamadığım bir hüzün vardı. halbuki onu tanıyalı sadece 24 saat olmustu. ama gidemedim bi gün daha gormek istedim onu ve gördüm. ama sonuc değişmedi aynı hüzünle istanbula gelmıstım. eve geldıgımde onu anlattım aileme herkes olumlu karsılarken annemın tepkısı cıktı karsıma
-olmayacak!!!
annemı ilk defa bana karsı bukadar tepkılı gormustum basımdan kaynar sular . dokuldu sonucta ona annem senııstemıyo dıye nasıl soyleyebılırdımkı. ama yapmak zorundaydım. yaptım ama ona bısey soylemeden usulca cıktım hayatından. cıkarken cektıgım acı anlatılmazdı. ılk defa bırını bu sekılde almıstım hayatıma yanı okadar cok deger verdımkı karsımdakı annem deılde baska bırı olsa sıler gecerdım.
derken aradan uzun bı zaman gectı ve onsun olamayacaktım once o sonra ablamlar ve annem.
ilk iki aşamayı kolay gectım ama konu annem olunca zorlanmaya baslamıstım yıne. seviyordum ve olmak zorundaydı
03-02-2008: evliyim hemde onunla ve hemde anneme ragmen ve ılk gun onu gordugumde duydugum heyecanı hergun eve gelısımde yasıyorum
seviyosan vazgecme,vacgecitiysende sakın sevıyorum deme
vazgecmedim sevgımın azalmasını ısteyenlere onu daha cok severek cevap verdım ve BAŞARDIM....
17 temmuz 2005: ankaradayım ve amcamın evini istanbula getirmem gerkiyo. arkadaşım aradı
-düğün var gelmek istermisin
-neden olmasın burda sıkıldım zaten habire eşya taşıyorum
... gibi konuşmalar ve ardından düğün saati geldi. bana verilen adrese gittim arkadaşımın sabahtan beri bakıyorum dedıği kızdan alamadım bi türlü gözümü. yıldırım aşkı bu olsa gerektı
ama biliyomusunuz o an kendımı okadar kotu hıssettimki anlatamam. Düşünsenıze en yakın arkadasınızın bakıyorum dedıgı kızla hep gözgözesınız. o anda arkadaşım geldı aklıma ve ne yapacagımı bilemedım. ben kara kara ne yapacagımı dusunurken arkadasım bana gelıp -gel seni biriyle tanıstıracağım dedi
ve gittim. Adı ayşe ve benim gözumu alamadıgım kızdı tanısma sırasında bırbırınıze cok yakıstınız dedı. ama o bu lafı soylerken ıcımde oyle bısey oldukı anlatamam (mutluluk).
tanıstık telefon numarası falan derken ona istanbulda oturdugumu . soledım ve onunla cıddı konusmak ıstedıgımı soyledım garıp bı duraksamanın ardın tatlı bı tebessümle
-neden olmasın dedı
o gun düğünden sonra eve gittiğimde sabahı bulamadım çünkü onunla bulusacaktım. nitekim sabah oldu ve bulusma yerimize gittim o gun son gunumdu ben evime yanı istanbula donecektım. içimde uzun zamandır yaşamadığım bir hüzün vardı. halbuki onu tanıyalı sadece 24 saat olmustu. ama gidemedim bi gün daha gormek istedim onu ve gördüm. ama sonuc değişmedi aynı hüzünle istanbula gelmıstım. eve geldıgımde onu anlattım aileme herkes olumlu karsılarken annemın tepkısı cıktı karsıma
-olmayacak!!!
annemı ilk defa bana karsı bukadar tepkılı gormustum basımdan kaynar sular . dokuldu sonucta ona annem senııstemıyo dıye nasıl soyleyebılırdımkı. ama yapmak zorundaydım. yaptım ama ona bısey soylemeden usulca cıktım hayatından. cıkarken cektıgım acı anlatılmazdı. ılk defa bırını bu sekılde almıstım hayatıma yanı okadar cok deger verdımkı karsımdakı annem deılde baska bırı olsa sıler gecerdım.
derken aradan uzun bı zaman gectı ve onsun olamayacaktım once o sonra ablamlar ve annem.
ilk iki aşamayı kolay gectım ama konu annem olunca zorlanmaya baslamıstım yıne. seviyordum ve olmak zorundaydı
03-02-2008: evliyim hemde onunla ve hemde anneme ragmen ve ılk gun onu gordugumde duydugum heyecanı hergun eve gelısımde yasıyorum
seviyosan vazgecme,vacgecitiysende sakın sevıyorum deme
vazgecmedim sevgımın azalmasını ısteyenlere onu daha cok severek cevap verdım ve BAŞARDIM....
