Bütün mavileri sunacağım sana
Bu gece bir kadeh şarapla akıyorsun içime...Şarabı değil seni yudumluyorum.Bir de şarabı anlatışını hatırlıyorum.Kelimeler döküldükçe ağzından ben şişelerce şarap içmiş gibi sarhoş oluyorum...Konuştukça başka dünyalara götürüyorsun beni...Ve ben bu sarhoşluğun hiç geçmemesini istiyorum.
Sen konuştukça geceye mavi bir ışık hakim oluyor. Elimi uzatıp tutuyorum o ışığı,elimde büyüyor,gözlerim kamaşıyor.Yine de alamıyorum gözlerimi senden.Haydi beni geçelim,kim seni görünce başını çevirebilir ki? Kim gözlerini seni görmekten mahrum edebilir ki?
Nasıl da farkındasın güzelliğinin...Nasıl da küstahça belli ediyorsun bunu...Küstahlığın bu kadar yakıştığı bir başka insan olabilir mi dünyada?Bir büyü var sende biliyorum;ama,adını koyamıyorum.Küstahlığı böylesine sevimli hale getiren bu büyü olmalı.
Damla damla akıyorsun içime.Dışarıda kutup soğuğu varmış ne gam!Seni düşünmek yeterince ısıtıyor beni.Her kelimen bir alev haline geliyor.Kelimeler çoğaldıkça bir yangına dönüşüyor varlığın.Yüreğimden başlayıp bütün bedenimi sarıyor alevler.
Kendini anlatırken,yüzünde sadece sonsuz özgüveni olan insanlarda görülen o gülüşü görebiliyorum.Beni anlatırken,biraz şaşkın,biraz utangaç,biraz tedirgin,biraz çocuk oluşunu görebiliyorum.Ben aslında sende hayatı görüyorum.
Senin sözcüklerin unutturuyor bana günün tüm yorgunluğunu.Sen oluyorsun,başka hiçbir şey umurumda olmuyor.Seni hissetmek,varlığını bilmek yüzümdeki gülümsemeyi bütün eve yayıyor.Duvarlarda kare kare sen görünüyorsun,eşyalar canlanıyor.Beni saran büyü eşyaları da sarıyor.Zaten nereye girsen,nerede olsan etrafındaki canlı cansız her şeyin bu büyüden etkilenmemesi memkün değil.
Herkes hayran sana;ama,benimki başka.Çünkü yüreğine talibim ben.Biliyorum ki,sen oraya sadece kendi istediklerinin girmesine izin verirsin.Biliyorum ki,bir kez girildi mi o yüreğe bir daha çıkılması mümkün değil. Öyleyse uzat elini,aç yüreğini,içindeki tüm güzellikleri sun bana.
Ben içimdeki tüm mavilikleri sana vermeye çoktan hazırım.
Haydi....
Bu gece bir kadeh şarapla akıyorsun içime...Şarabı değil seni yudumluyorum.Bir de şarabı anlatışını hatırlıyorum.Kelimeler döküldükçe ağzından ben şişelerce şarap içmiş gibi sarhoş oluyorum...Konuştukça başka dünyalara götürüyorsun beni...Ve ben bu sarhoşluğun hiç geçmemesini istiyorum.
Sen konuştukça geceye mavi bir ışık hakim oluyor. Elimi uzatıp tutuyorum o ışığı,elimde büyüyor,gözlerim kamaşıyor.Yine de alamıyorum gözlerimi senden.Haydi beni geçelim,kim seni görünce başını çevirebilir ki? Kim gözlerini seni görmekten mahrum edebilir ki?
Nasıl da farkındasın güzelliğinin...Nasıl da küstahça belli ediyorsun bunu...Küstahlığın bu kadar yakıştığı bir başka insan olabilir mi dünyada?Bir büyü var sende biliyorum;ama,adını koyamıyorum.Küstahlığı böylesine sevimli hale getiren bu büyü olmalı.
Damla damla akıyorsun içime.Dışarıda kutup soğuğu varmış ne gam!Seni düşünmek yeterince ısıtıyor beni.Her kelimen bir alev haline geliyor.Kelimeler çoğaldıkça bir yangına dönüşüyor varlığın.Yüreğimden başlayıp bütün bedenimi sarıyor alevler.
Kendini anlatırken,yüzünde sadece sonsuz özgüveni olan insanlarda görülen o gülüşü görebiliyorum.Beni anlatırken,biraz şaşkın,biraz utangaç,biraz tedirgin,biraz çocuk oluşunu görebiliyorum.Ben aslında sende hayatı görüyorum.
Senin sözcüklerin unutturuyor bana günün tüm yorgunluğunu.Sen oluyorsun,başka hiçbir şey umurumda olmuyor.Seni hissetmek,varlığını bilmek yüzümdeki gülümsemeyi bütün eve yayıyor.Duvarlarda kare kare sen görünüyorsun,eşyalar canlanıyor.Beni saran büyü eşyaları da sarıyor.Zaten nereye girsen,nerede olsan etrafındaki canlı cansız her şeyin bu büyüden etkilenmemesi memkün değil.
Herkes hayran sana;ama,benimki başka.Çünkü yüreğine talibim ben.Biliyorum ki,sen oraya sadece kendi istediklerinin girmesine izin verirsin.Biliyorum ki,bir kez girildi mi o yüreğe bir daha çıkılması mümkün değil. Öyleyse uzat elini,aç yüreğini,içindeki tüm güzellikleri sun bana.
Ben içimdeki tüm mavilikleri sana vermeye çoktan hazırım.
Haydi....
