Sensiz Yaşamaya Alışamadım

[neizmir]

​

'''''Kimseler bizim kadar paylaşmadı...
Beni sensiz,
Seni bensiz bırakan,
yaşatan
Yokluğumuzu...''''​

Kavuşmaya görsün ellerimiz ellerimize..
Gözlerimizdeki o özlem dolu bakışlarımız
Karşılaşmaya görsün sevinçler içinde..
En çok da,
Dokunmaya görsün dudaklarımız dudaklarımıza..
Ah, o hasretliğimizi bitiren
O sımsıcak öpüşmelerimiz...​

Nasıl da yanardık,
Nasıl da atardık kendimizi ateşlere
Yok gece saat üç olmuş..
Yok saat dördü geçmiş
Gelmişiz saat beşlere....
Hiç anlamazdık...
Doğrusu bu ya..
Hiç de umursamazdık.​

Ve /Sonra..​

O zaman biterdi yalnızlığımız.
Dinerdi bütün acılarımız..
Biterdi onca hüzünler..
Söndürürdü gözyaşlarımız
İçimizdeki alevi...
Apansız unuturduk yokluğumuzu...
Yeniden yaşardık çocukluğumuzu..​

Ve /Sonra..​

Kimselere yokluğunu anlatamadım
Hiç kimselerle paylaşamadım.
Kaç gün, kaç hafta..kaç ay..
Kaç yıl geçti aradan?
Sensiz olmak bana yakışmadı..
Sarhoş oldum çok gece.​

Yine çok gece
Sokak sokak dolaştım Bornova'yı /İZMİR'i..
Sensiz olmanın binbir çeşidini denedim.
Binbir şekillerini yapıştırdım üzerime
Olmadı işte /olmadı !!!
Sensiz olmayı
Bir türlü kendime yakıştıramadım.​

Ve /Şimdi...​

En kötüsü,

En acısı da..
Sensiz yaşamaya hiç mi hiç, alışamadım...​

Necdet GÖKNİL​