aH seVgiLim...................
ayrılık şiirleri,ayrılık nedenleri,ayrılık sebebi,hüzünlü ayrılıklar,severek ayrılanlar
Bay Filozof’ u hayatımdan uğurlarken, düşündüm de, sevdiğim hiçbir adam yanılgım değildi.
Erkeklerim, aşık olduğum adamlar, eşlerim, hepsi doğru zamanda, olmaları gereken yerdelerdi; yanımda! Sevdiğim hiçbir adamı sevmekten vazgeçmedim. Nasıl ayrılmış olursak olalım, sonunda bir şekilde dostluğa döndürebildim ilişkilerimi. Birisi hariç, hepsiyle görüşmeye devam ederim. Onun da kişiliği bu kadar bozulmamış olsaydı; mutfakta çürümüş balık kokusunun eve yayılması gibi hayatıma yayılmaya kalkışmasaydı, benden iyi dostu olmazdı. Ne yapalım, bir tane fire verebiliyorum demek ki!
Bay Filozof’un gidişi, gitmesi gerektiği içindir. Onun yürüdüğü yolda yanında durma imkanım yoktu. Yapılacak işleri, halletmesi gereken sorunları, kurtarması gereken hayatlar var. Onu azat ettim ama gönlümden değil, sadece gündelik yaşamın içinden. Elbette biraz burukluğum var, içimden okkalı bir küfür de geçirmişimdir fakat onun gidişi canımı acıtmadı. Dostluğunu her daim koruyacağını bildiğimden, bir müddet sonra yine oturup kahve içebileceğimizi, bana başka bir yolda yarenlik edeceğini bildiğimden içim rahat. Bay Filozof, önemli bir pencere açmıştır bana, aklını, gönlünü sevdiğim bu adama teşekkür ederim. Varlığı ve kattığı her şey için!
Sevdiğim adamların hiçbirinde yanılmadım. Yalnızlıktan, güçsüzlükten, parasızlıktan veya aşk hariç hiçbir sebepten dolayı birinin koluna girmedim. Zaten nasıl yapabilirdim ki? Benden sevme yetimi çekip alsalar, içi cümlelerle dolu bir beyinden başka ne kalır ki geriye? Aşk, hücrelerime yayılmış benim. Aşkın kendine aşık bir kadının yüreğinden başka, varlığına ispat ne olabilir?
Sevmediğim ve sevilmediğim hiçbir ilişkim olmadı. Neden bittiler o zaman diyenleri duyar gibiyim. Kim sonsuza kadar kalacağının garantisini verebilmiş ki? Ben de kimseye böyle bir söz vermedim. Herkes kendi hayatının merkezinde oturur. Mutlaka aşk olması gerekmez, başkalarının yaşamlarına girip, görevimiz bitince çıkarız. Bizi dünyaya getirenlerle bile yollarımız vakti gelince ayrılır. Evleniriz, taşınırız, bir sebep olur, onların bile hayatından çıkarız. Dostlardan, sevgililerden, oturduğumuz evlerden, yaşadığımız şehirlerden ayrılırız. Döngü böyle! Hiç mi birlikte yaşayıp ölen çiftler yok? Elbette var! Sizlerin içinde de vardır. Onların birbirlerinin hayatlarındaki görevleri ölene kadardır. Benim tekamülüm, seçtiklerim böyleydi. Herkesin hayatı benimkine benzemek zorunda değil. Hatta tek bir kadını veya adamı severek ölmenin ulvi ve mucizevi tadına varabilmeyi de isterdim. Baktım olmadı, ben de sevgilerimi değerli kıldım. Basitleştirmedim, sıradanlaştırmadım, içinde sevgi olmayan dokunuşlarla gönlümü de, bedenimi de kirletmedim. Elimden gelenin en iyisini yaptım. Aşkın acısını çekmedim mi? Hem de nasıl! Tırnaklarımla avuçlarımı kanattığım da, gözyaşlarımın kanımdan fazla aktığı da oldu. Ama ayrılığın acısını da aşkın dışında bilmedim. Yaşama dair çektiğim her acının ruhumu büyüttüğünü bildim. Artık bu kadar derin acılara dönüşmüyorsa vedalarım, başka pencerelerden bakmayı öğrendiğim içindir. Neden ve niçin yaşandığını bilmemdendir.
Bir zaman birini sevmeye, hayatıma dahil etmeye değer bulmuşsam, birlikteliğimizi yürütememiş veya birkaç noktada anlaşamamış olmamız, onu tamamen silmeme sebep olamaz. Aşkın şanına da, bana da yakışmaz. Şimdi olduğum kişi olmamda sevdiğim adamların parmak izleri vardır. Onların bana kattığı hiçbir şeyi yok sayamam. Hepsine beni sevdikleri için ama önce kendime, hep doğru ve kıymetli adamları seçip sevdiğim için teşekkür etmeliyim. Bulunduğum yerdeki beni seviyorum, yıllar içinde değişmeye devam edeceğim ve o zamanda kendimi seveceğim. Yaşam yolculuğumda kim ve ne bana bir kum tanesi getirdiyse, onlarla harmanlandım. Ailem, dostlarım, bir şekilde hayatıma girmiş ve çıkmış insanlar, sevgililerim, sevdiklerim, hiç tanımadığım yazarlar, şarkılarını söylediğim besteciler, okuduğum kitaplar, sevmediğim insanlar, hepsi bende birikmiştir. Ben aşkın üstüne giydirilmiş bir bedenim ve aslında sonsuzlukta bir hiçim. Hiçlik kadar önemliyim ve kendimi bulduğum kadar değerliyim. Ama bildiğim bir gerçek var, sevdiğim adamlarda hiç yanılmadım! aH seVgiLimmmmmmmmmmmmmmm......
ayrılık şiirleri,ayrılık nedenleri,ayrılık sebebi,hüzünlü ayrılıklar,severek ayrılanlar
Bay Filozof’ u hayatımdan uğurlarken, düşündüm de, sevdiğim hiçbir adam yanılgım değildi.
Erkeklerim, aşık olduğum adamlar, eşlerim, hepsi doğru zamanda, olmaları gereken yerdelerdi; yanımda! Sevdiğim hiçbir adamı sevmekten vazgeçmedim. Nasıl ayrılmış olursak olalım, sonunda bir şekilde dostluğa döndürebildim ilişkilerimi. Birisi hariç, hepsiyle görüşmeye devam ederim. Onun da kişiliği bu kadar bozulmamış olsaydı; mutfakta çürümüş balık kokusunun eve yayılması gibi hayatıma yayılmaya kalkışmasaydı, benden iyi dostu olmazdı. Ne yapalım, bir tane fire verebiliyorum demek ki!
Bay Filozof’un gidişi, gitmesi gerektiği içindir. Onun yürüdüğü yolda yanında durma imkanım yoktu. Yapılacak işleri, halletmesi gereken sorunları, kurtarması gereken hayatlar var. Onu azat ettim ama gönlümden değil, sadece gündelik yaşamın içinden. Elbette biraz burukluğum var, içimden okkalı bir küfür de geçirmişimdir fakat onun gidişi canımı acıtmadı. Dostluğunu her daim koruyacağını bildiğimden, bir müddet sonra yine oturup kahve içebileceğimizi, bana başka bir yolda yarenlik edeceğini bildiğimden içim rahat. Bay Filozof, önemli bir pencere açmıştır bana, aklını, gönlünü sevdiğim bu adama teşekkür ederim. Varlığı ve kattığı her şey için!
Sevdiğim adamların hiçbirinde yanılmadım. Yalnızlıktan, güçsüzlükten, parasızlıktan veya aşk hariç hiçbir sebepten dolayı birinin koluna girmedim. Zaten nasıl yapabilirdim ki? Benden sevme yetimi çekip alsalar, içi cümlelerle dolu bir beyinden başka ne kalır ki geriye? Aşk, hücrelerime yayılmış benim. Aşkın kendine aşık bir kadının yüreğinden başka, varlığına ispat ne olabilir?
Sevmediğim ve sevilmediğim hiçbir ilişkim olmadı. Neden bittiler o zaman diyenleri duyar gibiyim. Kim sonsuza kadar kalacağının garantisini verebilmiş ki? Ben de kimseye böyle bir söz vermedim. Herkes kendi hayatının merkezinde oturur. Mutlaka aşk olması gerekmez, başkalarının yaşamlarına girip, görevimiz bitince çıkarız. Bizi dünyaya getirenlerle bile yollarımız vakti gelince ayrılır. Evleniriz, taşınırız, bir sebep olur, onların bile hayatından çıkarız. Dostlardan, sevgililerden, oturduğumuz evlerden, yaşadığımız şehirlerden ayrılırız. Döngü böyle! Hiç mi birlikte yaşayıp ölen çiftler yok? Elbette var! Sizlerin içinde de vardır. Onların birbirlerinin hayatlarındaki görevleri ölene kadardır. Benim tekamülüm, seçtiklerim böyleydi. Herkesin hayatı benimkine benzemek zorunda değil. Hatta tek bir kadını veya adamı severek ölmenin ulvi ve mucizevi tadına varabilmeyi de isterdim. Baktım olmadı, ben de sevgilerimi değerli kıldım. Basitleştirmedim, sıradanlaştırmadım, içinde sevgi olmayan dokunuşlarla gönlümü de, bedenimi de kirletmedim. Elimden gelenin en iyisini yaptım. Aşkın acısını çekmedim mi? Hem de nasıl! Tırnaklarımla avuçlarımı kanattığım da, gözyaşlarımın kanımdan fazla aktığı da oldu. Ama ayrılığın acısını da aşkın dışında bilmedim. Yaşama dair çektiğim her acının ruhumu büyüttüğünü bildim. Artık bu kadar derin acılara dönüşmüyorsa vedalarım, başka pencerelerden bakmayı öğrendiğim içindir. Neden ve niçin yaşandığını bilmemdendir.
Bir zaman birini sevmeye, hayatıma dahil etmeye değer bulmuşsam, birlikteliğimizi yürütememiş veya birkaç noktada anlaşamamış olmamız, onu tamamen silmeme sebep olamaz. Aşkın şanına da, bana da yakışmaz. Şimdi olduğum kişi olmamda sevdiğim adamların parmak izleri vardır. Onların bana kattığı hiçbir şeyi yok sayamam. Hepsine beni sevdikleri için ama önce kendime, hep doğru ve kıymetli adamları seçip sevdiğim için teşekkür etmeliyim. Bulunduğum yerdeki beni seviyorum, yıllar içinde değişmeye devam edeceğim ve o zamanda kendimi seveceğim. Yaşam yolculuğumda kim ve ne bana bir kum tanesi getirdiyse, onlarla harmanlandım. Ailem, dostlarım, bir şekilde hayatıma girmiş ve çıkmış insanlar, sevgililerim, sevdiklerim, hiç tanımadığım yazarlar, şarkılarını söylediğim besteciler, okuduğum kitaplar, sevmediğim insanlar, hepsi bende birikmiştir. Ben aşkın üstüne giydirilmiş bir bedenim ve aslında sonsuzlukta bir hiçim. Hiçlik kadar önemliyim ve kendimi bulduğum kadar değerliyim. Ama bildiğim bir gerçek var, sevdiğim adamlarda hiç yanılmadım! aH seVgiLimmmmmmmmmmmmmmm......
