M
Misafir
Forum Okuru
Devrik cümlelerimle anlamsız hayatımı deviriyorum
Sebep yok hiç bir şey için...
Deymeyin cümlelerime bulamadığım aydınlık yollarla çıkmayın karşıma...
Alıp başımı gitmek çözüm mü? yada kalmak... Bilmiyorum
Duvarlarım çok soğuk üşüyorum deymeyin duvarlarıma... başımı duvara yaslayıp uzun gecelerde içinden çıkılmaz hallerde kaldığım Yakıp yıkmak istediğim bu kentin sokaklarındaki çığlıklarıma deymeyin...
Sadece soğuk duvarlar vardı yanımda o ince çizgide bulduğum da kendimi... gitmek ve kalmak arasında
Zamandı içimdeki yangını körükleyen... Konuşmak istemiyordum kitlenmiş dudaklarım kurumuş üşüyorum...
İnsanları sevdim ta ki yaşlarını görene kadar... ta ki onları hissedene kadar.. ta ki sebep olana kadar...
Galiba şimdi kendime arkadaş ettiğim anlatmaya çalıştığım devrik cümlelerimde yok oluyorum
Yorgunum... içimde amansız bir titreme üşüyorum...
Sebep yok... sebep olaması içinde bir sebep yok...
Uymak istiyrum günleri yok etmek gözlerimi ebedi kapatmak...
Gözlerimi geceye çevirdim adım atmaya korkuyorum...
Artık eski ben değilim... kalın duvarlarla ayırdım hayatımın her anı'nı
Engeller koydum araya deymeyin bana... hayel kuramayacak kadar köreldim, bir bıçak gibi keskin bakışların ardında kör olduğumu Anladım... geç anladıklarım geç kaldıklarım zaman düşmındı artık...
Dudaklarımı kanatıp... yüreğimi susturup yaslandığım duvarıma ah ediyorum... deymeyin ben makber'i bekliyorum...
Gitmeler kolay değildi... kalmayı özledim... kurtarılmayı bekledim bu amansız bende kayboluşlar dan...
Heşey burada kalsın... ya'da son bulsun...
Deymeyin bana.. kendimce hallerdeyim... aynaları ağlatıyorum rengi yok duru bir su arıyorum akıp gitmelerdeyim...
Ben ağlıyorum... gülen gülüyor... ben gülenler adına ağlıyorum... kendimden geçişlerdeyim deymeyin bana duvarlarım susuyor ben susuyorum...
Siz her saniye görmeyi umud ettiğiniz düşlerde... ben kendimden vazgeçişlerdeyim...
Devrik cümlelerimle anlamsız hayatımı deviriyorum...
Deymeyin cümlelerime bulamadığım aydınlık yollarla çıkmayın karşıma...
Alıp başımı gitmek çözüm mü? yada kalmak... Bilmiyorum
Duvarlarım çok soğuk üşüyorum deymeyin duvarlarıma... başımı duvara yaslayıp uzun gecelerde içinden çıkılmaz hallerde kaldığım Yakıp yıkmak istediğim bu kentin sokaklarındaki çığlıklarıma deymeyin...
Sadece soğuk duvarlar vardı yanımda o ince çizgide bulduğum da kendimi... gitmek ve kalmak arasında
Zamandı içimdeki yangını körükleyen... Konuşmak istemiyordum kitlenmiş dudaklarım kurumuş üşüyorum...
İnsanları sevdim ta ki yaşlarını görene kadar... ta ki onları hissedene kadar.. ta ki sebep olana kadar...
Galiba şimdi kendime arkadaş ettiğim anlatmaya çalıştığım devrik cümlelerimde yok oluyorum
Yorgunum... içimde amansız bir titreme üşüyorum...
Sebep yok... sebep olaması içinde bir sebep yok...
Uymak istiyrum günleri yok etmek gözlerimi ebedi kapatmak...
Gözlerimi geceye çevirdim adım atmaya korkuyorum...
Artık eski ben değilim... kalın duvarlarla ayırdım hayatımın her anı'nı
Engeller koydum araya deymeyin bana... hayel kuramayacak kadar köreldim, bir bıçak gibi keskin bakışların ardında kör olduğumu Anladım... geç anladıklarım geç kaldıklarım zaman düşmındı artık...
Dudaklarımı kanatıp... yüreğimi susturup yaslandığım duvarıma ah ediyorum... deymeyin ben makber'i bekliyorum...
Gitmeler kolay değildi... kalmayı özledim... kurtarılmayı bekledim bu amansız bende kayboluşlar dan...
Heşey burada kalsın... ya'da son bulsun...
Deymeyin bana.. kendimce hallerdeyim... aynaları ağlatıyorum rengi yok duru bir su arıyorum akıp gitmelerdeyim...
Ben ağlıyorum... gülen gülüyor... ben gülenler adına ağlıyorum... kendimden geçişlerdeyim deymeyin bana duvarlarım susuyor ben susuyorum...
Siz her saniye görmeyi umud ettiğiniz düşlerde... ben kendimden vazgeçişlerdeyim...
Devrik cümlelerimle anlamsız hayatımı deviriyorum...
