Palyaçoları Sevmem
Palyaço deyince aklınıza ne gelir?
Düşünün ne gelir meselâ?
Enine çizgili uzun çoraplar...
Renkli koca bir şapka...
Burunda domatese benzeyen bir mandal...
Yüze hünerlice çizilmiş, hüznü örtmesi için epey uğraşılmış,
neredeyse tabaka denilecebilecek ağdalı makyaj...
Pantalonu görev aşkıyla yukarıya çeken kalın bir askı...
Puantiyeli gömleğin düğmelerini neredeyse patlatacak kadar
kocaman yapay bir göbek...
Paçası kısa, bol bir pantalon...
Sandviç ekmeğini anımsatan pabuçlar...
Yani oldukça komik,
Yani oldukça eğlendiren,
Yani...yani...
Ben palyaçoları sevmem!
Belki onlarda beni sevmedi...
Sevemezlerdi.
Gözlerindeki hüznü görmüştüm çünki...
Hemde her seferinde...
Her el çırpışta daha ürkek,
Her seferinde daha korkak,
Daha ağlamaklı,
Daha hassas,
Daha kaçamak bakan palyaço gözleri...
Farkedilmişliğin mahcubiyetiyle, koca eldivenleriyle,
kendilerine ait olmayan elleri ile gözlerini gizleyişleri...
Ağlıyordu palyaço...
Ağlamak sana yasak! Ağlama...
Ağlarken güldürmeye çalışmak!
Etraf gülerken, gizli saklı ağlamak.Hatta ağlayamamak!
İşin bitti.Sıra aynanın karşısına geçip o kalın tabakadan kurtulmada...
“Merhaba.İşte ben!”
Labirentler, labirentler...”Tamam” dediğim anda, adına
labirent dedikleri, toslamaktan yorulduğum ama karşıma
çıkmaktan yorulmayan duvarlar...Nasılda yosun
tutmuşlar...Tıpkı ben...Acı bir tat, acı bir koku,
korkunç bir yığın...
İçimi çekiyorum.Her çekişte bir alev yükseliyor
bedenimden göğe doğru...
Dokunmayın yakarım!
Her defasında aynı melodi...Saçlarımı yoluyorum,
kafamı duvarlara vuruyorum ama nafile!
Kulaklarımı da tıkasam, çığlık çığlığa da bağırsam
olmuyor...Yok! Yok! Yok!
Ne ben benden kurtulabiliyorum nede ben senden
nede sen benden...
Söyle kim kime tutsak?
Duvarlar sen, sesler sen...Peki sen kimsin? Sen mi ben?
Ben mi sen?
Neredesin bilemedim? Yoksa nerede miyim?
Ama yok!
Ben ki uslanmaz bir palyaço!
Kaybolmaktı derdim.Al işte kayboldum...
Gülmeyin!
Güldürmek istedim fakat ağlayabileceğimi hesap edemedim.
Gülmeyin!
Sönsün balonlarınız. Herşey sizin içindi.Hiçbir şeyse benim!
Gülmeyin!
Sökün süsleri duvarlarınızdan. Süsleriniz gözleriniz olsun...
Acıkın!
İnsan olmaya acıkın!
Ne o ağlamaklı oldunuz birden!
Maskemi çıkartınca buyum ben!
Hayat uçsuz bucaksız bir serüven madem,
Yolcuysak hepimiz ezelden...
Bakma bana!
Gerçekten bakarsan gülemezsin ki...
Çünkü ben palyaçoyum!
Bakılmak için olsam da...
Gözlerini kamaştırsam da...
Uslanmaz bir palyaçoyum.
İşte yeni bir iş daha...
“Merhaba.İşte palyaço!”
Gülmeye hazırsanız başlayalım!...
Palyaço deyince aklınıza ne gelir?
Düşünün ne gelir meselâ?
Enine çizgili uzun çoraplar...
Renkli koca bir şapka...
Burunda domatese benzeyen bir mandal...
Yüze hünerlice çizilmiş, hüznü örtmesi için epey uğraşılmış,
neredeyse tabaka denilecebilecek ağdalı makyaj...
Pantalonu görev aşkıyla yukarıya çeken kalın bir askı...
Puantiyeli gömleğin düğmelerini neredeyse patlatacak kadar
kocaman yapay bir göbek...
Paçası kısa, bol bir pantalon...
Sandviç ekmeğini anımsatan pabuçlar...
Yani oldukça komik,
Yani oldukça eğlendiren,
Yani...yani...
Ben palyaçoları sevmem!
Belki onlarda beni sevmedi...
Sevemezlerdi.
Gözlerindeki hüznü görmüştüm çünki...
Hemde her seferinde...
Her el çırpışta daha ürkek,
Her seferinde daha korkak,
Daha ağlamaklı,
Daha hassas,
Daha kaçamak bakan palyaço gözleri...
Farkedilmişliğin mahcubiyetiyle, koca eldivenleriyle,
kendilerine ait olmayan elleri ile gözlerini gizleyişleri...
Ağlıyordu palyaço...
Ağlamak sana yasak! Ağlama...
Ağlarken güldürmeye çalışmak!
Etraf gülerken, gizli saklı ağlamak.Hatta ağlayamamak!
İşin bitti.Sıra aynanın karşısına geçip o kalın tabakadan kurtulmada...
“Merhaba.İşte ben!”
Labirentler, labirentler...”Tamam” dediğim anda, adına
labirent dedikleri, toslamaktan yorulduğum ama karşıma
çıkmaktan yorulmayan duvarlar...Nasılda yosun
tutmuşlar...Tıpkı ben...Acı bir tat, acı bir koku,
korkunç bir yığın...
İçimi çekiyorum.Her çekişte bir alev yükseliyor
bedenimden göğe doğru...
Dokunmayın yakarım!
Her defasında aynı melodi...Saçlarımı yoluyorum,
kafamı duvarlara vuruyorum ama nafile!
Kulaklarımı da tıkasam, çığlık çığlığa da bağırsam
olmuyor...Yok! Yok! Yok!
Ne ben benden kurtulabiliyorum nede ben senden
nede sen benden...
Söyle kim kime tutsak?
Duvarlar sen, sesler sen...Peki sen kimsin? Sen mi ben?
Ben mi sen?
Neredesin bilemedim? Yoksa nerede miyim?
Ama yok!
Ben ki uslanmaz bir palyaço!
Kaybolmaktı derdim.Al işte kayboldum...
Gülmeyin!
Güldürmek istedim fakat ağlayabileceğimi hesap edemedim.
Gülmeyin!
Sönsün balonlarınız. Herşey sizin içindi.Hiçbir şeyse benim!
Gülmeyin!
Sökün süsleri duvarlarınızdan. Süsleriniz gözleriniz olsun...
Acıkın!
İnsan olmaya acıkın!
Ne o ağlamaklı oldunuz birden!
Maskemi çıkartınca buyum ben!
Hayat uçsuz bucaksız bir serüven madem,
Yolcuysak hepimiz ezelden...
Bakma bana!
Gerçekten bakarsan gülemezsin ki...
Çünkü ben palyaçoyum!
Bakılmak için olsam da...
Gözlerini kamaştırsam da...
Uslanmaz bir palyaçoyum.
İşte yeni bir iş daha...
“Merhaba.İşte palyaço!”
Gülmeye hazırsanız başlayalım!...
