yağmur damlası gibi hayat....
Bazen yağmur yağar içimiz kasvetle dolar ya... bu kasveti önemsemiyorum çoğu zaman...şöyle ki:
Yağmuru seviyorum; sağnak olmayanı...
Ilık havada yağanı; çiçekleri hırpalamayanı...
İnsanları ıslatıp üşütmeyeni...
Değdiği yere bereket getireni...
Yağdığı yeri temizleyen, yağmuru seviyorum...evet hayatta işte böyle kırılgan gönlümüzü hırpalamayan bir yaşamımız olsa,içimizde ki o küçücük çocuğun sürekli oynadığı güldüğü bir periyotta yaşasak ne güzel olurdu.fazla mı iyimser oldum bu konuda bilmiyorum ama böyle bir yaşamı herkes isterdi.belki de hayattan beklentilerim çok büyük belki de o küçük kızın büymesini istemiyorum.ama ben büyüdükçe o küçücük kızda büyüyor sanki.bazen umutlar tükeniyor yaşama karşı bazende çok umutla bakıyorum.artık anladım ki umutların tükenmesi daha ağır basıyor tıpkı bir karabasan gibi.bazende kendime diyorum ki;
Hayat her zaman karakış değil yoğun yağmurları yağdığı...inan bir gün bahar gelecek,yine kayısı ağaçlarında tomurcuk çiçekler açacak...yemyeşil kırlardaaçan binbir ayrık otlarının kokusunu hissedecek,adı olmayan narin sarı çiçeklerin güzelliğini göreceksin...aklına anıların gelecek.çok güzel günlerdi diyeceksin.içinde hafif bir acı yüzündebelli belirsiz bir tebessüm gözlerinikapatıp hayatı içine çekeceksin...yaşadığın acılar bir yanık yarası gibi acıttıkça acıtacak...derin izlere rağmen yanık yarasıda iyileşir be gülüm,herşeye rağmen bilirsin hayatın anlamı ve yaşam belirtisi olduğunu.kendine dön ve sev o incinmiş küçük kızı...şu anda gecenin bir yarısını geçmiş sabahın ilk ışıklarını beklerken yazıyorum bunları.ama kendime verdiğim nashatları da ihmal etmiyorum.yağmur dmlası gibi bir hayattan vazgeçemiyorum yinede.her zaman yerinde düşen damlalar misali.....
Yağmuru seviyorum; sağnak olmayanı...
Ilık havada yağanı; çiçekleri hırpalamayanı...
İnsanları ıslatıp üşütmeyeni...
Değdiği yere bereket getireni...
Yağdığı yeri temizleyen, yağmuru seviyorum...evet hayatta işte böyle kırılgan gönlümüzü hırpalamayan bir yaşamımız olsa,içimizde ki o küçücük çocuğun sürekli oynadığı güldüğü bir periyotta yaşasak ne güzel olurdu.fazla mı iyimser oldum bu konuda bilmiyorum ama böyle bir yaşamı herkes isterdi.belki de hayattan beklentilerim çok büyük belki de o küçük kızın büymesini istemiyorum.ama ben büyüdükçe o küçücük kızda büyüyor sanki.bazen umutlar tükeniyor yaşama karşı bazende çok umutla bakıyorum.artık anladım ki umutların tükenmesi daha ağır basıyor tıpkı bir karabasan gibi.bazende kendime diyorum ki;
Hayat her zaman karakış değil yoğun yağmurları yağdığı...inan bir gün bahar gelecek,yine kayısı ağaçlarında tomurcuk çiçekler açacak...yemyeşil kırlardaaçan binbir ayrık otlarının kokusunu hissedecek,adı olmayan narin sarı çiçeklerin güzelliğini göreceksin...aklına anıların gelecek.çok güzel günlerdi diyeceksin.içinde hafif bir acı yüzündebelli belirsiz bir tebessüm gözlerinikapatıp hayatı içine çekeceksin...yaşadığın acılar bir yanık yarası gibi acıttıkça acıtacak...derin izlere rağmen yanık yarasıda iyileşir be gülüm,herşeye rağmen bilirsin hayatın anlamı ve yaşam belirtisi olduğunu.kendine dön ve sev o incinmiş küçük kızı...şu anda gecenin bir yarısını geçmiş sabahın ilk ışıklarını beklerken yazıyorum bunları.ama kendime verdiğim nashatları da ihmal etmiyorum.yağmur dmlası gibi bir hayattan vazgeçemiyorum yinede.her zaman yerinde düşen damlalar misali.....
