Yakılmış Mektuplar
Yaşanmışlıkların ardında avuçlarında ne kalır insanların…
Birkaç güzel hatıra düşlerde, yalancı bir tebessüm yüzlerde ve hiç dinmeyen yaşlar gözlerde…
Elinizde kalan tek yırtık resimde hangi geleceği görüyorsunuz yaşamayı dileyip de dünlerde bıraktığınız.
Hangi gerçekler masala karıştı biliyor musunuz.
Peki ya sen biliyor musun ardında ne bıraktığını yada neleri de beraberinde götürdüğünü giderken…
İçimdeki yarınlara dair inançlarımı da götürdün valizinde, yol arkadaşın ise gözlerimde silemediğin nefretin oldu haberdar mısın.
Açtığın yaraları senden başka kim silebilir ki kime bağlayayım umutlarımı kimin omzunda doyasıya ağlayayım.
Kime derdimi yanayım kimden merhem bulayım.Giderken silebilseydin keşke gönlümdeki yaşları da, onları da götürseydin yada.
Böylesine ağır gelmezdi belki nefes almak bile bana…
Şimdi evinin duvarlarında duyuyor musun sesimi yada gülüşlerimi gece yarılarına kadar gelmeni beklediğim penceren hatırlatıyor mu beni sana…
Gülümseyerek çektirdiğimiz resimler bile ağlıyor şimdi. Ben ağlamışım çok değil ki…
Gelirken kucak dolusu sevgiden başka ne beklemiştim ki senden içimdeki sevgini de götürdün.
Şimdi ardından adını bin defa nefretle anıyorum, seni düşündüğümde yazdığım her kelimeden kinim kokuyor buram buram duyuyor musun?
Son nefesimde bile O’na beddualar etmemi nasip et Allah’ım diye ettiğim duaları biliyor musun?
Neden böyle derinden ah çektiğimi her hücrenle hissediyor musun?
Nasıl duyacak ki taşlaşmış, sevgiyi bilmez yüreğin. Nasıl hissedecek çaresizlikle örülmüş hücrelerin.
Anlayabilseydin sonu böylesine acı biter miydi bir sevda daha, küllenir miydi yakılmış mektuplarınla…
Şimdi senden bana tek kalan yakılmış mektuplar, yırtılmış resimler, yıkılmış bir hayat…
Birkaç güzel hatıra düşlerde, yalancı bir tebessüm yüzlerde ve hiç dinmeyen yaşlar gözlerde…
Elinizde kalan tek yırtık resimde hangi geleceği görüyorsunuz yaşamayı dileyip de dünlerde bıraktığınız.
Hangi gerçekler masala karıştı biliyor musunuz.
Peki ya sen biliyor musun ardında ne bıraktığını yada neleri de beraberinde götürdüğünü giderken…
İçimdeki yarınlara dair inançlarımı da götürdün valizinde, yol arkadaşın ise gözlerimde silemediğin nefretin oldu haberdar mısın.
Açtığın yaraları senden başka kim silebilir ki kime bağlayayım umutlarımı kimin omzunda doyasıya ağlayayım.
Kime derdimi yanayım kimden merhem bulayım.Giderken silebilseydin keşke gönlümdeki yaşları da, onları da götürseydin yada.
Böylesine ağır gelmezdi belki nefes almak bile bana…
Şimdi evinin duvarlarında duyuyor musun sesimi yada gülüşlerimi gece yarılarına kadar gelmeni beklediğim penceren hatırlatıyor mu beni sana…
Gülümseyerek çektirdiğimiz resimler bile ağlıyor şimdi. Ben ağlamışım çok değil ki…
Gelirken kucak dolusu sevgiden başka ne beklemiştim ki senden içimdeki sevgini de götürdün.
Şimdi ardından adını bin defa nefretle anıyorum, seni düşündüğümde yazdığım her kelimeden kinim kokuyor buram buram duyuyor musun?
Son nefesimde bile O’na beddualar etmemi nasip et Allah’ım diye ettiğim duaları biliyor musun?
Neden böyle derinden ah çektiğimi her hücrenle hissediyor musun?
Nasıl duyacak ki taşlaşmış, sevgiyi bilmez yüreğin. Nasıl hissedecek çaresizlikle örülmüş hücrelerin.
Anlayabilseydin sonu böylesine acı biter miydi bir sevda daha, küllenir miydi yakılmış mektuplarınla…
Şimdi senden bana tek kalan yakılmış mektuplar, yırtılmış resimler, yıkılmış bir hayat…
