*MeleK*
♥Ben Aşık Olduğum Adamın Aşık Olduğu Kadınım♥
Yaprak DökÜmü
Sebebim yoktu, kordonda yanlız yürümemin,
Hava, kapalı ve rüzgarlı.
Neden dışarıdaydım ? İnanın bende Bilmiyordum!...
Deniz kenarındaydım ve sadece dalga sesi duyuyordum.
Karanlık denizi de yutmuş,
Ben ise gözlerimi dikmiş karşımdaki ağaçtayım.
Sonbaharın gelmesini bekliyordu herhalde,
Rüzgar ona darbe vurur gibiydi,
Esintiden savruluyordu, bir oyana, bir bu yana...
Sararmış yaprakları zayıflamış, düştü düşecekler.
bir an içinde gibi hissettim kendimi.
Dallardaki yaprak gibi hissettim kendimi.
Sanırım bende saramıştım, derken önce biri.
Sonra diğeri savrula savrula koptu.
Ama onlar düşmek yerine yükseldiler...
Sanki diğer yapraklara nazar edercesine , yükseldiler.
Diğer yaprakların onlardan ayrılmaya niyetleri yoktu herhalde,
Kopan dostlarını düşünüyor ve yere düşmelerini istemiyorlardı.
İçlerinden geçirdikleri hisleri , onlara aktarıyor olmalılardı ...
Onlarda yükseklere, daha yükseklere çıkıp bize ,
Diğer yapraklara bakıyorlardı.
Gülümsedikleri belli idi,
Çünkü sonbahar gelmiş, kapımıza dayanmıştı.
Nasılsa hiçbirimiz tutunamayacak , onların yanına uçuşacaktık...
Birden karanlık denizin içerisinden vapur sireni ile kendime geldim,
Ve ağaca sonkez bakarak,
Kendiminde aslında o yapraklardan bir farkımın olmadığını düşünmeye başladım..
Benden önce iki yaprak kopmuştu çoktan...
Sıra illaki banada gelecek...
Toprağın ve hayatın gerçeği bu olsa gerek...
Hava, kapalı ve rüzgarlı.
Neden dışarıdaydım ? İnanın bende Bilmiyordum!...
Deniz kenarındaydım ve sadece dalga sesi duyuyordum.
Karanlık denizi de yutmuş,
Ben ise gözlerimi dikmiş karşımdaki ağaçtayım.
Sonbaharın gelmesini bekliyordu herhalde,
Rüzgar ona darbe vurur gibiydi,
Esintiden savruluyordu, bir oyana, bir bu yana...
Sararmış yaprakları zayıflamış, düştü düşecekler.
bir an içinde gibi hissettim kendimi.
Dallardaki yaprak gibi hissettim kendimi.
Sanırım bende saramıştım, derken önce biri.
Sonra diğeri savrula savrula koptu.
Ama onlar düşmek yerine yükseldiler...
Sanki diğer yapraklara nazar edercesine , yükseldiler.
Diğer yaprakların onlardan ayrılmaya niyetleri yoktu herhalde,
Kopan dostlarını düşünüyor ve yere düşmelerini istemiyorlardı.
İçlerinden geçirdikleri hisleri , onlara aktarıyor olmalılardı ...
Onlarda yükseklere, daha yükseklere çıkıp bize ,
Diğer yapraklara bakıyorlardı.
Gülümsedikleri belli idi,
Çünkü sonbahar gelmiş, kapımıza dayanmıştı.
Nasılsa hiçbirimiz tutunamayacak , onların yanına uçuşacaktık...
Birden karanlık denizin içerisinden vapur sireni ile kendime geldim,
Ve ağaca sonkez bakarak,
Kendiminde aslında o yapraklardan bir farkımın olmadığını düşünmeye başladım..
Benden önce iki yaprak kopmuştu çoktan...
Sıra illaki banada gelecek...
Toprağın ve hayatın gerçeği bu olsa gerek...
